Είχα καιρό να νιώσω τόσα συναισθήματα μαζεμένα και να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί ανάμεσα σε τόσους άγνωστους –μικρούς και μεγάλους-. Η ωραία αυτή στιγμή συνέβη το περασμένο Σάββατο, στην Αίγλη του Ζαππείου, κι ενώ παρακολουθούσα την ταινία του Κρις Σάντερς «Το ατίθασο ρομπότ». Μια κινηματογραφική μεταφορά βασισμένη…
Η Άννα Δ. είναι 37 χρόνων. Είναι ζωγράφος, ζει στο Παγκράτι, σε έναν δρόμο, που λίγο θυμίζει Αθήνα. Μίλησα μαζί της, γιατί η ιστορία της έχει ενδιαφέρον.
Πάντα όλα θα είναι απλά κι ας το ξεχνάμε πού και πού. Το εμπέδωσα, Κυριακή πρωί, που φύγαμε, έτσι ωραία και ξαφνικά, για την Αίγινα. Για να περάσουμε στο νησί λίγες ώρες, χωρίς αυτοκίνητο και πρόγραμμα.
Ωραίος θάνατος, είπε ένα ξανθό αγόρι. Ωραία ζωή, είπε ο Θωμάς. Τέλειωσα τον καφέ μου κι έφυγα. Τα τραγούδια του Πλέσσα συνέχισαν στην πλατεία Μεσολογγίου.
Ανατρέχω, συχνά, στη στιγμή που χορεύει, σε δρόμο του Κορυδαλλού, το «Σιγά μην κλάψω» με τη φωνή του Παύλου Φύσσα. Γιατί ακριβώς, εκεί στον Κορυδαλλό, ο Xhuma είναι όλα τα αντιφασιστικά ποιήματα της Γης. Εύκαμπτος, χωρίς να λυγίζει. Γεμάτος συλλογική μνήμη.
Κι αν με ρωτάς, δεν ξέρω αν ισχύει ή αν το οφείλω στη φαντασία μου: στις φωτογραφίες, άρα ίσως και στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα φως. Και υπήρχε και στα πρόσωπα το ίδιο φως.
Γενέθλια σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου, για τον Σωκράτη Μάλαμα. Τον τραγουδοποιό, που πάντα θα μού θυμίζει αέρα, νερό και χώμα.
Η Ευδοκία ζει όπως θέλει, όπως σκέφτεται. Είναι λύκαινα κι έχει και κυνόδοντες. Η δική της ομορφιά είναι παιδεμένη. Έχει ελευθερία. Είναι κρουστή.
Παραμένεις αμίλητος πολλές ώρες, στο δρόμο, στα λεωφορεία, κάτω από τη γη, πάνω από τη γη, στους πεζόδρομους, που πάντα κάτι γίνεται και εσύ παρακολουθείς, χωρίς να κοιτάς.
Κάποτε, αγαπούσα τον Γιάννο. Ένα μεγάλο αγόρι, αλλά αγόρι. Με μηχανή Virago, ποδόσφαιρα, γραψίματα, μαλώματα για τον Ολυμπιακό και γαλανά μάτια. Η πρώτη ανοιχτόχρωμη μολότοφ στη ζωή μου.
[mc4wp_form id="278"]
