Το νερό είναι μπλε, είναι βαθύ, καθαρό πολύ, στην πρώτη βουτιά σου θυμίζει κάτι που είχες ξεχάσει. Εσύ είσαι βαρύς, νιώθεις έτσι, βουτάς με μανία, μεγαλώνοντας δε σε νοιάζει το κρύο νερό, μεγαλώνοντας δε σε νοιάζουν και πολλά.

Συνήθως είσαι μόνος. Μόνος εσύ και η λαχτάρα σου για το σπίτι δίπλα στο κύμα. Ονειρεύεσαι να βάψεις τα παντζούρια στο ίδιο μπλε του νερού. Είσαι στην ηλικία που πιστεύεις πως η ευτυχία σου εξαρτάται από το αν σε νανουρίζει το κύμα ή από τα λεπτά που χρειάζεσαι για να φτάσεις σε ακτή.

Ο ήλιος καίει ακριβώς από πάνω σου, το ροδάκινο που τρως έχει γεύση θάλασσα – είναι πιο νόστιμο έτσι. Προχώρησες 26 σελίδες ακριβώς στην ιστορία που διαβάζεις, σε επηρέασε η κάθε μία από αυτές. Νιώθεις την απόλυτη βεβαιότητα ότι σε επηρέασε κάθε συνδυασμός λέξεων που διάβασες.

Τώρα φοράς ακουστικά, τα αυτιά σου είναι ικανοποιημένα από τους γύρω ήχους που ρούφηξαν. Έχεις κολλήσει με παλιά τραγούδια, δεκαετιών που δεν έζησες – ένα μυρμήγκι τραβάει την προσοχή σου, μετακινείται στον ρυθμό της μουσικής που ακούς. Ένας από τους αγαπημένους σου συγγραφείς έχει γράψει σχεδόν 80 σελίδες για τα μυρμήγκια – είναι το αγαπημένο σου διήγημα από μια συλλογή με τίτλο Δύσκολοι Έρωτες.

Σου λείπει η Αθήνα, κάνεις ότι τη σκέφτηκες για πλάκα. Όταν είσαι στην Αθήνα σου λείπει αυτή η παραλία. Έχεις συνηθίσει να σου λείπει κάτι, έχει πολλά εμπόδια ο δρόμος προς το ιδανικό. Όμως έχεις το προνόμιο να γυρνάς εδώ και να σου λείπει η Αθήνα από εδώ.

Η ιδανική στιγμή φτάνει, περίμενες έως το ηλιοβασίλεμα, αναρωτιέσαι αν το πορτοκαλί της δύσης μπορεί να μπει σε κάποιο μπουκαλάκι για φάρμακο, αν μπορεί να γίνει χάπι ανακούφισης, αν κρατάει η επίδρασή του παραπάνω από τα δευτερόλεπτα που κρατάει στην πραγματικότητα, θυμάσαι ότι έχεις εκπαιδεύσει τον εγκέφαλό σου να αποθηκεύει αυτές τις εικόνες γιατί θα χρειαστούν σε κάποια κρίση πανικού μέσα σε ένα βαγόνι.

Σκέφτεσαι πως το δικό σου ιδανικό είναι πολύχρωμο και τη στιγμή αυτή που κοιτάς μπροστά σου, σχεδόν το αγγίζεις.

Η φωτογραφία είναι από μια παραλία κοντά στην Καλαμάτα.