Στη σημερινή εποχή που η ζωή μοιάζει βιαστική περαστική και που η καθημερινότητα απαιτεί να της δανείζουμε όλο και περισσότερο προσωπικό χρόνο, που διαφορετικά θα μοιραζόμασταν με εκείνους που μας κάνουν να την ξεχνάμε για λίγο, η μοναξιά αναδεικνύεται σε ένα από τα κυρίαρχα κοινωνικά θέματα συζητήσεων, ντυμένων με φόβο.
Αποχαιρετισμοί διαρκείς. Άνθρωποι μιλούν, άνθρωποι γράφουν. Νέος, νέος. Σπουδαίος δάσκαλος. Το θέατρο θρηνεί. Αύριο είναι Παρασκευή. Και όλα συνεχίζουν την ύπαρξή τους.
Αυτό εδώ λοιπόν, είναι ένα τέτοιο αφήγημα, γεμάτο κεραυνοβόλο έρωτα, φύση με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σχήματα λόγου βγαλμένα από ποιητικές συλλογές – δεν έχω διαλέξει ακόμη ποιας γενιάς -, εικόνες δανεικές κι αγύριστες από παραμύθια για μεγάλους χωρίς παιδιά, λέξεις που μπήκαν στη σωστή σειρά για να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου.
Ο αριθμός των ανθρώπων χωρίς στέγη στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως είναι η Αθήνα, μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο, και μαζί οφείλει να μεγαλώνει και η έκφραση αλληλεγγύης με οποιονδήποτε τρόπο διαθέτουμε. Τον χειμώνα, που οι θερμοκρασίες κάνουν τη διαβίωση στους δρόμους ακόμα πιο αβάσταχτη, η ανάγκη για παροχή βοήθειας είναι επιτακτική. Κι αν το πνεύμα των γιορτών μεταφράζεται και ως πνεύμα προσφοράς, αυτές τις γιορτές, εκτός από τα δώρα για τα αγαπημένα σας πρόσωπα, θυμηθείτε να κάνετε ένα δώρο και σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν τους περισσεύουν ευκαιρίες. Κάτι μικρό, κάτι που μεταφράζεται ως ελάχιστο στον τραπεζικό μας λογαριασμό, μπορεί να συμβάλει σε κάτι μεγαλύτερο, σε κάτι αποτελεσματικό, σε μια αίσθηση έστω και στιγμιαίας χαράς.
Άλλη μια στιγμή που δείχνει ότι αυτή η καλλιτέχνιδα έχει στήσει το εργαστήρι της στο κέντρο της γης. Ακούγοντας, βλέποντας, νιώθοντας, συμμετέχοντας.
«Παιδιά, κλείνω. Καλά Χριστούγεννα», είπε. Αλλά πρώτη φορά, ήθελε να κλάψει από καημό. Ναι, αυτή είναι η λέξη. Καημός. Τι έκανε στ’ αλήθεια εδώ; Γιατί σήμερα, την καταβύθισαν τόσες ανασφάλειες και απορίες;
Παρακολουθώντας αρκετά ευχάριστα την παράσταση, η οποία είχε ρυθμό, ευρηματικότητα και έντονα κωμικά στοιχεία, σε κάποιο σημείο, χάθηκα, όχι γιατί το έργο έκανε κοιλιά, αλλά γιατί στο μυαλό μου έπαιζε ο προβληματισμός: Τι κάνεις αν έχεις ξενερώσει με το κράτος, στο οποίο ζεις, αλλά σ’ αρέσει το φυσικό περιβάλλον, έχεις ωραίες αναμνήσεις, αφού μεγάλωσες εδώ και φίλους, οικογένεια, έρωτες;
Αυτοί, λοιπόν, οι εξωγήινοι περπατούν ως κανονικοί, μαζεύουν ήλιο, γελάνε χωρίς φόβο, τρώνε χωρίς τη βαβούρα των τύψεων, αγγίζονται, είναι ευγνώμονες, δεν τρέμουν τον χρόνο, περιμένουν, είναι νωχελικοί, δεν μιμούνται, δεν μισούν το παρόν, είναι νέοι γιατί συνδέονται άμεσα με την πρώτη νιότη.
Δεν είμαι κομμάτι του «σύμπαντος», που περιγράφει ο ΛΕΞ, αλλά μέσα σ’ αυτό, βρίσκω την αντανάκλαση της δικής μου πραγματικότητας.
Κάτσε να τελειώσω τη ζωγραφιά μου. Θα γράψω και κάτι. «Συγγνώμη, Λεπτομύτα». Το –συ; Με ύψιλον. Σωστά το έγραψες.
[mc4wp_form id="278"]
