Είχα καιρό να νιώσω τόσα συναισθήματα μαζεμένα και να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί ανάμεσα σε τόσους άγνωστους –μικρούς και μεγάλους-. Η ωραία αυτή στιγμή συνέβη το περασμένο Σάββατο, στην Αίγλη του Ζαππείου, κι ενώ παρακολουθούσα την ταινία του Κρις Σάντερς «Το ατίθασο ρομπότ». Μια κινηματογραφική μεταφορά βασισμένη στο βραβευμένο “The Wild Robot” του Πίτερ Μπράουν.

Πριν μάθω τι και πώς, πέρασα πέντε λεπτά να κοιτάζω τη μορφή αυτού του αλλόκοτου ρομπότ, με τα μακρουλά πόδια, το ολοστρόγγυλο κεφάλι, αλλά με τα παιδικά μάτια, τα υποσχόμενα, τα ανεξερεύνητα, τα αθώα. Παρά το άψυχο υλικό που ρέει στις λαμαρινένιες φλέβες του.

Η ταινία ξεκινά. Ένα ρομπότ, το ROZZUM μονάδα 7134, βοηθός προηγμένης τεχνολογίας, είναι προορισμένο να φτάσει στον νέο του ιδιοκτήτη, όταν το κουτί του ξεφεύγει της συγκεκριμένης πορείας και καταλήγει σε ένα νησί. Σκέτο ναυάγιο, δηλαδή. Αλλά επειδή ο σκοπός – σκοπός, ακόμη και στο παράξενο αυτό νησί, με τα χιλιάδες, ετερόκλητα ζώα, το ROZZUM συντονίζεται με αυτό που ξέρει καλά να κάνει: να φέρνει εις πέρας αποστολές, να λύνει κάθε πρόβλημα. Από τον ασβό μέχρι την αρκούδα κι από τον κάστορα μέχρι το ρακούν, όλα μα όλα τα πλάσματα βλέπουν την διαφορετική αυτή κατασκευή ως κάτι ξένο, ως μια απειλή, ένα τέρας που πρέπει να απομονωθεί, να αποβληθεί, ακόμη και με τη βία. Πρώτο κρακ. Όταν γίνεται αντιληπτό, δυο – τρία παιδιά από το κοινό ρωτούν επίμονα «γιατί». Ψίθυροι τους εξηγούν. Ένα από αυτά φωνάζει «ΟΧΙ. Δεν πρέπει να συμπεριφέρονται έτσι στο ρομπότ».

Πίσω στην ταινία. Όλα αλλάζουν για το ROZZUM 7134, όταν, εξαιτίας ενός ατυχήματος, βρίσκεται να κρατά στα «χέρια» του ένα αυγό, από το οποίο ξεπηδά ένα χηνάκι. Το μοναδικό χηνάκι, που επέζησε από μια οικογένεια, που ξεκληρίστηκε. Αμέσως, το ROZZUM αποκτά αποστολή, γίνεται η μαμά του –αυτήν, εξάλλου, αντίκρισαν τα μάτια του, όταν άνοιξαν για πρώτη φορά-. Γίνονται οικογένεια. Είναι η Ρόζι και είναι ο Λαμπερός. Κοντά τους, και ο Φινκ, η αλεπού, που αρχικά μπαίνει στην ιστορία ως κλασικός αλητάκος. Γρήγορα, όμως, γίνεται μέλος της ιδιότυπης αυτής οικογένειας, αποδεχόμενος -με περηφάνια- τη δύναμη της αλληλεγγύης και του ισχυρού πυρήνα. Στην άκρη, οι εγωκεντρισμοί και οι πονηριές.

Η Ρόζι θα μάθει τον Λαμπερό, παρόλο που δεν κατέχει τέτοιου είδους γνώσεις, να τρώει, να κολυμπά και τέλος, να πετάει (η σκηνή που δοκιμάζει τρόπους για να ξε-φοβηθεί ο Λαμπερός και να ανοίξει επιτέλους τα φτερά του, όπου ο «αδύναμος» απογειώνεται τελικά από το θάρρος του πιο «δυνατού», αχ). Γιατί η ένταξή του στο σμήνος των χηνών είναι μονόδρομος, ο χειμώνας θα καταφθάνει πάντα, πρέπει να αναζητεί θερμότερες περιοχές. Πρέπει να είναι δυνατός. Άθλος κι ας ήταν όλα δύσκολα. Ο Λαμπερός επιβιώνει, με έναν «γονέα», τη Ρόζι, που πηγαίνει κόντρα σε όλα, και νιώθει, αγαπά, κάνει χώρο για αναμνήσεις σε μια καρδιά, που πάλεψε και την απέκτησε μόνη της.

Το σμήνος θα δεχτεί τον Λαμπερό. Και θα πετάει με τον δικό του τρόπο, όχι με τον δικό τους, όπως πολύ σωστά τον συμβουλεύει ο Φινκ. Σε ένα νησί, όπου οι αντιθέσεις και οι ανισότητες διαιωνίζουν και την «ακεραιότητά» του, η Ρόζι είναι αυτή που θα μηδενίσει την μισαλλοδοξία και τα στερεότυπα, θα δώσει ρεύμα στην ενότητα και την κοινή προσπάθεια, θα ενισχύσει κάθε όνειρο που γεννιέται, ακόμη και αν το σκοτάδι είναι βαθύ και αμετάκλητο.

Η ατμόσφαιρα, το χιούμορ, η έξυπνη πλοκή, η δύναμη που εκλύεται κάθε λεπτό συστήνουν μια ταινία, που συγκινεί μικρά και μεγάλα κι ακόμη πιο μεγάλα παιδιά, γιατί ανοίγει ένα παράθυρο με ορίζοντα αυτό που ήδη ξέρουμε και κάποιοι, ενίοτε, το ξεχνούν ότι «ο αληθινός επαναστάτης οδηγείται από ένα μεγάλο αίσθημα αγάπης».

Τα φώτα ανοίγουν. «Μαμά, δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το ρομπότ. Κατάφερε το αδύνατο».
«Δηλαδή, τι»; «Να συγχωρέσει αυτούς που το κλωτσούσαν και να τους δώσει το χέρι του».

Ένα κορίτσι. Ίσως γύρω στα 8.

Πληροφορίες

«Το Ατίθασο Ρομπότ»
Παραγωγή: Τζεφ Χέρμαν
Σκηνοθεσία: Κρις Σάντερς
Σενάριο: Κρίς Σάντερς, Πίτερ Μπράουν
Φωτογραφία: Κρις Στόβερ
Μοντάζ: Μέρι Μπλι
Μουσική: Κρις Μπάουερς
Διάρκεια: 102 λεπτά
Διανομή: Tanweer