Μια καθηγήτρια Λογοτεχνίας σε ένα δημόσιο και κατ’ επέκταση πολυπολιτισμικό λύκειο έχει φτάσει στα όρια της.
[mc4wp_form id="278"]
Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, η παράσταση που μίλησε στην καρδιά δεν είναι και τόσο αμιγώς θεατρική. Πέρσι ήταν η «Νέκυια» του Γιάννη Αγγελάκα και του Χρήστου Παπαδόπουλου, φέτος «Το Φουλάρι» της Δήμητρας Τρυπάνη και της Ηρώς Μπέζου.
Το κακό άπαξ και σε αγγίξει, έχει τη δύναμη να μείνει ανεξίτηλο πάνω στο δέρμα της μνήμης σου για πάντα. Μένει εκεί καμουφλαρισμένο στο όνομα του «ο χρόνος όλα τα γιατρεύει» και ξυπνά κάθε φορά που μυρωδιές και αντικείμενα κάνουν ταξίδι στο μέλλον.
Μερικές φορές, η πορεία μιας ζωής αλλάζει ξαφνικά με ένα γεγονός τόσο οριστικό και αδιαμφισβήτητο που μετατοπίζει τον ίδιο τον κόσμο στον άξονά του. Σε άλλες περιπτώσεις, αυτή η αλλαγή, ή τουλάχιστον η κατανόηση αυτής της αλλαγής, έρχεται σταδιακά, με το τεράστιο μέγεθος της κατάστασης να συγκαλύπτεται από τη φυσική τάση του ανθρώπου να ελπίζει σε ένα ευτυχές αποτέλεσμα.
Στο MAMI, γινόμαστε σίγουρα μάρτυρες της ίδιας της ζωής, εκείνης που αναδύεται μέσα από τα σπλάχνα μιας γυναίκας, του θαύματος αυτού που μας αφήνει βωβούς και αδύναμους σε λέξεις. Αυτή η ωδή, είναι από μονή της συγκινητική. Κι η προσπάθεια να εξηγήσουμε πώς αισθανόμαστε μπροστά σε αυτή τη συνέχεια της ζωής, είναι επίσης συγκινητική.
Μια σκηνή γεμάτη καπνούς, ένα κίτρινο φως που θα αρχίσει να αναβοσβήνει μετά την έναρξη της παράστασης που θυμίζει το φως των δωματίων εκείνων που «φιλοξενούν» πόνο και απόγνωση και ηθοποιοί, τέσσερις «ήρωες» στα μάτια όσων προτιμούν την επιφάνεια και μια γυναίκα, σύμβολο και υποχρέωση μαζί.
Όταν η Bridget Jones βγήκε για πρώτη φορά στους κινηματογράφους, η ιδέα μιας Τεξανής να ενσαρκώνει μια τέτοια βρετανική εικόνα δεν άρεσε σε όλους.
Η ταινία δανείζεται στοιχεία ντοκιμαντέρ και καταγραφεί μια πόλη της Ινδίας σχεδόν 16 εκατομμυρίων, μέσα από τα μάτια και τις ιστορίες αυτών που την κατοίκησαν και την κατοικούν με την ελπίδα να ζήσουν φωτεινότερα.
Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, έχω παρακολουθήσει πολύ διαφορετικές παραστάσεις μεταξύ τους, όπως παραστάσεις που είναι ωδή στην τέχνη του θεάτρου μόνο με τα σώματα των ηθοποιών και τα λόγια τους, αλλά και παραστάσεις πληθωρικές με τη χρήση διαφόρων μέσων και σκηνικών.
Κυριακή απόγευμα και πηγαίνω μέχρι το θέατρο Εμπορικόν στου Ψυρρή, να δω μια παράσταση λίγο αστεία, λίγο βαθιά, λίγο μιούζικαλ, λίγο ποιοτική κωμωδία, λίγο να ξεχάσω, λίγο να χαλαρώσω, λίγο να νιώσω καλά παρέα με θεατές που νιώθουν το ίδιο, λίγο να σκεφτώ, λίγο να προβληματιστώ.