«Έχουμε παρτάρα, απόψε». Μουσική τίτλων, λίγα ουρλιαχτά, αγόρια, στα 15-16, φέρνουν πάγο. «Παιδιά, θ’ αφήσω το ποδήλατό μου εδώ, δεν πιστεύω να ενοχλώ»; «Όχι, κομπλέ».
[mc4wp_form id="278"]
Όλες έχουν μια πιο βαθιά ρυτίδα από τις υπόλοιπες που συγκατοικούν στο πρόσωπό τους
στα χέρια τους
στο στέρνο τους
στις άδειες πια κοιλιές τους
Ονειρεύεσαι να βάψεις τα παντζούρια στο ίδιο μπλε του νερού. Είσαι στην ηλικία που πιστεύεις πως η ευτυχία σου εξαρτάται από το αν σε νανουρίζει το κύμα ή από τα λεπτά που χρειάζεσαι για να φτάσεις σε ακτή.
Δεκαετία του ‘50 και η Γαλλία αναζητά, μέσα από τις στάχτες που άφησε ο Πόλεμος, το νέο της πρόσωπο.
Πού πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν; Πού πάνε οι άνθρωποι, που αγαπάμε, όταν πεθαίνουν; Πού είναι, όταν τους σκεφτόμαστε; Πολλά τα ερωτήματα. Ας διαβάσουμε, είπα.
θα προσποιηθούμε τους τουρίστες
και θα κατέβουμε Θησείο μετά από μήνες
θα δούμε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου καθαρή από γνωστούς
η Ακρόπολη θα είναι ίδια κι απαράλλαχτα περήφανη παρουσία
Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι, το μίσος των δέντρων κορυφώνεται, γίνεται γίγαντας έκτασης όσο αυτή η χώρα και μας πλακώνει και μας βαραίνει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι, το μίσος των ανθρώπων για τα δέντρα γίνεται αβάσταχτο, γίγαντας κι αυτό που πλακώνει εμάς τις αχάριστες υπάρξεις, που ξεχάσαμε…
Θυμάμαι μια φωτογραφία, το πύρινο 2007, στην είσοδο της Φιλοσοφικής: ένα ασθενικό ελάφι έτρεχε για να ξεφύγει από την μανία της φωτιάς, στον Πάρνωνα. Στο ένα του αυτί, υπήρχαν σπίθες. Πόσο έκλαψα, τότε. Για τα δέντρα, τα ζώα, τις λευκοκίτρινες πεταλούδες, για τον αέρα και τις απαράμιλλες εικόνες, που είχαν…
Στα ξεχασμένα στενά περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν πόδια περαστικών και λιγότεροι έχουν την επιλογή του ουρανού. Ρούχα απλωμένα σε κάγκελα, σκοινιά στις θέσεις των απλώστρων, παπούτσια δεμένα περίτεχνα σε σίδερα. Τα παράθυρα ανοιχτά πάντα το καλοκαίρι, με τις κουρτίνες κλειστές μα στην πλειοψηφία τους διάφανες. Περνάς και προσπαθείς να κρατήσεις το…
Είδα ένα meme που έγραφε: «Ξέρεις ποιο είναι το καλό με τον Αύγουστο; Είναι ο τελευταίος μήνας της χειρότερης εποχής του χρόνου». Μ’ έπιασε εκνευρισμός. Είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος να σκεφτεί κάτι τέτοιο; Δεν έχει καμία καλοκαιρινή ανάμνηση; Δεν έχει πάει διακοπές; Δεν έχει φάει παγωτό; Κατανοώ τους ανθρώπους που…