Το κακό άπαξ και σε αγγίξει, έχει τη δύναμη να μείνει ανεξίτηλο πάνω στο δέρμα της μνήμης σου για πάντα. Μένει εκεί καμουφλαρισμένο στο όνομα του «ο χρόνος όλα τα γιατρεύει» και ξυπνά κάθε φορά που μυρωδιές και αντικείμενα κάνουν ταξίδι στο μέλλον.
Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, έχω παρακολουθήσει πολύ διαφορετικές παραστάσεις μεταξύ τους, όπως παραστάσεις που είναι ωδή στην τέχνη του θεάτρου μόνο με τα σώματα των ηθοποιών και τα λόγια τους, αλλά και παραστάσεις πληθωρικές με τη χρήση διαφόρων μέσων και σκηνικών.
«Θα σκότωνες κάποιον που αγαπάς»; Ένα ερώτημα που αιωρείται, όσο η εγγύτητα των δύο αδερφών, της Στέλλας και του Τόνυ, αγγίζει τη ζωή στα θεμέλια, στα αναπόφευκτα, στα ανεξάντλητα.
[mc4wp_form id="278"]
