Το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, που ακούστηκε πρώτη φορά από τον ίδιο, την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, στο Καλλιμάρμαρο, (στη συναυλία που διοργάνωσε ο σύλλογος συγγενών «Τέμπη 2023» στη μνήμη των 57 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα) είναι για μένα, όλες εκείνες οι λέξεις που μένουν στη βαθιά πύκνωση της αλήθειας, του πόνου, της αντοχής. Λέξεις που γίνονται η μακραίωνη ανάσα όσων μένουν πίσω.

Στο Στάδιο, οι χιλιάδες καρδιακοί χτύποι συντονίζονταν για να αρθεί, έστω και για λίγες ώρες, η ερημιά του πένθους, το τελεσίδικο του θανάτου, η μαυρίλα της αδικίας. Σκέφτηκα αυτό που πάντα ξέρω ότι τα πλάσματα της γης που χάνουν τα παιδιά τους έχουν τα πιο εύγλωττα μάτια. Μαθαίνουν τον κόσμο μέσα σε λίγες ώρες, αγωνίζονται να προλάβουν, έχουν την ίδια θαρραλέα στάση στα χαλάσματα, στα ερείπια, στο κέντρο της Αθήνας.

Ποτέ κανείς, όμως, τέτοια τύχη.

Πέρασαν εννιά μέρες από τότε και σήμερα, άκουσα ξανά αυτή τη μελωδία με αυτά τα λόγια. Έκλαψα. Αυτό μου είπε κι ένας φίλος, προχθές. Αυτό θα μου πει αύριο- μεθαύριο και κάποιος άλλος. Κι ενώ η ζωή συνεχίζεται, ενώ το άδικο κάνει θόρυβο σαν τρυπάνι, ενώ τα εύγλωττα μάτια υψώνονται κάθε μέρα, στο πιο περίοπτο σημείο. Σαν ήλιος.

Το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, με τίτλο «Δεν θα κάνω πίσω και δεν θα ξεχάσω», αφιερώθηκε στους γονείς των Τεμπών.

Που είσαι τώρα φως μου
Ήτανε γραμμένο
Νά’μαι εδώ για πάντα
Να σε περιμένω

Όσο κι αν κρατήσει
Να μην το ξεχάσεις
Όταν φτάσεις πάρε
Πάρε όταν φτάσεις

Θα το γράψει ο τοίχος
Θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο
Ενός ανθρώπου λάθος

Θα το πει η σημύδα
Θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει
Όπου βρει το κέρδος

Θα το πει η λεβάντα
Θα το πει η μυρσίνη
Πως κυλάει στα μάτια
Η δικαιοσύνη

Μάτια του παιδιού μου
Που δεν θα φιλήσω
Δεν υπάρχει τρόπος πια
Να σταματήσω

Μέχρι να’ρθει ο πήχυς
Και το χαλινάρι
Μέχρι να’ρθει η Νέμεσις
Και να τους πάρει

Αν δεν βρω το τέρμα
Δεν θα ησυχάσω
Δεν θα σταματήσω
Δεν θα ξαποστάσω

Δεν θα κάνω πίσω
Και δεν θα ξεχάσω
Θα σε πάρω εγώ
Παιδάκι μου όταν φτάσω