Τελευταία αγκαλιά με τη γάτα του νησιού. Τελευταία παράγραφος ενός βιβλίου που μυρίζει πια αλάτι.
[mc4wp_form id="278"]
Δεν χορταίνεται ποτέ το καλοκαίρι, ούτε οι διακοπές του κι έτσι πεινασμένος γυρνάω στο σπίτι.
Πολλά παραμύθια, παλιά, με μελαγχολούσαν ή με θύμωναν. Ήθελα να ζωγραφίζω «θυμωμένα φρύδια» στους «αδίστακτους» ή να «βοηθάω» μια χελώνα να τρέχει σαν τον άνεμο, μπας και νιώσω ότι αλλάζει η τάση υπέρ των κλισέ.
Δε θα το πίστευα, αν δεν το έβλεπα. Ο Πάμπλο, ένα καθαρόαιμο λυκόσκυλο, ζει, εδώ και πέντε χρόνια, στο σπίτι με τις πορτοκαλιές.
Τελευταίο ολόκληρο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου. Τελευταίο κλαμπ σάντουιτς πάνω στην ξαπλώστρα. Από Δευτέρα ένα με το τσιμέντο και πάλι.
«Έχουμε παρτάρα, απόψε». Μουσική τίτλων, λίγα ουρλιαχτά, αγόρια, στα 15-16, φέρνουν πάγο. «Παιδιά, θ’ αφήσω το ποδήλατό μου εδώ, δεν πιστεύω να ενοχλώ»; «Όχι, κομπλέ».