Σε μια βιβλιοθήκη του Δουβλίνου που κάποτε σύχναζαν οι James Joyce και WB Yeats, κάτω από μια τυρκουάζ και λευκή οροφή με τρούλο και περιτριγυρισμένη από δρύινα ράφια, ο Brian Cleary έπεσε πάνω σε κάτι του συγγραφέα του Dracula Bram Stoker που πίστευε ότι κανένας ζωντανός άνθρωπος δεν είχε διαβάσει ποτέ.
Ο Cleary, ο οποίος είχε πάρει άδεια από τη δουλειά του σε μαιευτήριο μετά από ξαφνική απώλεια ακοής, έψαχνε στα αρχεία του Stoker στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ιρλανδίας όταν συνάντησε κάτι περίεργο. Σε μια διαφήμιση του Dublin Daily Express από την Πρωτοχρονιά του 1891 που προωθούσε ένα συμπλήρωμα, ένα από τα στοιχεία που παρατίθενται ήταν το “Gibbett Hill, By Bram Stoker”. Δεν το είχε ακούσει ποτέ και άρχισε να γράφει. «Δεν ήταν κάτι που ήταν στην Google ή υπήρχε σε κάποια από τις βιβλιογραφίες», είπε. Ο Cleary βρήκε το συμπλήρωμα και βρήκε τον Gibbet Hill. «Αυτή είναι μια χαμένη ιστορία», συνειδητοποίησε. «Δεν νομίζω ότι ξέρει κανείς για αυτό».
Η ιστορία ακολουθεί έναν ανώνυμο αφηγητή που συναντά τρία παιδιά που στέκονται δίπλα στο μνημείο ενός δολοφονημένου ναύτη στο Gibbet Hill του Surrey, το οποίο αναφέρεται επίσης στο μυθιστόρημα του Dickens του 1839, Nicholas Nickleby. Μαζί, οι τέσσερις περπατούν στην κορυφή του λόφου Gibbet. Αποσπασμένος από τη θέα, ο αφηγητής χάνει τα παιδιά από τα μάτια του. Παίρνει έναν υπνάκο ανάμεσα σε μερικά δέντρα και ξυπνά για να δει τα παιδιά σε μικρή απόσταση, πριν περάσει ένα φίδι πάνω από τα πόδια του προς τα παιδιά, τα οποία φαίνονται ικανά να επικοινωνήσουν και να ελέγξουν το φίδι. Αργότερα, τα παιδιά επιτίθενται στον αφηγητή. Η ιστορία κορυφώνεται με το φίδι να στριφογυρίζει στο στήθος του αφηγητή και να γλιστρά στην πλαγιά του λόφου.
Ο Cleary πλησίασε τον βιογράφο του Stoker, Paul Murray, για να επιβεβαιώσει την αυθεντικότητα της ιστορίας. Αν και ο Murray ήταν ενθουσιασμένος από το εύρημα, δεν εξεπλάγη – είχε ήδη ανακαλύψει τρεις παρόμοιες ιστορίες, οπότε ήξερε ότι υπήρχε περισσότερο υλικό για τον Stoker εκεί έξω. Αλλά «καθώς μάθαινα περισσότερα για την ιστορία, με ενδιέφερε όλο και περισσότερο, επειδή δημοσιεύτηκε –και σχεδόν σίγουρα γράφτηκε – το 1890», είπε. «Αυτή είναι η χρονιά που ο Bram Stoker αρχίζει να εργάζεται πάνω στον Δράκουλα». Το βασικό γοτθικό μυθιστόρημα τρόμου «δεν προέκυψε από το πουθενά», είπε ο Murray, ο οποίος ερευνούσε την εξέλιξη του Stoker από τα μέσα της δεκαετίας του 1870 έως τη δημοσίευση του Δράκουλα το 1897.
«Για μένα, το Gibbett Hill ήταν ένα πολύ συναρπαστικό νέο κομμάτι αυτού του παζλ. Ταίριαζε πολύ καλά στη θεωρία μου για τη μακροχρόνια κύηση του Δράκουλα. Και έτσι αυτό μου φάνηκε σαν ένα είδος σταθμού σε αυτό το ταξίδι των 20 και πλέον ετών που ο Stoker πέρασε εξελίσσοντας τη μυθοπλασία του».
To Gibbett Hill έχει παραλληλισμούς με τον Δράκουλα. Υπάρχει η γοτθική απεικόνιση, μια τριάδα κακόβουλων χαρακτήρων και μια περιγραφή των ματιών που «έλαμπαν με ένα σκοτεινό ανίερο φως» – προβλέποντας τα μάτια που «έλαμπαν από ένα ανίερο φως» στον Δράκουλα. Ένας άλλος θεματικός παραλληλισμός είναι αυτός του «αντίστροφου αποικισμού», είπε ο Murray. Στο Gibbet Hill, δύο από τα παιδιά είναι Ινδοί. Στον Δράκουλα, έχετε «τον Κόμη που έρχεται από την Τρανσυλβανία, που βρίσκεται στα σύνορα του τότε γνωστού κόσμου, που επιστρέφει για να απειλήσει την Αγγλία».
Ενώ ο Δράκουλας μπορεί να διαβαστεί ως κριτική στον βρετανικό ιμπεριαλισμό, είναι επίσης μια «φαντασία αντίστροφης αποικιοποίησης που καλεί τους Βρετανούς να δουν τους εαυτούς τους ως πιθανά θύματα», έγραψε ο David Higgins στο βιβλίο του Αντίστροφος Αποικισμός.
Η πρώτη δημόσια ανάγνωση της ιστορίας θα πραγματοποιηθεί στο φεστιβάλ Bram Stoker του δημοτικού συμβουλίου του Δουβλίνου. Δεν είναι «πολύ συχνά» που γίνεται μια ανακάλυψη τέτοιου μεγέθους, είπε η διευθύντρια του NLI Audrey Whitty. Ωστόσο, τονίζει ότι «ο καθένας είναι ικανός» για ένα εύρημα σαν αυτό του Cleary. «Ποιος ξέρει τι δεν έχει ανακαλυφθεί σε καμία εθνική βιβλιοθήκη στον κόσμο;»
Πηγή: The Guardian
