Στο Instagram, λατρεύω (νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει) να «ξεφυλλίζω» αναρτήσεις του Κωνσταντίνου Μπόλα, του Άγγελου Ρέντουλα και του Σωτήρη Κοντιζά.
[mc4wp_form id="278"]
Φύσαγε ωραία, προχθές. Φθινοπωρινό βράδυ, που θέλει ζακέτα στους ώμους και ροζέ κρασί. Μια μεσαία αίσθηση. Όπως εμπεριέχεται στην λέξη «δροσιά».
Συνειδητοποιούσα στα χρόνια του λυκείου, στα χρόνια της διαμόρφωσης, ότι το σκοτάδι συνυπάρχει με το φως, ότι χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο, ότι χωρίς το σκοτάδι δεν υπάρχει ο Ανεστόπουλος, χωρίς το φως πάλι δεν υπάρχει.
Στο βουνό της ποιητικής Θήβας, τον Κιθαιρώνα, πριν 100 σχεδόν χρόνια, γεννήθηκε η Έλλη Λούκου. Απρίλη μήνα, μαζί με μαστιχάκια και βιολέτες.
Τελευταία αγκαλιά με τη γάτα του νησιού. Τελευταία παράγραφος ενός βιβλίου που μυρίζει πια αλάτι.
Δεν χορταίνεται ποτέ το καλοκαίρι, ούτε οι διακοπές του κι έτσι πεινασμένος γυρνάω στο σπίτι.