Ρωτούσα, μαθητής, τον αγαπημένο μου δάσκαλο στην έκθεση: «Πώς γίνεται να γράφω για ένα θέμα όσο πιο αυτόματα γίνεται με αρχή, μέση και τέλος»; «Εμένα, όταν με ρωτάνε κάτι, σκέφτομαι μαρξιστικά και απαντάω. Μην τα θέλεις όλα μασημένη τροφή», μου έλεγε. Δεν καταλάβαινα τότε τι εννοούσε. Πώς γίνεται να μπλέξω…
Όταν ήμουν μικρή, τα καλοκαίρια, «πήγαινα τα playmobil μου για μπάνιο», στη θάλασσα, φυσικά. Τους χειμώνες, τα σκέπαζα για να μην κρυώνουν. Αυτή ακριβώς τη φράση είπα σε πέντε παιδιά της Β’ Δημοτικού, που, με το μάτι –γαρίδα, με ρώτησαν «και ήσουν χαρούμενη»; Ναι, ήμουν χαρούμενη, απάντησα και έγινα φίλη…
Μια αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ, σίγουρα δε φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνει κανένας σινεφίλ. Ειδήσεις για σινεμά που κλείνουν, που τα προλαβαίνει η μεγάλη ζωή και δεν τα φτάνει πια η τέχνη. Σινεμά, που έχεις ζήσει ιστορίες αγάπης και αποχαιρετισμού, κλάματος γιατί ταυτίστηκες ή δεν είχες που αλλού να κλάψεις,…
Ιούλιος. Η ζέστα του καλοκαιριού. H ελπίδα ότι όλα αλλάζουν. Μεταμορφώνονται. Ανάσα για την ψυχή και το σώμα. Βαλίτσες στο πάτωμα. Ακουμπισμένα κατάχαμα τα όνειρα για ήλιο και φως. Για το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Για την καυτή άμμο. Για τα μεσημέρια που ο ήλιος καίει και το λευκό φως…
[mc4wp_form id="278"]
