«Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Δε νομίζω ότι υπάρχει παιδί, που να μην έχει δεχτεί αυτή την ερώτηση. Τα λαμπρά μυαλά των ενηλίκων θεωρούσαν καλή ιδέα να ρωτούν ένα εξάχρονο με τι θ’ ασχοληθεί σχεδόν τη μισή του ζωή, τη στιγμή που δεν ήξερε να δέσει ούτε τα κορδόνια του. Κι ενώ περίμεναν απαντήσεις, όπως γιατρός ή δικηγόρος, ένας πιτσιρικάς τους «γλεντούσε» λέγοντας με καμάρι: ποδοσφαιριστής! Μπορεί τα περισσότερα παιδάκια να μην έγιναν τίποτα απ’ όλα αυτά, όμως είχαν δώσει τις μάχες τους στον πόλεμο φαντασία εναντίον πραγματικότητας με το σκορ στην καλύτερη περίπτωση να έρχεται ισόπαλο.

Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί, ήθελα να μεγαλώσω γρήγορα για να μάθω να οδηγώ. Όχι ότι έχω τρέλα με τ’ αυτοκίνητα, αλλά θεωρούσα την οδήγηση μια σοβαρή και υπεύθυνη ενέργεια, που σηματοδοτεί, μεταξύ άλλων, το πέρασμα στην ενηλικίωση. Παρατηρούσα πώς οδηγούσαν οι μεγάλοι και σκεφτόμουν αν θα το έκανα καλύτερα απ’ αυτούς. Και πράγματι, είναι από τα λίγα πράγματα, που κάνω επιδέξια.

«Και γιατί βιαζόσουν να μεγαλώσεις;». «Έλα μου ντε;». «Η στιγμή αυτή έρχεται είτε το θέλεις, είτε όχι. Περνάει μέσα από μοναδικά σημεία, που τ’ αφήνεις για πάντα πίσω σου. Μήπως να δώσεις λίγη παραπάνω προσοχή στο “εδώ και τώρα” ;». Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πέρασμα από την παιδική ηλικία μάς διαμορφώνει, ανεξάρτητα από τα επίπεδα συνειδητοποίησης στον οργανισμό μας. Κάποια παιδιά ήταν ήσυχα, έπαιζαν χωρίς παιχνίδια, αγχώνονταν στα διαγωνίσματα, κρύβονταν μέσα στην ντουλάπα, ξεχνούσαν να τα πάρουν από το μάθημα των αγγλικών, ντρέπονταν, στέκονταν όρθια στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου κόντρα σε κάθε κανόνα ασφάλειας, έκαναν φασαρία, το έσκαγαν απ’ το σπίτι, έπεφταν απ’ το ποδήλατο, έλεγαν με το ζόρι την προσευχή στο σχολείο και πλακώνονταν στο ξύλο.

Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι μικρές τελίτσες, που, αν τις ενώσεις, δίνουν ένα σκίτσο του εαυτού σου, που μοιάζει μ’ εκείνα, που έχουν τα περιοδικά με τα σταυρόλεξα. Καθόλου φιλοτεχνημένο, αλλά ταυτόχρονα πειστικό. Η στιγμή της ενηλικίωσης δεν είναι 18 κεράκια στη γενέθλια τούρτα. Για κάποιους, έρχεται πιο νωρίς, για κάποιους, πιο αργά και για κάποιους, ποτέ. Έχει να κάνει κυρίως με την ανάληψη της ευθύνης, που σημαίνει παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου. Είμαι υπεύθυνος/η για το λάθος και το σωστό.

Όσο και να μη μ’ αρέσει, βγάζω την παιδική πιζάμα και την καταχωνιάζω στο πατάρι. Κρατάω μόνο το παιδικό, αφιλτράριστο συναίσθημα και το φυλάω μέρα νύχτα, με νύχια και με δόντια, σ’ ένα σώμα, που γερνάει. Η φαντασία, αυτή που με ανάθρεψε, είναι η ίδια, με την οποία κάνω ενέσεις στη σημερινή πραγματικότητα. Ποιος/α να μου πει τι; Το κλισέ «όλα είναι στο μυαλό σου» δε μου κάνει. Έτσι κι αλλιώς, αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μόνο έμμεσα. Δημιουργούμε ένα μοντέλο, το οποίο δεν είναι τέλειο, αλλά είναι επαρκές. Πέρα και πάνω απ’ αυτό, είναι στο χέρι μας να φερόμαστε με αγάπη στο παιδί, που υπάρχει μέσα μας. Είναι αυτό, που σκεφτόταν κάποτε ότι, όταν μεγαλώσει, θα εφεύρει τη συσκευή για την τηλεμεταφορά.

Αλήθεια, πού είναι τώρα που την χρειάζομαι;