Δεν χορταίνεται ποτέ το καλοκαίρι, ούτε οι διακοπές του κι έτσι πεινασμένος γυρνάω στο σπίτι.
[mc4wp_form id="278"]
Πολλά παραμύθια, παλιά, με μελαγχολούσαν ή με θύμωναν. Ήθελα να ζωγραφίζω «θυμωμένα φρύδια» στους «αδίστακτους» ή να «βοηθάω» μια χελώνα να τρέχει σαν τον άνεμο, μπας και νιώσω ότι αλλάζει η τάση υπέρ των κλισέ.
Δε θα το πίστευα, αν δεν το έβλεπα. Ο Πάμπλο, ένα καθαρόαιμο λυκόσκυλο, ζει, εδώ και πέντε χρόνια, στο σπίτι με τις πορτοκαλιές.
Τελευταίο ολόκληρο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου. Τελευταίο κλαμπ σάντουιτς πάνω στην ξαπλώστρα. Από Δευτέρα ένα με το τσιμέντο και πάλι.
«Έχουμε παρτάρα, απόψε». Μουσική τίτλων, λίγα ουρλιαχτά, αγόρια, στα 15-16, φέρνουν πάγο. «Παιδιά, θ’ αφήσω το ποδήλατό μου εδώ, δεν πιστεύω να ενοχλώ»; «Όχι, κομπλέ».
Όλες έχουν μια πιο βαθιά ρυτίδα από τις υπόλοιπες που συγκατοικούν στο πρόσωπό τους
στα χέρια τους
στο στέρνο τους
στις άδειες πια κοιλιές τους
Ονειρεύεσαι να βάψεις τα παντζούρια στο ίδιο μπλε του νερού. Είσαι στην ηλικία που πιστεύεις πως η ευτυχία σου εξαρτάται από το αν σε νανουρίζει το κύμα ή από τα λεπτά που χρειάζεσαι για να φτάσεις σε ακτή.
Δεκαετία του ‘50 και η Γαλλία αναζητά, μέσα από τις στάχτες που άφησε ο Πόλεμος, το νέο της πρόσωπο.