Θυμάμαι μια φωτογραφία, το πύρινο 2007, στην είσοδο της Φιλοσοφικής: ένα ασθενικό ελάφι έτρεχε για να ξεφύγει από την μανία της φωτιάς, στον Πάρνωνα. Στο ένα του αυτί, υπήρχαν σπίθες. Πόσο έκλαψα, τότε. Για τα δέντρα, τα ζώα, τις λευκοκίτρινες πεταλούδες, για τον αέρα και τις απαράμιλλες εικόνες, που είχαν…
Στα ξεχασμένα στενά περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν πόδια περαστικών και λιγότεροι έχουν την επιλογή του ουρανού. Ρούχα απλωμένα σε κάγκελα, σκοινιά στις θέσεις των απλώστρων, παπούτσια δεμένα περίτεχνα σε σίδερα. Τα παράθυρα ανοιχτά πάντα το καλοκαίρι, με τις κουρτίνες κλειστές μα στην πλειοψηφία τους διάφανες. Περνάς και προσπαθείς να κρατήσεις το…
Είδα ένα meme που έγραφε: «Ξέρεις ποιο είναι το καλό με τον Αύγουστο; Είναι ο τελευταίος μήνας της χειρότερης εποχής του χρόνου». Μ’ έπιασε εκνευρισμός. Είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος να σκεφτεί κάτι τέτοιο; Δεν έχει καμία καλοκαιρινή ανάμνηση; Δεν έχει πάει διακοπές; Δεν έχει φάει παγωτό; Κατανοώ τους ανθρώπους που…
Το 2020, γνώρισα μια λευκή γάτα, μεγάλης ηλικίας, που της αρέσουν τα ζεστά μαξιλάρια και τα ενυδρεία, τα κάστανα και «οι φωλίτσες» στα πουλόβερ –η ουρά απ’ έξω και το κεφάλι στο μέρος της καρδιάς-. Πίνει νερό από την βρύση, τρώει κάστανα, περιμένει, κάθε φορά, τον Αη Βασίλη, στα νιάτα…
[mc4wp_form id="278"]
