Πέρα από τη σιωπή και τη συγκάλυψη που επιχειρείται, οι συγγενείς και οικογένειες των θυμάτων δεν αφήνουν το έγκλημα να ξεχαστεί. Το διαπίστωσα έντονα την περασμένη Παρασκευή, στη συναυλία μνήμης, στο Καλλιμάρμαρο.
[mc4wp_form id="278"]
Κι αν με ρωτάς, δεν ξέρω αν ισχύει ή αν το οφείλω στη φαντασία μου: στις φωτογραφίες, άρα ίσως και στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα φως. Και υπήρχε και στα πρόσωπα το ίδιο φως.
Ένα από τα σπουδαιότερα έργα της ελληνικής παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας, «Τα Γενέθλια» της Ζωρζ Σαρή, ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου.
Τα λαμπρά μυαλά των ενηλίκων θεωρούσαν καλή ιδέα να ρωτούν ένα εξάχρονο με τι θ’ ασχοληθεί σχεδόν τη μισή του ζωή, τη στιγμή που δεν ήξερε να δέσει ούτε τα κορδόνια του.
Δεν είναι σε πανηγύρι χωριού. Δεν είναι σε βουνό, ούτε σε θάλασσα. Την καλύτερη κατσικομακαρονάδα την έφαγα στο εστιατόριο Agora στους Αμπελόκηπους, ένα μαγαζί που αγαπά και τιμά τις τοπικές κουζίνες της Ελλάδας, προσφέροντας μοναδικές γαστρονομικές εμπειρίες. Παρόλα αυτά, ξαφνιάστηκα όταν διάβασα αυτό το πιάτο στον κατάλογο κι εννοείται το…
Ο χρόνος, δεμένος στον αριστερό μου καρπό, δείχνει 06:30. Βάζω μπροστά τη μηχανή του Clio. Ξεκινάω. Στα πρώτα λεπτά της οδήγησης, έχω στα δεξιά μου τη λίμνη Τριχωνίδα (δε χωράει αμφιβολία σ’ αυτό). Ανεβαίνω τις στροφές για το Θέρμο και ο δρόμος, δρόμος. Στην Αγία Σοφία, προσπερνάω ένα μπλε Toyota…
Όταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κλήθηκε να δώσει ένα σύντομο βιογραφικό του, έγραψε το παρακάτω: «Γεννήθηκε, ζει, θα πεθάνει». Παραπήρε σοβαρά την οδηγία «σύντομο», αλλά ταυτόχρονα μας έδωσε κάτι τόσο περιεκτικό, που αυτά τα τρία ρήματα θα μπορούσαν να συνοψίσουν το βιογραφικό όλων μας. Η διαφορά, βέβαια, βρίσκεται κυρίως στο μεσαίο…