Πολλά παραμύθια, παλιά, με μελαγχολούσαν ή με θύμωναν. Ήθελα να ζωγραφίζω «θυμωμένα φρύδια» στους «αδίστακτους» ή να «βοηθάω» μια χελώνα να τρέχει σαν τον άνεμο, μπας και νιώσω ότι αλλάζει η τάση υπέρ των κλισέ. Εκεί που πάγωνα ήταν στο αίμα. Εκεί το βιβλίο έκλεινε και δεν άνοιγε ποτέ ξανά. Ακόμη κι αν το αίμα προερχόταν από μια μύγα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Με αφορμή την ομαδική έκθεση, στην Λέρο, με τίτλο «All Things Become Islands Before My Senses», στην οποία συμμετέχει και η καταξιωμένη Τουρκάλα καλλιτέχνιδα, Necla Rüzgar. Δημιουργίες της οποίας έχουν παρουσιαστεί πρόσφατα στην Akademie der Künste στο Βερολίνο και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Βουκουρέστι, ενώ για την συγκεκριμένη έκθεση, που διοργανώνει η καλλιτεχνική πλατφόρμα Perasma στο νησί των Δωδεκανήσων, έχει φιλοτεχνήσει και μερικά καινούρια έργα.

Η ίδια η εικαστικός αναφέρει συχνά ότι μέρος της φαντασίας της οφείλεται στον χρόνο, που πέρασε ως παιδί κοντά στους παππούδες της. Μια οξυμένη φαντασία, που την οδηγούσε, τις πιο πολλές φορές, να σχεδιάζει από την αρχή την δικαιοσύνη, την ισότητα, την αγάπη, την προσπάθεια, το περιβάλλον, την ύπαρξη, γενικότερα, στον πλανήτη. Αυτό κάνει πάντα. Εξάλλου, πόσα «κακά κορίτσια» να κείτονται δίπλα σε τόσα «καλά αγόρια», στις αράδες τόσων και τόσων σελίδων;

Με λίγα λόγια, η Necla Rüzgar παίρνει την ελευθερία και την κάνει μότο ζωής. Την υψώνει. Αναπνέει χωρίς να την ορίζουν επιβεβλημένοι κανόνες. Συντονίζεται με όλες τις γυναίκες του κόσμου για τα θεμέλια μιας τέχνης χωρίς αγκυλώσεις και δήθεν ωραιοποιήσεις. Μιας τέχνης όλο αέρα και νερό. Όπως ένα νησί.

*Πληροφορίες
Η έκθεση «All Things Become Islands Before My Senses», στην κατοικία Ε. Κανδιόγλου, στην Αγία Μαρίνα Λέρου, θα διαρκέσει μέχρι 31/8