Κάποιοι άνθρωποι έλαμψαν σαν κάθετο, άσπρο φως. Ήταν όμορφοι, όπως χίλιες επαναστάσεις.

Την έλεγαν Τζένη Καρέζη ή Ευγενία Καρπούζη. Καταγόταν από το Μεσολόγγι κι από μια μάνα πολύ προοδευτική. Είχε ιδιαίτερο ταλέντο στην κωμωδία. Και ωραία φωνή. Με ειδοποιό ψεύδισμα και στο γέλιο και τον λυγμό. Και μωβ, μπλε, γαλάζια, γκρι μάτια.

Ήταν το διαρκές πλάνο στα «Κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη. Όλη η ανεμελιά στον Σχοινιά κι ενώ ο Ορέστης Μακρής τινάζει τις πευκοβελόνες από το κοστούμι του.

Ένα κορίτσι που το λένε Καίτη, Μπίλλη, Χριστίνα, Μαργαρίτα, Τζένη Σκούταρη, Βασούλα, Μίκα.

Στις Σπέτσες, με κοντά, μεσαία και μακριά μαλλιά. Χορεύει το χασάπικο του Καπνίση, ένα υποδόριο, τέλειο σχόλιο απέναντι σε κάθε ανελεύθερη ακαμψία.

Η πολυτεχνίτισσα με την αυτοσχέδια ελιά στο αριστερό μάγουλο. Η Λίλα δίπλα στον Αλέκο.

Η ωραιότερη εκδοχή της στο απόκοσμο Βάι. Απόκοσμος και ο Φαίδων Γεωργίτσης. Αγόρι σκέτο.

Πάντα, η σαρωτική, πανανθρώπινη υπέρβαση στο «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η φωνή, που λέγαμε, η φωνή που τρυπούσε τείχη.

Πέθανε, στις 26 Ιουλίου 1992. Νέα και με ένα μέλλον που την περίμενε. Κι ενώ ακουγόταν από τα μεγάφωνα της ζωής: «ίσως έτσι να γίνεται από εδώ και πέρα. Όλο θαύματα και θα πραγματοποιούνται οι επιθυμίες»*.

*Διαμάντια και μπλουζ, της Λούλας Αναγνωστάκη. Ανέβηκε στο θέατρο Αθήναιον (νυν Τζένη Καρέζη) το 1990. Ήταν η τελευταία φορά που η Τζένη Καρέζη βρέθηκε στην σκηνή.