Ο γιατρός, συγγραφέας και ειδικός σε θέματα τραύματος κι εθισμού, Γκαμπόρ Ματέ, έχει πει, μεταξύ άλλων, «όταν υπάρχει ένα «όχι» που πρέπει να ειπωθεί, ελπίζω οι άνθρωποι να το λένε. Είτε αυτό αφορά στην δουλειά είτε τη σχέση είτε τους φίλους είτε την/τον σύντροφο. Να μάθουν να λένε «όχι». Να…
Αφαίρεσε το μακιγιάζ, έβαλε στο μέτωπο και τον λαιμό λίγη κρέμα με εκχύλισμα από πίτουρο ρυζιού και νερό ginseng και προσπάθησε να κοιμηθεί. Αδύνατον όμως. Άγγιξε τα σημάδια της, ένα – ένα. Πολλά σημάδια, ασυνήθιστα πολλά. Ήταν η Μέριλιν Μονρόε ή η Νόρμα Τζιν Μόρτενσον, που άλλαξε έντεκα θετούς γονείς…
Είναι αυτές οι ημέρες του Αυγούστου, που δεν μπορώ, με τίποτα, να τις περάσω πουθενά αλλού, πέρα από το ήσυχο σπίτι, στο χωριό. Εκκωφαντική γαλήνη, ελαφρύ αεράκι, που κουνάει τα κλήματα, βαριά μεσημέρια, ο ήχος μιας κότας που σκάει ή μιας κατσίκας που ξέχασε η γιαγιά να ταΐσει. Μυρίζει το…
Μεγάλη θεατρική επιτυχία της δεκαετίας ‘60- ‘70 η μεταφορά της γαλλικής κωμωδίας με τίτλο ‘Cherie noire’ του Francois Campaux. Παρουσιάστηκε στο αθηναϊκό κοινό την χρονιά 1967 –1968 από τον θίασο Αναλυτή – Ρηγόπουλου με τον κλασικό, πλέον, τίτλο «Αγάπη μου Ουά Ουά» και κράτησε επτά χρόνια (συνολικά 2.500 παραστάσεις)! Ένας…
Είμαι στο ταξί. Ο οδηγός ακούει μια ραδιοφωνική εκπομπή. Η γλυκιά φωνή της παρουσιάστριας βάζει σε σειρά λίγα λόγια για την Pina Bausch που γεννιέται σαν σήμερα. Αμέσως μετά, ακούγεται η ηλεκτρική κιθάρα από το «Μου ‘πες θα φύγω» και από πάνω η ίδια γλυκιά φωνή που συνθέτει ένα μικρό…
Ένα παιδί βγαίνει στο μπαλκόνι Μένει στα Πατήσια Ευτυχώς μεγαλώνει στον τέταρτο Μπορεί να κοιτάξει ψηλά στο ύψος του κάτω στον δρόμο Το παιδί αυτό που βγαίνει στο μπαλκόνι αρπάζει μια σκούπα πολύ πορτοκαλιά πολύ δικιά του Τώρα είναι το μικρόφωνό του πριν ήταν η κιθάρα του για μετά θα…
Κάποιοι άνθρωποι έλαμψαν σαν κάθετο, άσπρο φως. Ήταν όμορφοι, όπως χίλιες επαναστάσεις. Την έλεγαν Τζένη Καρέζη ή Ευγενία Καρπούζη. Καταγόταν από το Μεσολόγγι κι από μια μάνα πολύ προοδευτική. Είχε ιδιαίτερο ταλέντο στην κωμωδία. Και ωραία φωνή. Με ειδοποιό ψεύδισμα και στο γέλιο και τον λυγμό. Και μωβ, μπλε, γαλάζια,…
Καλοκαίρι, αγαπητό μου Τουκάν, είναι: Το καρπούζι και τα κουκούτσια του Τα τζιτζίκια σε ασβεστωμένους κορμούς πορτοκαλιών Τα σύκα, αφημένα, χωρίς φειδώ, μέσα σε μια πετσέτα Όλοι οι άγνωστοι, που συνυπάρχουμε στο σημείο εκείνο της θάλασσας, πριν την σημαδούρα Το λευκό φως το πρωί κι ενώ δεν λιώνουν τα παγάκια…
Όταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κλήθηκε να δώσει ένα σύντομο βιογραφικό του, έγραψε το παρακάτω: «Γεννήθηκε, ζει, θα πεθάνει». Παραπήρε σοβαρά την οδηγία «σύντομο», αλλά ταυτόχρονα μας έδωσε κάτι τόσο περιεκτικό, που αυτά τα τρία ρήματα θα μπορούσαν να συνοψίσουν το βιογραφικό όλων μας. Η διαφορά, βέβαια, βρίσκεται κυρίως στο μεσαίο…
Ε, ναι, λοιπόν, ο Ήλιος μου συμπλήρωσε έναν ακόμη κύκλο γύρω από τη Γη κι έφτασαν ξανά τα γενέθλιά μου. Και ως 365 ημέρες πιο σοφή, πιο κατασταλαγμένη, πιο σίγουρη, πιο έτοιμη, είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου. Πριν προχωρήσω σε οτιδήποτε άλλο, θα χαλάσω τη λογική σειρά…
Είναι κάποιος κύριος στη στάση λεωφορείων και τρόλεϊ. Δεν κοιτάζει κάτω, αλλά έχει τα μάτια κλειστά προς τα κάτω. Είμαι σίγουρη ότι ακούει, ότι ξεχωρίζει τους ήχους που αιωρούνται ταυτόχρονα στην Πατησίων. Η λεωφόρος τυχαίνει να έχει διάφορους σκυμμένους ανθρώπους. Φαντάζομαι το γατί μου, που τραβάει τα αυτιά του πίσω…
Από την εποχή που το μαγιό ήταν το «μπανιερό», μέχρι το καλοκαίρι του 2024, που τα περισσότερα κορίτσια «λιώνουν» στις παραλίες, γεμάτες αλάτι και άμμο, φορώντας αντισυμβατική –εννοείται- λίκρα, αυτό που έχει μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο είναι η ανάγκη για ελευθερία. Μέσα στο νερό, έξω από το νερό, κάτω από…
[mc4wp_form id="278"]
