Η μοναδική γυναίκα που μπορούσε να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην αρχαιότητα, μέσα στο στάδιο, ήταν η εκάστοτε ιέρεια της θεάς Δήμητρας. «Παραθυράκι» στους κανονισμούς υπήρχε, αφού στους ιππικούς αγώνες, οι γυναίκες μπορούσαν να στεφθούν Ολυμπιονίκες, γιατί σε αυτούς, βραβευόταν ο ιδιοκτήτης του άρματος ή του αλόγου. Η πρώτη γυναίκα που μπήκε, κρυφά, ντυμένη «γυμναστής», στο στάδιο, κατά την διάρκεια των Αγώνων, ήταν η Καλλιπάτειρα. Δεν τιμωρήθηκε (με πτώση από το Τυπαίο όρος) γιατί ήταν κόρη, αδελφή και μάνα Ολυμπιονικών.

Αθήνα 1896: Οι γυναίκες αποκλείονται από τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μία Ελληνίδα δρομέας, η Κυκλαδίτισσα Σταμάτα Ρεβίθη, τρέχει τον δικό της ιδιότυπο Μαραθώνιο με την προσδοκία μιας θέσης εργασίας στον Δήμο Αθηναίων. Γίνεται αντιληπτή και οι κριτές την σταματούν στα Παραπήγματα (στο ύψος του σημερινού Ευαγγελισμού), λίγο πριν καταφέρει να τερματίσει.

Παρίσι 1900: Οι γυναίκες προσκαλούνται να συμμετάσχουν στην αντισφαίριση (αποκαλούμενη τότε ως lown tennis), στο γκολφ και την ιστιοπλοΐα. Η Αμερικανίδα Μάργκαρετ Άμποτ, νικήτρια στο γκολφ, γίνεται η πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκης. Κατά άλλους, μάλλον εσφαλμένα, ο «τίτλος» αυτός ανήκει στην Αγγλίδα τενίστρια, Σαρλότ Κούπερ.

Αθήνα 1906: Η Παρολυμπιάδα (ή Μεσοολυμπιάδα) των Αθηνών δίνει την ευκαιρία στις γυναίκες της καλής αθηναϊκής κοινωνίας να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στο τένις, με πρώτη νικήτρια την Εσμέ Σημηριώτου.

Στοκχόλμη 1912: 57 γυναίκες από 11 κράτη, λαμβάνουν μέρος στους Αγώνες κολύμβησης, στην κατάδυση και το τένις.

Μονακό 1921: Ιδρύεται το Jeux Feminines, Ολυμπιακοί Αγώνες γυναικών, που διοργανώνονται για τα δύο επόμενα χρόνια.

1925: Η αποχώρηση του Βαρόνου Ντε Κουμπερτέν (χαρακτηριστικά αντιθέτου με την οποιαδήποτε συμμετοχή των γυναικών) από την προεδρία της Δ.Ο.Ε. και η ανάληψη της θέσης από το συγκαταβατικό Βέλγο, Ανρί ντε Μπεγέ-Λατούρ, γίνεται το ορόσημο, που ανοίγει τον δρόμο για την μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών στα αθλητικά δρώμενα.

Άμστερνταμ 1928 – η χρονιά σταθμός: Τα αγωνίσματα στίβου εντάσσονται στο ολυμπιακό πρόγραμμα και οι γυναίκες συναγωνίζονται στα 100 μ., στα 800μ., στο άλμα σε ύψος και στην δισκοβολία. «Το γήπεδο ήταν διάσπαρτο με κακόμοιρα δεσποινάρια, ασθμαίνοντα κι απελπισμένα», έγραφαν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, περιγράφοντας το αγώνισμα του δρόμου 800μ. Το αγώνισμα τελικά καταργήθηκε, γιατί οι αθλήτριες υπέφεραν τόσο πολύ μέχρι να τερματίσουν, που οι περισσότεροι θεατές ξέσπασαν σε κλάματα βλέποντάς τες. Πέρασαν περίπου 32 χρόνια, για να επιτραπεί ξανά στις γυναίκες να τρέξουν αποστάσεις μεγαλύτερες από 200μ. Στα αξιοσημείωτα σημειώνεται η νίκη της πανέμορφης 18χρονης Καναδής Έθελ Κάθεργουντ στο άλμα σε ύψος. Θα μείνει γνωστή στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό «το κρίνο του Saskatoon».

