Σκέφτομαι λοιπόν, πολύ δυνατά, πως κάθε νανοΐστορια αυτού του βιβλίου είναι κάτι, κάτι που θέλω να με πιάσει από το χέρι και που μου θυμίζει το συναίσθημα που οι καλές παιδικές αναμνήσεις φυτεύουν στην ψυχή.
[mc4wp_form id="278"]
Ένα λάμα, μια κουκουβάγια, ένας πιγκουίνος, δύο γαϊδουράκια κι ένας ιππόκαμπος ήταν οι «μαθητές» της Πρώτης Δημοτικού. Η δασκάλα, μια καφέ αρκούδα. Τα δύο εφτάχρονα παιδιά, φίλες καρδιακές, διανέμουν τους ρόλους. Στον ιππόκαμπο, προσθέτουν ένα ψεύδισμα, το λάμα είναι κάπως συναχωμένο, ο πιγκουίνος είναι ντροπαλός. Η δασκάλα- αρκούδα λατρεύει τη…
«Η μαμά έκανε κοριτσάκι». «Άντε στο διάολο», ήταν η αυθόρμητη απάντηση του μικρού αγοριού που πλέον δε θα ήταν ο «μικρός» του σπιτιού.
Στην Πατησίων, στην αγαπημένη μου ευθεία, σκεφτόμουν τι ελπίδες μου δίνει ένα γεμάτο σινεμά, τι ελπίδες μου δίνει το ότι συναντιέται το κεφάλι μου με άλλα, άγνωστα κεφάλια στον πλανήτη της ταινίας – αγκαλιάς γάτας.