Φύσαγε ωραία, προχθές. Φθινοπωρινό βράδυ, που θέλει ζακέτα στους ώμους και ροζέ κρασί. Μια μεσαία αίσθηση. Όπως εμπεριέχεται στην λέξη «δροσιά». Αυτό ήθελα, αυτό περίμενα πώς και πώς.
Ανηφορίζουμε, λοιπόν, για το «Οινοπαντοπωλείο». Είναι Δευτέρα και η μισή πόλη, στα κεντρικά, είναι ημιθανής. Το σημείο, που μας αρέσει να καθόμαστε, είναι άδειο.
Συνεννοούμαστε με τα μάτια και μέσα σε δεκαπέντε λεπτά, στο τραπέζι μας, συνυπάρχουν, υπέροχα: ζεστό, σταρένιο ψωμάκι ολικής, ένα μπουκάλι ροζέ, βιδιανό, λιάτικο, δύο ντοματόσουπες (να πω ξανά ότι η Μεσσηνία έχει τις καλύτερες ντομάτες του πλανήτη, χοντροκατσαρές, όλο σάρκα και γεύση) και μια κρεμώδης, υπέροχη ταραμοσαλάτα με γλυκό αγγούρι, διάσπαρτο. Α, κι ένα μπουκαλάκι (100 γρ.) ελαιόλαδο από το Τρίκορφο.
Δοκιμές ανάκατες και κουβέντα. Περίληψη του καιρού που απέχουμε από την Αθήνα – συμφωνούμε στα περισσότερα, καλό αυτό. Μας ζεσταίνουν οι γεύσεις. Χωρίς να το καταλάβω κι εκεί που λέμε για τον Σεπτέμβρη και τις διαβόητες ενάρξεις, για την θάλασσα που αργεί να κρυώσει και τα άγχη που προσδίδει ο προγραμματισμός, αρχίζω να κόβω μικρά κομμάτια από το ζεστό ψωμί και να το λούζω με το φρέσκο λάδι. Γίνομαι αόρατη. Δεν μιλάω. Μόνο γεύομαι και θυμάμαι.
Κάθε Σεπτέμβρη, κόβω τα μαλλιά μου και προσπαθώ να χωρέσω τα πόδια μου σε αθλητικά παπούτσια. Είναι σκληρές οι φτέρνες από τα βράχια και τους αχινούς. Τρώω πάντα ψωμί με λάδι και χορταίνω. Είμαι παιδί.
Κάθε Σεπτέμβρη, εμφανίζω χιλιάδες φιλμ. Στιγμιότυπα σε θάλασσες και βουνά. Με αγχώνει το σχολείο. Μαθαίνω να ζυμώνω ψωμί. Έχουμε πάντα ωραίο λάδι. Είμαι έφηβη.
Κάθε Σεπτέμβρη, έχω επαναληπτική εξεταστική. Γνωρίζω τις Κυκλάδες. Εξακολουθώ να μην αγαπώ το πρόγραμμα. Διαβάζω Αισχύλο. Τσιμπολογώ, -ψωμί ψιλο-ολικής, λάδι και καπαρόφυλλα (από την Αμοργό). Είμαι ενήλικη και φοιτήτρια.
Κάθε Σεπτέμβρη, δεν ξέρω πού πάω και τι θέλω. Γράφω (τελειώνω, δηλαδή) ένα παιδικό παραμύθι με ήρωα ένα κοτόπουλο ή ένα πλαστικό μπουκάλι. Η γεύση του λαδιού, του πυκνού ψωμιού είναι κομμάτια μιας γνώριμης θαλπωρής, μιας ενιαίας φροντίδας. Είναι η βάση μιας δικής μου δύναμης για όνειρα και στόχους. «Αν δοκιμάσω αυτό το λάδι με τις μικρές φυσαλίδες θα μπορώ να πετάξω με το ποδήλατο;». Είμαι πάντα παιδί.
«Δε σου άρεσε η ντοματόσουπα;», ανησυχεί ο φίλος μου. «Μα τι λες! Τρελάθηκα».
«Μαμά, το φθινόπωρο διαρκεί όσο η Πρωτοχρονιά»; Από κάπου ακούστηκε. Κοιταχτήκαμε εμείς. Η μαμά του μικρού, ξανθού αγοριού έκανε «χμ». Σημάδι ότι «την βάλαμε σε σκέψεις».
