Μια καθηγήτρια Λογοτεχνίας σε ένα δημόσιο και κατ’ επέκταση πολυπολιτισμικό λύκειο έχει φτάσει στα όρια της.
[mc4wp_form id="278"]
Άρα η ποίηση είναι παντού κι εμείς ξεχνάμε να τη δούμε, ή την αποφεύγουμε, ή δεν την αντέχουμε, ή δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτή και για εμάς.
Το κακό άπαξ και σε αγγίξει, έχει τη δύναμη να μείνει ανεξίτηλο πάνω στο δέρμα της μνήμης σου για πάντα. Μένει εκεί καμουφλαρισμένο στο όνομα του «ο χρόνος όλα τα γιατρεύει» και ξυπνά κάθε φορά που μυρωδιές και αντικείμενα κάνουν ταξίδι στο μέλλον.
Είμαστε περισσότερες. Είμαστε περισσότερες πια που παίρνουμε τηλέφωνο και ρωτάμε «Πώς είσαι; Έφτασες σπίτι;» Και μπορεί να μην έχουμε μια οικογενειακή γενεαλογία μαγισσών να αποδείξουμε, αλλά είμαστε περισσότερες αυτές που φροντίζουμε να είμαστε εδώ, και να είμαστε καλά, κοντά η μία στην άλλη.
Μερικές φορές, η πορεία μιας ζωής αλλάζει ξαφνικά με ένα γεγονός τόσο οριστικό και αδιαμφισβήτητο που μετατοπίζει τον ίδιο τον κόσμο στον άξονά του. Σε άλλες περιπτώσεις, αυτή η αλλαγή, ή τουλάχιστον η κατανόηση αυτής της αλλαγής, έρχεται σταδιακά, με το τεράστιο μέγεθος της κατάστασης να συγκαλύπτεται από τη φυσική τάση του ανθρώπου να ελπίζει σε ένα ευτυχές αποτέλεσμα.
Η Όλγα Στέφου είναι δημοσιογράφος. Έγινε συγγραφέας όταν κάθισε τους δαίμονές της απέναντί της και τους έγραψε βιβλίο. Κατάφερε και κατέγραψε όλες τις μορφές του πόνου της σε ένα βιβλίο-ημερολόγιο και εξομολόγηση μαζί, κάτι που όπως λέει ενώ δεν απάλυνε τον πόνο, της έδωσε την αυτοπεποίθηση για να τον αντιμετωπίσει.
Στο MAMI, γινόμαστε σίγουρα μάρτυρες της ίδιας της ζωής, εκείνης που αναδύεται μέσα από τα σπλάχνα μιας γυναίκας, του θαύματος αυτού που μας αφήνει βωβούς και αδύναμους σε λέξεις. Αυτή η ωδή, είναι από μονή της συγκινητική. Κι η προσπάθεια να εξηγήσουμε πώς αισθανόμαστε μπροστά σε αυτή τη συνέχεια της ζωής, είναι επίσης συγκινητική.
Μια σκηνή γεμάτη καπνούς, ένα κίτρινο φως που θα αρχίσει να αναβοσβήνει μετά την έναρξη της παράστασης που θυμίζει το φως των δωματίων εκείνων που «φιλοξενούν» πόνο και απόγνωση και ηθοποιοί, τέσσερις «ήρωες» στα μάτια όσων προτιμούν την επιφάνεια και μια γυναίκα, σύμβολο και υποχρέωση μαζί.
Όταν η Bridget Jones βγήκε για πρώτη φορά στους κινηματογράφους, η ιδέα μιας Τεξανής να ενσαρκώνει μια τέτοια βρετανική εικόνα δεν άρεσε σε όλους.
Τι γίνεται όμως, αν φέτος κάνουμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά; Τι γίνεται αν κλείσουμε ραντεβού με τον εαυτό μας είτε έχουμε σύντροφο είτε όχι; Τι γίνεται αν χαρίσουμε μια εμπειρία σε εμάς, αρπάζοντας την τέλεια ευκαιρία να απαλλαγούμε από τις προκαταλήψεις (και τους φόβους) μας και να διαλύσουμε τον μύθο που επιπλέει στο μυαλό μας τόσα χρόνια περί μοναξιάς;