Τον πόνο έχω αδελφό
μα τον κρατώ βαθιά κρυφό
δεν έχω φίλους για να πω το ντέρτι που με καίει

Και τραγουδώντας, ναι, την «Περιπλανώμενη ζωή» του Βασίλη Τσιτσάνη και του Κώστα Βίρβου, η Χριστίνα Μαξούρη εισέρχεται στο δωρικό πάλκο, όπως έχει στηθεί στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, μαζί με τους δεξιοτέχνες μουσικούς, που την πλαισιώνουν. Ξέρουμε ότι θα ακούσουμε τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου, ότι θα κλείσουμε τα μάτια και θα «βρεθούμε» σε κάποιο από τα τραπέζια στου «Τζίμη του Χονδρού» ή στην «Ωραία Νήσο Ύδρα», στην ιερή κατάνυξη ιστοριών, που μας αφορούν. Και μ’ ένα θάμπος γιατί η Σωτηρία ήταν γενναία.

Στη φωνή της Χριστίνας Μαξούρη, συνορεύουν βιώματα, υπερβατικά και καθημαγμένα, αλήθεια και πόνος, μνήμη και παράδοση. Είναι το ρεύμα στο δικό της νιώσιμο. Γι’ αυτό δεν μιμείται. Ούτε παρασύρεται. Ούτε φέρνει τις λέξεις σε αδιέξοδο. Κι όταν μιλάει για την Μπέλλου, για τα πρώτα χρόνια στη Χαλκίδα, για την σκληρή πρωτεύουσα, για τον πόλεμο, για τις αμέτρητες δυσκολίες, με όλους εμάς απέναντι, είναι η φωνή, η φιλική φωνή μιας παρέας που, ακόμη κι αν δεν ξέρει τον λόγο, θέλει να δακρύσει στο άκουσμα της λέξης «περιπλανώμενος».

Στο «Αντιλαλούνε τα βουνά», κάποιοι θεατές ξε-ντράπηκαν κι άρχισαν να τραγουδούν μαζί της. Πώς θα γινόταν, άλλωστε. Όπως τότε. Τα ίδια βήματα ακολουθήθηκαν. Οι ίδιες διαπιστώσεις: για το ακριβό της ζωής, για την απλότητα, έτσι όπως την καίει ο ήλιος για να την δει η ανθρωπότητα, για την οικονομία, που κάνει η ίδια η ψυχή, αυτόματα και μεγαλόπνοα.

Στην «Νταλίκα», οι περισσότεροι ξεθάρρεψαν. Κι αυτοί που δεν ήξεραν τα λόγια. Ούτε τον προσωπικό δρόμο της Μπέλλου. Χαμογελούσαν όμως. Σκέφτηκα -στιγμιαία- πώς θα ήταν αν στους θεατές ήταν μόνο έφηβοι κι εσύ εκεί, να αγγίζεις με γενναιοδωρία τραγούδια και πρόσωπα, τινάζοντας την σκόνη, την ιδανική εικόνα, το κάδρο ενός απρόσιτου παρελθόντος. Σκεφτόμουν, λοιπόν, (λογικό) και μετά συν-τραγουδούσα κι εγώ (μαζί με όλους) ένα τραγούδι του (αγαπημένου μου) Γιάννη Παπαϊωάννου.

Υπάρχει σίγουρα ένα κομμάτι στις φλέβες μας, που έχει πάντα χώρο για την αλήθεια. Και δε χρειάζεται την παρέμβασή μας. Όσα χρόνια παρακολουθώ, όσα χρόνια ακούω τη Χριστίνα Μαξούρη επαληθεύεται αυτό που πιστεύω, ότι η σεμνή ωριμότητα θα είναι πάντα συνδεδεμένη με την αγάπη και τη μνήμη. Το περισσότερο χειροκρότημα, εκείνη τη Δευτέρα, ήταν γι’ αυτή τη σιωπηρή υπόσχεση.

Συντελεστές

«Τα τραγούδια της Σωτηρίας» για τέταρτη χρονιά

Ιδέα: Δημήτρης Χαλιώτης
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης, Χριστίνα Μαξούρη
Σκηνογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Μελανός
Ενδυματολογική επιμέλεια: Βάνα Γιαννούλα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Σχεδιασμός ήχου: Γιάννης Παξεβάνης
Χτένισμα: Θωμάς Γαλαζούλας
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Τραγούδι: Χριστίνα Μαξούρη
Μουσικοί επί σκηνής: Δημήτρης Κουφογιώργος μπουζούκι, Βασίλης Προδρόμου κιθάρα−τραγούδι, Δημήτρης Κούστας ακορντεόν, Ζαχαρίας Γερασκλής μπουζούκι−τραγούδι

Πληροφορίες

Θέατρο του Νέου Κόσμου – Κεντρική Σκηνή
Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη 21.00