Νομίζω ότι αυτή ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Γεννημένη για να διανύσει τη γη, με ένα κόκκινο φόρεμα, στο ύψος ενός κόσμου που συμμετέχει στην ιστορία και στον ήχο της σύγκρουσης.
[mc4wp_form id="278"]
«Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου».
Κάθε χρόνο, η ημέρα αυτή γιορτάζεται ως Ημέρα Μνήμης Μελίνα Μερκούρη και στο πλαίσιο αυτό η είσοδος σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους που υπάγονται στο Δημόσιο, καθώς και στο Μουσείο Ακρόπολης είναι δωρεάν.
Μια παράσταση – εμπειρία για την ανάγκη όλων μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
«Παιδιά, κλείνω. Καλά Χριστούγεννα», είπε. Αλλά πρώτη φορά, ήθελε να κλάψει από καημό. Ναι, αυτή είναι η λέξη. Καημός. Τι έκανε στ’ αλήθεια εδώ; Γιατί σήμερα, την καταβύθισαν τόσες ανασφάλειες και απορίες;
Μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας-Σαν Ντιέγκο διεξήγαγε έρευνα, στην οποία διαπιστώθηκε ότι οι ηλικιωμένες γυναίκες που καταναλώνουν αυγά συχνά, είναι πιθανό να παρουσιάζουν πιο σπάνια, απώλεια μνήμης και μείωση των εκτελεστικών λειτουργιών του εγκεφάλου τους, με την πάροδο του χρόνου.
Οι ερευνητές εντόπισαν «βιολογική μνήμη» αφού εξέτασαν τον λιπώδη ιστό σε άτομα με παχυσαρκία πριν και αφού έχασαν βάρος μετά από βαριατρική επέμβαση.
Πέρα από τη σιωπή και τη συγκάλυψη που επιχειρείται, οι συγγενείς και οικογένειες των θυμάτων δεν αφήνουν το έγκλημα να ξεχαστεί. Το διαπίστωσα έντονα την περασμένη Παρασκευή, στη συναυλία μνήμης, στο Καλλιμάρμαρο.
Κι αν με ρωτάς, δεν ξέρω αν ισχύει ή αν το οφείλω στη φαντασία μου: στις φωτογραφίες, άρα ίσως και στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα φως. Και υπήρχε και στα πρόσωπα το ίδιο φως.
Ένα από τα σπουδαιότερα έργα της ελληνικής παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας, «Τα Γενέθλια» της Ζωρζ Σαρή, ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου.