Σε μια εποχή απόλυτης ρευστότητας, ευτυχώς υπάρχουν σημαντικοί πολιτιστικοί φορείς, που προσφέρουν αυτό που κυρίως λείπει: την ομαδική δημιουργία, τη βιωματική μάθηση, την αλληλοενίσχυση, την ανάπτυξη νέων ιδεών.
[mc4wp_form id="278"]
Η πρώτη ποιητική συλλογή της «Και ο κόσμος τι θα πει;», που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική, την οδήγησε στο Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2024. Εβδομήντα κάτι σελίδες απτής καθημερινότητας, μέσα από ένα απτόητο βλέμμα. Η κάθε επόμενη μέρα έχει περισσότερη ζωή από την προηγούμενη. Αλλά ζωή με όλες τις «ετερόκλητες πατρίδες», που φιλοξενούν το πέρασμά μας.
«Όλα είναι απλά», έτσι λέει ο Βασίλης. Αρκούσε μια στιγμή σε μια γνώριμη γειτονιά, για να στραφεί το βλέμμα σε θάλασσες και βουνά, σε ποτάμια και λίμνες, σε δάση, πάρκα, δρόμους. Σε πόλεις και χωριά. Γιατί η καθημαγμένη ομορφιά, που μας περιβάλλει, έχει πολύ θάνατο μέσα της και είναι καθήκον μας να αντιδράσουμε σε αυτό.
Η Όλγα Στέφου είναι δημοσιογράφος. Έγινε συγγραφέας όταν κάθισε τους δαίμονές της απέναντί της και τους έγραψε βιβλίο. Κατάφερε και κατέγραψε όλες τις μορφές του πόνου της σε ένα βιβλίο-ημερολόγιο και εξομολόγηση μαζί, κάτι που όπως λέει ενώ δεν απάλυνε τον πόνο, της έδωσε την αυτοπεποίθηση για να τον αντιμετωπίσει.
Για τον συγγραφέα Θεόδωρο Πολυράκη, τα πράγματα είναι απλά. Το γράψιμο έχει δύναμη, το γράψιμο ίσως δείχνει τον δρόμο προς τις ωραίες εστίες, που κάνουν τη ζωή ξεχωριστή.
Η σημασία του θεάτρου για τη Βασιλική Διαλυνά και ο διάλογος που θεατρικές παραστάσεις όπως τα Ανεξάρτητα κράτη και το Είσαι και φαίνεσαι ανοίγουν με το κοινό τους, είναι βαθιάς σημασίας.
Η Βάσια Τζανακάρη λοιπόν, γράφει και μεταφράζει, ακούει πολλή μουσική, αγαπά τη φύση όπως την αγαπά κάθε άνθρωπός της πόλης που νιώθει την έλλειψη αυτής στο πετσί του, εμπνέεται από το παραμικρό ασήμαντο και περαστικό, έχει την αγάπη για ασπίδα και πιστεύει πως ο έρωτας μπορεί να αναγεννηθεί παντού.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, δεν το ήξερα το πανετόνε ή το ήξερα και δεν μου άρεσε. Μέχρι που δοκίμασα «το κάτι άλλο», δηλαδή το πανετόνε του Αντώνη Σελέκου. Και τώρα δεν είμαι σίγουρη αν πρόκειται για πρόσφατη ανακάλυψη ή για προαιώνια μνήμη.
Σε αυτό το ξεχωριστό μπιστρό, λοιπόν, ο συνδυασμός είναι αυτός που κερδίζει. Κι έπειτα, το αεράκι της ανανέωσης, αυτό που πάει μαζί με την πληθωρικότητα. Το εγγενές μπερεκέτι.
Ανακάλυψα την Ειρήνη Γεωργή – στην προ-COVID εποχή – μέσω της δημοσιογραφικής πλατφόρμας The Press Project. Την ακολούθησα στα social media και από τότε μέχρι σήμερα, έχει από μένα μια σταθερή «καρδούλα» στα posts της.