Όταν ήταν μωρό κοιμόμασταν μαζί. Κοιμόταν στην αγκαλιά μου, ενώ θήλαζε ή την λίκνιζα λέγοντας κάποιο νανούρισμα. Όσο μεγάλωνε, αυτή η ρουτίνα μάς άρεσε. Δεν έβρισκα λόγο να το σταματήσω. Μπορεί αντί για τραγουδάκια να διάβαζα παραμύθια, αλλά το λίκνισμα και η αγκαλιά παρέμενε.

Μέχρι που η κόρη μου έγινε τριών ετών κι εγώ έμεινα πάλι έγκυος. Στην αρχή, κοιμόμασταν μαζί, αλλά μετά έγινε πιο δύσκολο. Δεν μπορούσα να την σηκώσω αγκαλιά, ούτε είχα την ενέργεια, κάποια βράδια, να ξαπλώνω μαζί της για περίπου μία ώρα μέχρι να κοιμηθεί. Ψάχνοντας για λύσεις, ανακάλυψα την εκπαίδευση ύπνου, κατά την οποία αφήνεις τα παιδιά να κλαίνε μέχρι να κοιμηθούν. Αλλά αυτή η μέθοδος ήταν πολύ ψυχοφθόρα. Δεν θα μπορούσα όλη μέρα να κάθομαι μαζί της και να την φροντίζω και το βράδυ ξαφνικά να την αφήνω λέγοντάς της ουσιαστικά «τώρα είσαι μόνη σου».

Αποφάσισα, λοιπόν, να βρω τρόπους για να κοιμόμαστε χώρια χωρίς, όμως, να χάσουμε τη σύνδεση. Κάτι που να την κάνει να νιώθει ασφάλεια.

Της είπα ότι χρειάζεται να κοιμάμαι μόνη μου, αλλά:

Θα πηγαίνω συνέχεια στο δωμάτιό της να την βλέπω και να την φιλάω

Μπορεί να κοιμάται με μια μπλούζα μου

Πριν κοιμηθεί ζωγραφίζουμε πάντα μια καρδιά στο ίδιο σημείο στο χέρι μας. Έτσι, όλο το βράδυ είμαστε κοντά ή μία στην άλλη (είχα κάνει το ίδιο και στην προσαρμογή στον παιδικό σταθμό).

Στην αρχή, έμενε ξύπνια μέχρι να δει ότι θα πάω στο δωμάτιό της. Αλλά δεν έκλαιγε ούτε ανησυχούσε. Ίσως το έβλεπε σαν παιχνίδι, ίσως ήθελε να δει αν θα τηρήσω τη συμφωνία μας. Δυο μέρες μετά, κοιμήθηκε αμέσως μόνη της. Αγκάλιαζε σφιχτά μια μπλούζα μου και είχε μια γαλήνια έκφραση.

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι για να κοιμούνται ήρεμα κι εύκολα τα παιδιά χρειάζονται μόνο ένα πράγμα: την ασφάλεια και τη σύνδεση με τους γονείς τους.

Πηγή: Themamagers