Δανείζομαι έναν απλό και πολύ γεμάτο στίχο του Λουκιανού Κελαηδόνη για να υποδεχτώ τον Αύγουστο και βάζω ολόκληρο το τραγούδι στην επανάληψη. Μετά θα βάλω να ακούσω το Media Luz που δίνει το όνομά του σε έναν δίσκο – ταινία για να σιγουρευτώ πως ο Λουκιανός είχε ένα εξοχικό κολλητό στη θάλασσα κι έγραφε τα τραγούδια του ακούγοντας τα κύματα. Δεν ξέρω, συνηθίζω να κάνω τέτοιες αναγνώσεις δίσκων, στίχων και ανθρώπων. Θέλω να τους τοποθετώ με το μυαλό μου στο κατάλληλο μέρος όταν δημιουργούν.
Τις τελευταίες λίγες μέρες η πράσινη γραμμή έχει γεμίσει σακίδια, sleeping bags και ανθρώπους που έχουν ήδη φτάσει στον προορισμό τους και ψιλοκαίγονται από τον ήλιο πρόθυμα σα να ‘ναι η μόνη ουσία της ζωής. Κάθε Αύγουστο, μετριόμαστε να δούμε ποιοι μείναμε πίσω και αρχίζουμε να ζούμε στην Αθήνα την ιδανική ησυχία, τον ιδανικό χρόνο που κυλάει κανονικά, την ιδανική ύπαρξη χώρου για όλους. Τα περισσότερα μπαρ έχουν ήδη αποχαιρετήσει τους πιστούς τους και αρκούμαστε να συνυπάρχουμε με τουρίστες που το μόνο μας κοινό είναι η ίδια μπύρα στο κόκκινο τραπέζι μπροστά μας.
Όταν πέρασα τον πρώτο μου Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα περπατώντας στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, αποφάσισα ότι αυτός ο ουρανός που κάθε τέτοια μέρα του χρόνου θυμάμαι να κοιτάζω – ενώ τις υπόλοιπες 364 πάσχω από απώλεια μνήμης – είναι ουρανός μιας καλής ταινίας. Μιας ταινίας που σου έδωσε ό,τι περίμενες και έπιασε χώρο στο κεφάλι σου και τις επόμενες τρεις ημέρες. Ακόμα, αποφάσισα να δώσω τα χέρια με την εαυτή μου και να υπογράψω μια επίσημη συμφωνία κάθε τέτοια μέρα να πηγαίνω σε κάποιο θερινό σινεμά για να βλέπω αυτόν τον ουρανό καλύτερα.
Κι ενώ αναρωτιέμαι ποιο είναι το αγαπημένο μου θερινό σινεμά στην Αθήνα, τι σημαντικό έχω ζήσει κάθε φορά που πατάω σε χαλίκια, καταλήγω πως αν δεν είμαι μόνη μου, το δικό μου σημαντικό είναι όσοι κάθονται δίπλα μου και κοιτάζουν την ίδια οθόνη με εμένα.
Η Μ. αγαπάει το ΒΟΞ. Θυμάται ότι τη μέρα που η πλατεία Εξαρχείων θα σταματούσε να είναι πλατεία, είχαμε κανονίσει να πάμε στο ΒΟΞ. Είναι το πιο αστικό σινεμά, γιατί τα μπαλκόνια είναι μια ανάσα μακριά και νιώθεις να βρίσκεσαι στην πιο πολυσύχναστη ταράτσα. Όσο για τις ταινίες, ο Βιμ Βέντερς είναι μόνιμος καλεσμένος και η ποιότητα μετριέται σε νοσταλγία.
Η Σ. αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο Σινέ Παρί και το Άνεσις. Διαλέγει το Σινέ Παρί επειδή έχει την πιο ωραία θέα και η εμπειρία εκεί είναι πολύ γεμάτη. Γεμάτη με μια παλιά αίγλη και μια νοσταλγία για ρομαντικά κινηματογραφικά βράδια. Διαλέγει το Άνεσις, μια άλλη ταράτσα που ακούει τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Λέει συχνά πως η Αθήνα είναι οι ταράτσες της. Είναι αυτή η ανάσα που παίρνουμε σε αυτές τα καλοκαιρινά βράδια στην πόλη, μια ανάσα που μας ανεβάζει πιο κοντά στα αστέρια.
Η δεύτερη Σ. διαλέγει το καλτ Ατενέ στα Πατήσια, στο οποίο πήγε για πρώτη φορά φέτος παρόλο που επαναλειτουργεί από το 2021. Είναι το μόνο θερινό στην ευρύτερη περιοχή – τα άλλα συνορεύουν με την Πατησίων – και την έκανε αμέσως να αισθανθεί παλιά Πατησιώτισσα μιας και έχει κι ένα φοβερά καλτ καφέ κοντά με ηλικιωμένους που βλέπουν συνήθως ποδόσφαιρο, κάτι που φαίνεται σα συνήθεια δεκαετιών. Το προτιμά πια γιατί νιώθει άνετα να πάει μόνη της κι επειδή προβάλλει σχεδόν πάντα παλιές ταινίες που είναι συνώνυμες στο μυαλό της με τα θερινά σινεμά. Το Ατενέ αν και είναι σα να έχει μείνει σε μια δεκαετία πολύ μακρινή της και ξένη, τη φιλοξενεί, την κάνει να νιώθει ασφάλεια και της προσφέρει άνεση στις καρέκλες του.
Η Μ. έχει αποφασίσει ότι για να πει ένα σινεμά αγαπημένο, αυτό εξαρτάται από τις ταινίες που έχει δει και τους ανθρώπους με τους οποίους τις έχει δει μαζί. Η πρώτη ταινία που είδε στο Εκράν ήταν το Chungking Express (με μια φίλη νέα, που τελικά θα έμενε) με το California Dreamin’ να της κολλάει στο μυαλό για μέρες. Επίσης σκέφτεται ότι της αρέσει όταν φτάνει νωρίς να καπνίζει στα σκαλιά του.
Η Κ. διαλέγει το χαλίκι της Ριβιέρας για λόγους ιστορικούς μιας και εδώ και 55 χρόνια αυτό το σινεμά συμβάλλει στο πνεύμα μας, αλλά και γιατί συνήθιζε να κάνει δύο φορές δεξιά και να φτάνει. Όμως, δε θέλει κι αυτή να μην πει για το Εκράν και τον κήπο του κι έτσι θυμάται πως η τελευταία ταινία που είδε εκεί ήταν το Mulholland Drive.
Ο Γ. διαλέγει γειτονιά και προτιμάει τακτικά τα Παναθήναια που δεν τον απογοητεύουν ποτέ με τις επιλογές ταινιών που κάνουν. Νιώθει σε αυτό το σινεμά τόσο άνετα όπως νιώθει όταν πηγαίνει στο σπίτι ενός γείτονα-φίλου του. Στα Παναθήναια μπορείς και ξεκουράζεσαι μετά από μια δύσκολη μέρα και οι ήχοι της πόλης δε σε φτάνουν.
Ο Χ. δε μένει εδώ. Θέλει όμως να πηγαίνουμε στην Ηλέκτρα κάθε φορά που έρχεται στην Αθήνα. Στην Ηλέκτρα που ακουμπάει στην Πατησίων και τους θορύβους της. Του αρέσει που δεν έχει πάντα κόσμο, που καθόμαστε μακριά από άλλους και που τα γατιά αλωνίζουν κι έρχονται στο τραπέζι σου για να ξυστούν.
Εγώ, έχω γράψει τα πάντα για το δικό μου αγαπημένο που έχει το όνομα Λιλά, το αγαπημένο χρώμα της πρώτης ιδιοκτήτριάς του.
Ακόμα και αν το νησί είναι μακριά σου, η παραλία που ψάχνεις στην Αθήνα είναι τα θερινά.
Φωτογραφίες παρμένες από το διαδίκτυο.
