Τα τατουάζ της Παυλίνας Παπαηλιοπούλου έχουν κάτι αέρινο, κάτι δυναμικό, κάτι απρόβλεπτο. Ενισχύουν ένα εγγενές χαρακτηριστικό, μια δοκιμασμένη αγάπη, ένα βίωμα. Σπάνε τη σιωπή με τον πιο εύγλωττο τρόπο. Γιατί η Παυλίνα, όπως είπαμε, ξέρει κι από ιστορίες.
Μιλώντας με τον Αλέξανδρο Κτιστάκη, είμαι σίγουρη ότι έχω να κάνω με έναν άνθρωπο, που δεν ξεμακραίνει από την απλότητα, τη σύνδεση και το νιώσιμο, με έναν άνθρωπο που κατάλαβε από παιδί ότι το άνοιγμα νέων συνόρων είναι μέσα στις πιθανότητες –αρκεί να μην χάνεις, ούτε λεπτό, το σθένος.
Ήταν γύρω στα 20, όταν φοιτητής στην Αγγλία, γνώρισε από τους Έλληνες φίλους του τον Βασίλη Τσιτσάνη και ήταν τότε που άρχισε να παρατηρεί, μέσα από τις καθημερινές λέξεις των τραγουδιών, τα ύψη και τις πτώσεις, όπως περιέχονται σε κάθε αληθινό ανάστημα.
Σχεδόν ξεκάλτσωτοι μπαίνουμε –γιατί δεν πάει άλλο- στο σκηνικό με τις ζεστές σούπες, τις κουβέρτες στον καναπέ, τα πεντακάθαρα χαλιά και τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια.
Η κεραμίστρια Μυρτώ Βουτυρά, στο γενναιόδωρο εργαστήριό της, το Μyrtmigi shop, χωρίς άγχος, περιττές ταχύτητες και αναχαιτίσεις, δημιουργεί κατασκευές με λεπτομέρειες, που είναι αδύνατον να προσπεράσεις. Όπως, όταν ήμασταν παιδιά και ζωγραφίζαμε. Τότε που ακόμη και μια στραβή, κίτρινη γραμμή -στις ακτίνες του ήλιου- είχε τον λόγο της.
Όσα χρόνια παρακολουθώ, όσα χρόνια ακούω τη Χριστίνα Μαξούρη επαληθεύεται αυτό που πιστεύω, ότι η σεμνή ωριμότητα θα είναι πάντα συνδεδεμένη με την αγάπη και τη μνήμη. Το περισσότερο χειροκρότημα, εκείνη τη Δευτέρα, ήταν γι’ αυτή τη σιωπηρή υπόσχεση.
Όταν τα ίδια τα παιδιά σε αποκαλούν «η δασκάλα των Μουσείων» και πετάνε τη σκούφια τους για να είναι «κρίκοι» του παιχνιδιού, που γενναιόδωρα στήνεις, έχεις μια περίοπτη θέση στο παρόν και το μέλλον, με το φορτίο της αλήθειας να είναι ένα με τη φύση σου.
Σε μια πόλη που η ταχύτητα κάνει ακόμη και τους παπαγάλους να μοιάζουν με περιστέρια, η Πονηράκου αποδεικνύει ότι η Αθήνα έχει πάντα φωτογραφικό ενδιαφέρον, οι τόποι δεν είναι η ερημιά τους, όση ελευθερία έχει το μάτι, τόση η απεραντοσύνη και του κόσμου που καταθέτει τη δική του ιδιόλεκτο, κάθε στιγμή.
Η τέχνη έχει τον τρόπο να βάζει φωτιά στη λήθη και τη χυδαιότητα. Να είναι πάντα ο πιο σύντομος δρόμος από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Μιλώντας με την Μάτα Καστρησίου καταλαβαίνεις αμέσως ότι οι τόποι ελευθερίας, στους οποίους επιλέγει να ζει, της έχουν δώσει μία δύναμη παραπάνω για να μπορεί να βλέπει την ομορφιά παντού, για να στέκεται με το ίδιο αίμα δίπλα σε κάθε άνθρωπο της γης, για να δημιουργεί.
[mc4wp_form id="278"]
