Είναι πάντα ωραίο το Σούνιο. Σε γεμίζει θάλασσα και προοπτική. Σου απλώνει τη γη που πρέπει να περπατήσεις.
[mc4wp_form id="278"]
Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Πρόσωπα με ολοκληρωμένη χαρακτηρολογική δομή υψώνονται, γίνονται ορατά και προσβάσιμα. Το φορτίο τους μοιράζεται σαν καύσιμο στους θεατές. Άνθρωποι κοπιάζουν για να δώσουν ή καλύτερα να προσφέρουν. Κάθε φορά, με το βλέμμα στραμμένο στην πιο ηχηρή αλήθεια.
Η Τατιάνα Παπαμόσχου μπορεί να μην είχε κανένα πλάνο, όταν ως έφηβη έβλεπε να ανοίγεται μπροστά της ένας ενδιαφέρων κόσμος, έκτοτε όμως συνέχισε την πορεία της χωρίς να ξεμακραίνει από την αυθεντικότητα και την αλήθεια. Γι’ αυτό και ακολουθεί πάντα το ένστικτό της. Αυτό το ένστικτο που την οδήγησε στη δημιουργία της πιο «ευαίσθητης χώρας», της Γαϊδουροχώρας στο Κορωπί και που χρόνια μετά, την έφερε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε: στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής.
Συζητώντας με την ηθοποιό Μάρα Δαρμουσλή για τη γυμναστική και την τεράστια σημασία της στη ζωή μας, αμέσως κατάλαβα ότι απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο, που έχει επιλέξει να ζει χωρίς να την αναχαιτίζει το παραμικρό, ενώ η «επίτευξη», ο «στόχος», η «προσήλωση», η «αποφασιστικότητα» και η «επιμονή» αθροίζονται αρμονικά, όπως συμβαίνει σε όλους όσοι δεν επαναπαύονται.
Σε μια εποχή απόλυτης ρευστότητας, ευτυχώς υπάρχουν σημαντικοί πολιτιστικοί φορείς, που προσφέρουν αυτό που κυρίως λείπει: την ομαδική δημιουργία, τη βιωματική μάθηση, την αλληλοενίσχυση, την ανάπτυξη νέων ιδεών.
Πρέπει να είναι στιγμή σπάνιας δυναμικής, όταν ατόφια ποίηση τραγουδιέται, νιώθεται, αγγίζεται, μπαίνει στο άθροισμα των εμπειριών, γίνεται οικεία πατρίδα.
«Μόνο στα όνειρα, την ποίηση, το παιχνίδι φτάνουμε μερικές φορές σε αυτό που ήμασταν πριν είμαστε αυτό που, ποιος ξέρει τι, είμαστε».
«Το αυγοτάραχο είναι τα αυγά του θηλυκού ψαριού κέφαλου ή μπάφας, που παστώνονται». Συνεχίζω να κάθομαι στο ίδιο στέκι και να μιλάω σαν ντόπια. Σαν να θέλω να συνεχίσω ό,τι έμεινε στη μέση. Πιάνω τον εαυτό μου να αναφέρεται στις ψαροκαλύβες, τις πελάδες. Ο Νίκος άραγε ευθύνεται γι’ αυτό; Χαμογελάω.
Η πρώτη ποιητική συλλογή της «Και ο κόσμος τι θα πει;», που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική, την οδήγησε στο Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2024. Εβδομήντα κάτι σελίδες απτής καθημερινότητας, μέσα από ένα απτόητο βλέμμα. Η κάθε επόμενη μέρα έχει περισσότερη ζωή από την προηγούμενη. Αλλά ζωή με όλες τις «ετερόκλητες πατρίδες», που φιλοξενούν το πέρασμά μας.
«Η κίνηση υπάρχει παντού, ειδικά μέσα στην ακινησία. Η ακροβασία μπορεί να υπάρχει και στην αναπνοή, στη διαχείριση του χρόνου. Το ερώτημα είναι σε τι γυμνάζεται κανείς».