«Παιδιά, κλείνω. Καλά Χριστούγεννα», είπε. Αλλά πρώτη φορά, ήθελε να κλάψει από καημό. Ναι, αυτή είναι η λέξη. Καημός. Τι έκανε στ’ αλήθεια εδώ; Γιατί σήμερα, την καταβύθισαν τόσες ανασφάλειες και απορίες;
[mc4wp_form id="278"]
Παρακολουθώντας αρκετά ευχάριστα την παράσταση, η οποία είχε ρυθμό, ευρηματικότητα και έντονα κωμικά στοιχεία, σε κάποιο σημείο, χάθηκα, όχι γιατί το έργο έκανε κοιλιά, αλλά γιατί στο μυαλό μου έπαιζε ο προβληματισμός: Τι κάνεις αν έχεις ξενερώσει με το κράτος, στο οποίο ζεις, αλλά σ’ αρέσει το φυσικό περιβάλλον, έχεις ωραίες αναμνήσεις, αφού μεγάλωσες εδώ και φίλους, οικογένεια, έρωτες;
Αυτοί, λοιπόν, οι εξωγήινοι περπατούν ως κανονικοί, μαζεύουν ήλιο, γελάνε χωρίς φόβο, τρώνε χωρίς τη βαβούρα των τύψεων, αγγίζονται, είναι ευγνώμονες, δεν τρέμουν τον χρόνο, περιμένουν, είναι νωχελικοί, δεν μιμούνται, δεν μισούν το παρόν, είναι νέοι γιατί συνδέονται άμεσα με την πρώτη νιότη.
Δεν είμαι κομμάτι του «σύμπαντος», που περιγράφει ο ΛΕΞ, αλλά μέσα σ’ αυτό, βρίσκω την αντανάκλαση της δικής μου πραγματικότητας.
Κάτσε να τελειώσω τη ζωγραφιά μου. Θα γράψω και κάτι. «Συγγνώμη, Λεπτομύτα». Το –συ; Με ύψιλον. Σωστά το έγραψες.
Η πιο διάσημη ερώτηση που δέχονται οι υποψήφιοι και υποψήφιες στις συνεντεύξεις για μια θέση εργασίας είναι η εξής: «Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια;». Δεν είναι απλά η πιο αγχωτική ερώτηση. Συνοψίζει έναν από τους μεγαλύτερους ανθρώπινους φόβους: την αβεβαιότητα του μέλλοντος.