Ονειρεύεσαι να βάψεις τα παντζούρια στο ίδιο μπλε του νερού. Είσαι στην ηλικία που πιστεύεις πως η ευτυχία σου εξαρτάται από το αν σε νανουρίζει το κύμα ή από τα λεπτά που χρειάζεσαι για να φτάσεις σε ακτή.
[mc4wp_form id="278"]
Δεκαετία του ‘50 και η Γαλλία αναζητά, μέσα από τις στάχτες που άφησε ο Πόλεμος, το νέο της πρόσωπο.
Πού πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν; Πού πάνε οι άνθρωποι, που αγαπάμε, όταν πεθαίνουν; Πού είναι, όταν τους σκεφτόμαστε; Πολλά τα ερωτήματα. Ας διαβάσουμε, είπα.
θα προσποιηθούμε τους τουρίστες
και θα κατέβουμε Θησείο μετά από μήνες
θα δούμε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου καθαρή από γνωστούς
η Ακρόπολη θα είναι ίδια κι απαράλλαχτα περήφανη παρουσία
Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι, το μίσος των δέντρων κορυφώνεται, γίνεται γίγαντας έκτασης όσο αυτή η χώρα και μας πλακώνει και μας βαραίνει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι, το μίσος των ανθρώπων για τα δέντρα γίνεται αβάσταχτο, γίγαντας κι αυτό που πλακώνει εμάς τις αχάριστες υπάρξεις, που ξεχάσαμε…
Θυμάμαι μια φωτογραφία, το πύρινο 2007, στην είσοδο της Φιλοσοφικής: ένα ασθενικό ελάφι έτρεχε για να ξεφύγει από την μανία της φωτιάς, στον Πάρνωνα. Στο ένα του αυτί, υπήρχαν σπίθες. Πόσο έκλαψα, τότε. Για τα δέντρα, τα ζώα, τις λευκοκίτρινες πεταλούδες, για τον αέρα και τις απαράμιλλες εικόνες, που είχαν…