Στο αίμα μου, ρέουν πλανήτες και αστερισμοί. Σ’ αφήνω. Είναι ώρα να αναδυθώ. Η σκέψη μου είναι μαζί σου.
[mc4wp_form id="278"]
Η τέχνη έχει τον τρόπο να βάζει φωτιά στη λήθη και τη χυδαιότητα. Να είναι πάντα ο πιο σύντομος δρόμος από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Το 2001, στάλθηκε μια οδηγία από το Υπουργείο Παιδείας προς όλα τα λύκεια της χώρας, καλώντας τους μαθητές και τις μαθήτριες να γράψουν μια έκθεση ιδεών για τα οφέλη από την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ.
Ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ο επίμονα νέος και ελεύθερος άνθρωπος, με μια καλλιέργεια, που τού επέτρεπε να αποφασίζει για τη ζωή και το είδος των προσωπικών του δρόμων. 30 χρόνια από τον θάνατό του και 99 από τη γέννησή του (23/10/1925), και η δουλεμένη σκέψη του, η αρμονία της καθαρής…
Ο δρόμος της μη συνεργασίας, αυτό το εγκάρδιο όχι που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, είναι το τιμητικό έμβλημα γι’ αυτούς που δεν ανέχονται το μέλλον σε ψυκτικό νεκροθάλαμο.
Το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, που ακούστηκε πρώτη φορά από τον ίδιο, την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, στο Καλλιμάρμαρο, (στη συναυλία που διοργάνωσε ο σύλλογος συγγενών «Τέμπη 2023» στη μνήμη των 57 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα) είναι για μένα, όλες εκείνες οι λέξεις που μένουν στη βαθιά πύκνωση…
Πέρα από τη σιωπή και τη συγκάλυψη που επιχειρείται, οι συγγενείς και οικογένειες των θυμάτων δεν αφήνουν το έγκλημα να ξεχαστεί. Το διαπίστωσα έντονα την περασμένη Παρασκευή, στη συναυλία μνήμης, στο Καλλιμάρμαρο.
Με σταθερό βήμα και σταθερές παύσεις καθώς περπατά, παίζει σταθερά στο ακορντεόν του τραγούδια με τους πιο απλούς στίχους της ελληνικής γλώσσας «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία, σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσυ» και η φωνή του είναι σταθερά χαρούμενη.