Λος Άντζελες 1932: Ακόμα ένα όνομα – θρύλος για τον γυναικείο αθλητισμό εμφανίζεται. Η Αμερικανίδα, από το Τέξας, «Μπέιμπι» Ντίντρικσον ξεσηκώνει τους συμπατριώτες της, παίρνοντας χρυσά μετάλλια στον ακοντισμό και στα 8ομ. με εμπόδια.

Βερολίνο 1936: Απαγορεύεται η παραμονή των γυναικών στο Ολυμπιακό Χωριό. Για πρώτη φορά, γίνονται γυναικείοι Αγώνες Ενόργανης Γυμναστικής.

Λονδίνο 1948: Η Ολλανδέζα Φάνι Μπλάνκερς-Κόεν, γνωστή κι ως «Φρασίνα», 32 ετών και μητέρα 2 παιδιών, κερδίζει 4 χρυσά μετάλλια (100μ., 200μ., 80μ. με εμπόδια και 4X100) κι αποδεικνύει ότι η μητρότητα δεν αποτελεί εμπόδιο στον αγωνιστικό αθλητισμό (παρόλο που, πολλές φορές, σκέφτηκε να τα παρατήσει και να γυρίσει στα παιδιά της, αλλά την έπεισαν κι έμεινε τελικά). Η Άλις Κόουτσμαν γίνεται η πρώτη Αμερικανίδα, αφρικανικής καταγωγής, που κατακτά χρυσό μετάλλιο.

Μελβούρνη 1956: Αρχίζει η κυριαρχία της μεγαλύτερης Σοβιετικής γυμνάστριας, της Ααρίσα Λατίνινα. Από το 1956 έως και το 1964 θα κερδίσει συνολικά 18 Ολυμπιακά μετάλλια στην ενόργανη γυμναστική.

Ρώμη 196Ο: Η Βίλμα Ρούντολφ χαρακτηρίζεται «θηλυκός Τζέσε Όουενς». Νικά στους δρόμους 100 και 200μ., κάνοντας αντίστοιχα παγκόσμια ρεκόρ.

Μόναχο 1972: Η Ρωσίδα Όλγα Κόρμπουτ, ύψους μόλις 1,50 μέτρου, κατακτά 3 χρυσά και 1 αργυρό μετάλλιο στην ενόργανη γυμναστική.

Μόντρεαλ 1976: Η απόλυτη κυριαρχία των κολυμβητριών της Ανατολικής Γερμανίας. Παίρνουν 11 από τα 13 χρυσά μετάλλια, σημειώνοντας 8 παγκόσμια ρεκόρ. Η Ρουμάνα γυμνάστρια, Νάντια Κομανέτσι, βαθμολογείται με 10, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ολυμπιακής Ενόργανης Γυμναστικής, και «παρασύρει» χιλιάδες κορίτσια, από όλον τον κόσμο, να ασχοληθούν με το άθλημα.

Μόσχα 1980: Σοκ από τις αποκαλύψεις ότι κάποιες Ανατολικογερμανίδες αθλήτριες μετείχαν στους αγώνες, ενώ εγκυμονούσαν και μετά έκαναν άμβλωση. Η αύξηση της απόδοσης στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, στις πολύ γυμνασμένες αθλήτριες, σχετίζεται με την αυξημένη έκκριση χωριακής γοναδοτροπίνης ( HCG ). Η ορμόνη αυτή έχει ήπια αναβολική επίδραση, αλλά δρούσε και σαν «μάσκα» στο αντιντόπινγκ τεστ για κοινά αναβολικά.

Λος Άντζελες 1984: Οι γυναίκες τρέχουν Μαραθώνιο. Η Αμερικανίδα Τζόαν Μπενουά ανακηρύσσεται πρώτη νικήτρια.

Σεούλ 1988: Η Φλόρενς Γκρίφιθ -Τζόϊνερ κατακτά τρία χρυσά μετάλλια (100μ., 200μ., και 4X100) και κάνει όλον τον κόσμο να αναρωτιέται πού μπορούν να φτάσουν οι γυναικείες επιδόσεις. Ο βραζιλιάνος Ολυμπιονίκης Γιοακίμ Κρουζ χαρακτηρίζει την Φλόρενς και την κουνιάδα της, Τζάκι Τζόϊνερ Κέρσι (πρωταθλήτρια στο έπταθλο και στο μήκος) ως «γυναίκες – γορίλες».

