Το φθινόπωρο πλέον είναι μόνο ο Νοέμβρης, με τους δύο πρώτους μήνες να είναι ένας βασανιστικός επίλογος του καλοκαιριού. Ομπρέλες σκονισμένες στη μικρή αποθηκούλα, το αδιάβροχο αχρησιμοποίητο. Σχεδόν ξεκάλτσωτοι μπαίνουμε –γιατί δεν πάει άλλο- στο σκηνικό με τις ζεστές σούπες, τις κουβέρτες στον καναπέ, τα πεντακάθαρα χαλιά και τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια.

Αλλά αυτή την εισαγωγή, τη μακρόσυρτη, την κάνω μόνο και μόνο για να μπω πανηγυρικά στο θέμα «ρούχα και άποψη» από ένα brand που αγαπώ, το Badila. Μια ελληνική εταιρία που ξεκίνησε το 1989 κι έκτοτε, οι δημιουργίες της είναι σύμφυτες με την ποιότητα. Απλότητα, λοιπόν, και φινέτσα με φανερή την έγνοια για το περιβάλλον και τον εν δυνάμει αγοραστή, που αγαπάει το χρώμα, αλλά και την απρόβλεπτη έλξη της «μουντάδας», τα ευρύχωρα πλεκτά, την πρόοδο του γκρι χρώματος, την αυτάρκεια μιας ολόφωτης παγιέτας.

Στα φετινά κομμάτια για τον χειμώνα που έρχεται, δεν λείπουν οι φαρδιές καζάκες (σε αυτό το χρώμα της ψιλής άμμου, που κάποτε ούτε καν), διάτρητα πουλόβερ (για τις αλκυονίδες), πλεκτά φορέματα και πλεκτές παντελόνες, βαμβακερά τζάκετ και καρό πουκάμισα, φούτερ (για κάθε μέρα) κι άλλα κι άλλα. Τσάντες, ζώνες, σελιδοδείκτες ακόμη και τετράδια.

Τον τελευταίο καιρό, έχω παρατηρήσει ότι μου αρέσει να αποκτώ πράγματα, που είναι πολύ κοντά στις ζωγραφιές μου. Τα χρώματα, οι γραμμές, ο συνδυασμός. Η απλότητά τους μελετημένη. Κι εκεί τελειώνουν όλα. Α, έχω μια τσάντα badila από το 2005. Πάνω της, το μωβ περίγραμμα μιας τηλεόρασης με κεραίες. Τα παιδιά πιστεύουν ότι η τηλεόραση είναι εξωγήινος και θέλουν να τους τη χαρίσω. Το σκέφτομαι.

ΥΓ: Σε κάθε κατάστημα Badila, οι υπάλληλοι είναι οι πιο ευγενικοί άνθρωποι του κόσμου. Θέλω να το πω.