Ο Νίκος Καρούζος (17 Ιουλίου 1926 – 28 Σεπτεμβρίου 1990) ήταν ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Η ποίησή του έχει χαρακτηρισθεί ως φιλοσοφική, θρησκευτική, μυστική, μα δεν είναι τόσο η μεταφυσική διάσταση που τη διακρίνει, αλλά «μια υπαρξιακή πλησμονή, που τον ωθεί πέρα από τα όρια του εγώ, προς τη συγχώνευση με το αισθητό σύμπαν».

Να γυρίζεις — αυτὸ είναι το θαύμα -—

με κουρελιασμένα μάτια

με φλογωμένους κροτάφους απ᾿ την πτώση

να γυρίζεις

στην καλὴ πλευρά σου.

Πεσμένος αισθάνεσαι

την κόλαση που είναι η αιτιότητα

το στήθος ωσὰν συστατικὸ του αέρα

τα βήματα χωρὶς προοπτική.

Κι όμως στη χειμωνιάτικη γωνία ο καστανάς

περιβάλλεται απὸ σένα.

Κόψε ένα τραγούδι απ᾿ τ᾿άνθη

με δάχτυλα νοσταλγικά.

Να γυρίζεις — αυτὸ είναι το θαύμα.

Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοὶ

στο τέλος

τα ίδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν.

Αγάπη μείνε στην καρδιὰ —

αυτὸς ας είναι ο κανὼν του τραγουδιού σου.

Με την αγάπη

Θα σηκώσουμε την απελπισία μας

Απ᾿ το αμπάρι του κορμιού.

Δεν είναι φορτίο για τη χώρα των αγγέλων

η απελπισία.

Και προπαντός

ας μην αφήσουμε την αγάπη

να συνωστίζεται με τόσα αισθήματα

Άπλωσε η γαλήνη τα φτερά της

ωσὰν αλησμόνητος κύκνος ονείρου

σ᾿ αυτὰ τα έρημα νερά.

Κάτι νιώθω σήμερα

βλέποντας τα πουλιά.

Η αγωνία μου υψώνεται,

ως τα εδελβάις άνθη.

Τα όνειρα βλαστοὶ στο στήθος

κλήματα μέσ᾿ στην καρδιὰ

διαγώνια εκδικούνται το χώμα

σκοτώνοντας εμάς.

*Τα πουλιὰ δέλεαρ του Θεού, (ἀποσπάσματα «Διαλόγων»)