Βαρκελώνη 1992: Σταθμός για την Ελλάδα. Η Βούλα Πατουλίδου στα 100μ. με εμπόδια, γίνεται η πρώτη Ελληνίδα, που κερδίζει χρυσό γυναικείο Ολυμπιακό μετάλλιο. Θα ακολουθήσει στην Ατλάντα η Νίκη Μπακογιάννη, που κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στο άλμα σε ύψος.

Ατλάντα 1996: Ρεκόρ συμμετοχής γυναικών. Όλα τα νέα σπορ, που προστίθενται στο πρόγραμμα προβλέπουν τη συμμετοχή γυναικών. Δύο από αυτά, το γυναικείο ποδόσφαιρο και το σοφτ μπολ, προστέθηκαν ειδικά και μόνο για τις γυναίκες. Οι αποστολές που δεν έχουν καθόλου αθλήτριες στην σύνθεσή τους είναι 12, έναντι 35 στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης.

Σίδνεϊ 2ΟΟΟ: Πάνω από 392 γυναίκες θα συμμετάσχουν σε σχεδόν όλα τα αγωνίσματα, ατομικά κι ομαδικά, θα τρέξουν μαραθώνιο, θα πηδήξουν τριπλούν κι επί κοντώ, θα ρίξουν σφύρα, θα κολυμπήσουν, θα κάνουν γυμναστική, ποδήλατο, θα αγωνιστούν σε ομαδικά αθλήματα και σε αθλήματα επαφής, όπως το ταε-κβον-ντό και θα σηκώσουν, επίσημα πλέον, το ένα βάρος μετά το άλλο, κάνοντας το πρώτο Ολυμπιακό τους βήμα στην άρση βαρών.

Λονδίνο 2012: Μόλις το 2012, η γυναικεία πυγμαχία εντάχθηκε (επιτέλους) στο Ολυμπιακό πρόγραμμα. Κι αυτή ήταν η πρώτη χρονιά, που οι γυναίκες μπορούσαν να αγωνιστούν σε όλα τα αθλήματα.

Το παρελθόν και το μέλλον

Πέρασαν άπειρα χρόνια από τότε που ο Ντε Κουμπερτέν πρέσβευε ότι ο αθλητισμός αντικατοπτρίζει την εικόνα της κοινωνίας κι εφόσον η γυναίκα παίζει παθητικό ρόλο σε αυτήν την κοινωνία, το ίδιο έπρεπε να συμβαίνει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα και σήμερα, όμως, η γυναίκα-αθλήτρια προσπαθεί να βρει την θέση, που πραγματικά της αξίζει. Μόνο στην Κίνα, οι γυναίκες Ολυμπιονίκες τυγχάνουν μεγαλύτερης δημοσιότητας κι αποδοχής από τους άνδρες. Το 1996, ιδρύθηκε η οργάνωση “Atlanta ” με σκοπό να πιεστεί η Δ.Ο.Ε. να απαγορεύσει την συμμετοχή στις χώρες, που απέκλειαν γυναίκες. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Ένα μεγάλο τίποτα.

Οι γυναίκες αντέχουν

Καθώς περισσότερες γυναίκες εισέρχονται σε αθλήματα αντοχής, περίτρανα αποδεικνύουν ότι μπορούν να ξεπεράσουν τους άνδρες. Φαίνεται ότι όσο μεγαλύτερος ο αγώνας, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα οι γυναίκες να περιορίσουν τη διαφορά με τους άνδρες ή ακόμα και να τους ξεπεράσουν. Κάποιοι έχουν ισχυριστεί ότι μπορεί να οφείλεται στην μεγαλύτερη ικανότητα των γυναικών να αντέχουν τον πόνο. Όμως, η απάντηση φαίνεται να βρίσκεται στους μυς. Μελέτη με επικεφαλής τον Dr. Brian Dalton του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας διαπίστωσε ότι, αν και οι άνδρες έχουν εκ φύσης δύναμη, οι γυναίκες αντέχουν πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για δυναμική άσκηση μυών.

Με πληροφορίες από το: Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο