1947 ή 1949. Δύο άνθρωποι διαβάζουν το ίδιο βιβλίο. Κάθονται στην άκρη ενός λογοτεχνικού ποταμού με έναν τρόπο δικό τους, φαινομενικά άβολο, μα η ακινησία τους διαψεύδει αυτόν τον χαρακτηρισμό. Η εποχή είναι ασπρόμαυρη, η αγάπη έχει το δικό της χρώμα όπως σε κάθε εποχή. Διαβάζουν κάποιον σύγχρονό τους, κάποιον…
Ιούλης 2004. Η χώρα σ’ ένα διαρκές ντελίριο μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλου από την εθνική ομάδα. Το «πειρατικό» κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, κατάφερε χωρίς να παίξει και το καλύτερο ποδόσφαιρο να βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης, νικώντας ομάδες μεγαθήρια για εκείνη την εποχή. Από τα πιο όμορφα…
Όταν ήμουν 11, λίγο μετά τα Χριστούγεννα, πήγα –ήταν δώρο για την γιορτή μου- στο θέατρο Αλίκη για να δω την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στην παράσταση «Η μελωδία της ευτυχίας», που σκηνοθετούσε η Ρούλα Πατεράκη. Δεύτερη σειρά, άνετα καθίσματα, πατούσα σε ένα πάτωμα, που μύριζε καθαριότητα, θυμάμαι. Ήταν τόσο έντονη η…
Χάραμα, πήγα στην λαϊκή. Σε μια έξοχη λαϊκή αγορά της επαρχίας κι όντως την ώρα ακριβώς που έβγαινε ήλιος. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από αυτή την άμεση επαφή με την πρώτη ύλη κι εκείνους τους ανθρώπους, που είναι έτοιμοι να μιλήσουν για «μυστικά», συνταγές κι ευλογημένους καρπούς. Έπιασα με…
Ποια είναι η κορυφή της ανθρώπινης ύπαρξης; Αυτό το απλό και καθημερινό ερώτημα μπήκε στο μυαλό μου ένα ζεστό, καλοκαιρινό βράδυ, βλέποντας, για πολλοστή φορά, την ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ για τον Αργεντίνο επαναστάτη, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, μιας κι έχει ανέβει στη δημόσια, ψηφιακή πλατφόρμα της ΕΡΤ. Αφορμή για να…
Το Instagram, μου φαίνεται θησαυρός κάτι φορές. Τις περισσότερες φορές νιώθω έτσι, την αμέσως επόμενη στιγμή αφού έχω δηλώσει δυνατά ότι θα κάνω τεχνολογικό detox. Μόλις χθες, που αναλογιζόμουν τις ώρες που περνάω με ένα κινητό στο χέρι, αντί για ένα βιβλίο, είδα μια φανταστική φωτογραφία ενός καλλιτέχνη που είχε…
[mc4wp_form id="278"]
