Η Βάσια Τζανακάρη λοιπόν, γράφει και μεταφράζει, ακούει πολλή μουσική, αγαπά τη φύση όπως την αγαπά κάθε άνθρωπός της πόλης που νιώθει την έλλειψη αυτής στο πετσί του, εμπνέεται από το παραμικρό ασήμαντο και περαστικό, έχει την αγάπη για ασπίδα και πιστεύει πως ο έρωτας μπορεί να αναγεννηθεί παντού.
Υποσχόμαστε πως θα διαβάσουμε όσα περισσότερα μπορούμε από αυτά τα αδιάβαστα και κάνουμε απόπειρες να τα βάλουμε σε μια σειρά σύμφωνα με συγγραφείς που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει, ή με συγγραφείς διαφορετικών χωρών από αυτές που συνηθίζουμε να διαβάζουμε, ή με βιβλία που έχουν γίνει ταινίες αλλά θέλουμε πρώτα να τα διαβάσουμε πριν τις δούμε…
Οι γυναικείες φωνές έχουν κατακλύσει τις εκδόσεις και τα βραβεία τα τελευταία χρόνια. Γυναίκες που έχουν ζήσει την καταπίεση, γράφουν για άλλες γυναίκες που ζουν στο πετσί τους τις επιπτώσεις του φύλου τους και για γυναίκες που τελικά αντιδρούν με τον τρόπο τους και τη δύναμή τους.
Αυτό εδώ λοιπόν, είναι ένα τέτοιο αφήγημα, γεμάτο κεραυνοβόλο έρωτα, φύση με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σχήματα λόγου βγαλμένα από ποιητικές συλλογές – δεν έχω διαλέξει ακόμη ποιας γενιάς -, εικόνες δανεικές κι αγύριστες από παραμύθια για μεγάλους χωρίς παιδιά, λέξεις που μπήκαν στη σωστή σειρά για να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου.
Πόσο έφηβη αισθάνεσαι όταν ακούς Παύλο Παυλίδη δυνατά στα ακουστικά σου μέσα στο 608; Κάποτε έφταναν τα Ξύλινα Σπαθιά για να ξεχνάμε και να νιώθουμε. Ο Παύλος Παυλίδης είναι ακόμα παρών κι εμείς ακόμα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ακούγοντας ένα κομμάτι από τον νέο του δίσκο η μέρα θα κρατήσει παραπάνω και θα προλάβουμε όλα τα deadlines που κυνηγάμε.
Το Νόμπελ λογοτεχνίας απονεμήθηκε στην 53χρονη Νοτιοκορεάτισσα μυθιστοριογράφο Han Kang για την «έντονη ποιητική πεζογραφία της που αντιμετωπίζει ιστορικά τραύματα και εκθέτει την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ζωής».
[mc4wp_form id="278"]
