Στις 15 Αυγούστου

θα στοιβαχτούμε σε ένα νυχτερινό τρόλεϊ

θα μιλήσουμε με ανθρώπους με μαύρους κύκλους στα μάτια

και με άλλους που μιλάνε μόνοι

μα αυτή τη φορά ακούγονται καθαρά σε ένα άδειο βαγόνι του ηλεκτρικού

δε θα διαβάσουμε βιβλίο

ούτε και κάποιο ποίημα

θα δούμε μια παλιά εκπομπή με μουσικούς στα 20 τους

σήμερα είναι 74 ακριβώς, όσοι είναι

θα πάμε θερινό να δούμε μια ταινία για εικοστή φορά

θα είναι ρομαντικά άδειο το θερινό

θα πιούμε μπύρα από το σούπερ μάρκετ

δε θα βρούμε πλατεία να κάτσουμε

θα περπατάμε ακόμα και στη μέση του δρόμου

θα ακούσουμε ένα ζευγάρι να μαλώνει για κάποιο ξεχασμένο ανοιχτό φως

κάποιο άλλο για το τελευταίο παγωτό

θα κάτσουμε στο μπαλκόνι και θα μετρήσουμε τα κλειστά παντζούρια

τα γατιά μας θα κοιμούνται όλη μέρα-όχι πάνω μας

θα προσποιηθούμε τους τουρίστες

και θα κατέβουμε Θησείο μετά από μήνες

θα δούμε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου καθαρή από γνωστούς

η Ακρόπολη θα είναι ίδια κι απαράλλαχτα περήφανη παρουσία

δε θα μαγειρέψουμε

θα μας μαγειρέψουν

θα περάσουμε έξω από ένα στέκι που θα είναι κλειστό έως τις 27 Αυγούστου

θα λείπουμε στις 27 Αυγούστου

θα βρούμε ανοιχτά μόνο κάτι μπαρ ναυάγια

θα βάλουμε να ακούσουμε Διάφανα κρίνα

θα καταλάβουμε ότι το Λιωμένο Παγωτό γράφτηκε για τα καλοκαίρια των φωτισμένων δρόμων στις μεγαλουπόλεις

θα πούμε ότι η Αθήνα έχει αδειάσει

μα στη δική μας γειτονιά είναι όλα όπως πριν

το μίνι μάρκετ είναι ανοιχτό 11 με 11

και σήμερα εδώ δεν είναι 15 Αυγούστου

σε γειτονιές όπως τα Πατήσια

είναι ακόμα μια μέρα και μια νύχτα