Κάποιον Ιούλιο, σε ένα θερινό σινεμαδάκι της επαρχίας, με πολύ λουλούδι και δροσιά, είχε πάρει το μάτι μου μια κυρία, γύρω στα ογδόντα, με λευκό, λινό φόρεμα κι ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Ήρθε, μίλησε με τους ανθρώπους στο ταμείο και την καντίνα, είδε την ταινία (“Umberto D”. του Βιτόριο…