Γνωρίζοντας, λοιπόν, τη σπουδαία δράση του αεικίνητου, ευαίσθητου ανθρώπου, Νίκου Πατερέκα, τού ζήτησα να μου μιλήσει κυρίως γι’ αυτό που έχει καταφέρει: να είναι κομμάτι ενός σύμπαντος, στο οποίο κι ο τελευταίος υγρότοπος παραμένει ακέραιος, άθικτος. Γιατί η ζωή είναι μία και ενιαία και χωρίς έγνοια, όσο αρτιμελής και να είσαι, παραμένεις αόρατος.