Η Ευδοκία ζει όπως θέλει, όπως σκέφτεται. Είναι λύκαινα κι έχει και κυνόδοντες. Η δική της ομορφιά είναι παιδεμένη. Έχει ελευθερία. Είναι κρουστή.
[mc4wp_form id="278"]
Κάποτε, αγαπούσα τον Γιάννο. Ένα μεγάλο αγόρι, αλλά αγόρι. Με μηχανή Virago, ποδόσφαιρα, γραψίματα, μαλώματα για τον Ολυμπιακό και γαλανά μάτια. Η πρώτη ανοιχτόχρωμη μολότοφ στη ζωή μου.
Τα λαμπρά μυαλά των ενηλίκων θεωρούσαν καλή ιδέα να ρωτούν ένα εξάχρονο με τι θ’ ασχοληθεί σχεδόν τη μισή του ζωή, τη στιγμή που δεν ήξερε να δέσει ούτε τα κορδόνια του.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, πέθανε ο Νομπελίστας ποιητής, Γιώργος Σεφέρης. Πριν λίγα χρόνια, ήταν καλοκαίρι, βρέθηκα στο σπίτι του, στο Παγκράτι.
Σκέφτομαι λοιπόν, πολύ δυνατά, πως κάθε νανοΐστορια αυτού του βιβλίου είναι κάτι, κάτι που θέλω να με πιάσει από το χέρι και που μου θυμίζει το συναίσθημα που οι καλές παιδικές αναμνήσεις φυτεύουν στην ψυχή.
Ένα λάμα, μια κουκουβάγια, ένας πιγκουίνος, δύο γαϊδουράκια κι ένας ιππόκαμπος ήταν οι «μαθητές» της Πρώτης Δημοτικού. Η δασκάλα, μια καφέ αρκούδα. Τα δύο εφτάχρονα παιδιά, φίλες καρδιακές, διανέμουν τους ρόλους. Στον ιππόκαμπο, προσθέτουν ένα ψεύδισμα, το λάμα είναι κάπως συναχωμένο, ο πιγκουίνος είναι ντροπαλός. Η δασκάλα- αρκούδα λατρεύει τη…
«Η μαμά έκανε κοριτσάκι». «Άντε στο διάολο», ήταν η αυθόρμητη απάντηση του μικρού αγοριού που πλέον δε θα ήταν ο «μικρός» του σπιτιού.
Στην Πατησίων, στην αγαπημένη μου ευθεία, σκεφτόμουν τι ελπίδες μου δίνει ένα γεμάτο σινεμά, τι ελπίδες μου δίνει το ότι συναντιέται το κεφάλι μου με άλλα, άγνωστα κεφάλια στον πλανήτη της ταινίας – αγκαλιάς γάτας.