Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου είναι μια υπενθύμιση. Είναι μια υπενθύμιση της αξίας της φιλαναγνωσίας. Της φιλαναγνωσίας που καλλιεργεί τη σημασία των βιβλίων. Των βιβλίων που διαβάζονται από γονείς, από εκπαιδευτικούς και από τα παιδιά που έμαθαν να διαβάζουν και εξασκούνται στο διάβασμα αγκαλιά με τα παιδικά βιβλία που δανείστηκαν από τη σχολική βιβλιοθήκη.
Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Πρόσωπα με ολοκληρωμένη χαρακτηρολογική δομή υψώνονται, γίνονται ορατά και προσβάσιμα. Το φορτίο τους μοιράζεται σαν καύσιμο στους θεατές. Άνθρωποι κοπιάζουν για να δώσουν ή καλύτερα να προσφέρουν. Κάθε φορά, με το βλέμμα στραμμένο στην πιο ηχηρή αλήθεια.
Άρα η ποίηση είναι παντού κι εμείς ξεχνάμε να τη δούμε, ή την αποφεύγουμε, ή δεν την αντέχουμε, ή δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτή και για εμάς.
Εν μέσω «ιστορικών» παγκόσμιων μεταβολών, διεθνούς και εγχώριου παραλογισμού, ανοίγω την πόρτα, βγαίνω στο δρόμο και μυρίζω κάτι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα γνώριμο. Είναι αυτό που φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να το πιω μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Είναι αυτό που «σπάει» τον πάγο στις αρθρώσεις μου και κάνει την κίνησή μου πιο ανάλαφρη.
Τα «Μαλαματένια λόγια», κάθε φορά, ακούγονται πιο δυνατά κι από τον ήχο των δακρύων. Σκάνε σαν βεγγαλικά και οι λέξεις. Μία προς μία. Και στη φράση «μαλαματένια λόγια στο χορτάρι ποιος βρίσκει για την άλλη την γενιά» φυσάει πάντα δυνατός αέρας.
Είμαστε περισσότερες. Είμαστε περισσότερες πια που παίρνουμε τηλέφωνο και ρωτάμε «Πώς είσαι; Έφτασες σπίτι;» Και μπορεί να μην έχουμε μια οικογενειακή γενεαλογία μαγισσών να αποδείξουμε, αλλά είμαστε περισσότερες αυτές που φροντίζουμε να είμαστε εδώ, και να είμαστε καλά, κοντά η μία στην άλλη.
Νομίζω ότι αυτή ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Γεννημένη για να διανύσει τη γη, με ένα κόκκινο φόρεμα, στο ύψος ενός κόσμου που συμμετέχει στην ιστορία και στον ήχο της σύγκρουσης.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για την εξουσία από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Ζω για τη μέρα που θα ανοίξω την πόρτα του γραφείου και θα πω σε όλους και σε όλες: «Το παραμύθι που θα σα πω σήμερα, το ζω από καιρό. Αξίζει να σπαταλήσετε ένα οχτάωρο για να με ακούσετε».
Αλλά το κείμενο αυτό ξεκίνησα να το γράφω με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων της, 3 Φεβρουαρίου 1952. Πάλι νέα θα ήταν, αν υπήρχε στο εδώ και το τώρα. Πάλι θα έγραφε. Πάλι θα ετοίμαζε απρόβλεπτα γιουρούσια, «καρφί» στην ησυχία του φόβου.
[mc4wp_form id="278"]
