Η Μαρία Λιναρδάκη αλλάζει ρόλους, αλλά παραμένει αναλλοίωτη. Την γνώρισα συμβολαιογράφο. Σήμερα, είναι κεραμίστρια. Είναι πάντα λεπτεπίλεπτη, χαμογελαστή και ταυτόχρονα δυναμική. Θα μπορούσε να είναι ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς. Η Λώρα, ίσως, που πλάθει τον δικό της κόσμο με πηλό. Υλικό εύπλαστο και ταυτόχρονα σκληρό.
Το υλικό την οδηγεί στη δημιουργία. Κάθε κομμάτι είναι δημιουργία. Όπως το ποίημα για την ποιητή, το κείμενο για τον συγγραφέα. Είναι ένα χαϊκού!
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Στον κήπο του σπιτιού της, το χώμα και το νερό θα γίνουν πρώτη ύλη για δημιουργία. Πάντα κουβαλάει την εικόνα της σ΄έναν κήπο με δέντρα και λουλούδια να πλάθει με λάσπη σπιτάκια, φούρνους και ψωμάκια, κούκλες κι ανθρωπάκια. Να δημιουργεί τον δικό της κόσμο, στολισμένο με μυρωδάτα ανθάκια πορτοκαλιάς.
Σπούδασε Νομική, ήξερε όμως ότι ποτέ δεν θα γινόταν δικηγόρος. Για έναν χρόνο στο Εδιμβούργο, ασχολήθηκε με την ζωγραφική κι αμέσως μετά συνέχισε στο Παρίσι, στην Σορβόννη τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο τμήμα Αισθητικής, Φιλοσοφίας, Τέχνης και Πολιτισμού. Η εργασία της είχε ως αντικείμενο το «ελληνικό ένδυμα τον 19ο αιώνα και η εξέλιξή του από παραδοσιακό σε δυτικό». Το ρούχο δεν την ενδιέφερε μόνο ως αντικείμενο μελέτης, αλλά κι ως δημιουργία. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, δημιούργησε την επιτυχημένη εταιρία Declic, σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας ρούχα.
Kαι τότε έπιασε το νήμα από την αρχή. Θυμήθηκε το αντικείμενο των σπουδών της κι έγινε συμβολαιογράφος. Ήθελε μια δουλειά, που να αφήνει χρόνο για την οικογένειά της, έτσι τουλάχιστον πίστεψε. Όταν ο κύκλος της συμβολαιογραφίας ολοκληρώθηκε, το μόνο που επιθυμούσε ήταν να γίνει και πάλι δημιουργική.
Αποφάσισε να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί στην κεραμική. Τέχνη, που στις μέρες μας διεκδικεί μια θέση ανάμεσα στις «καλές τέχνες». Ξεκίνησε δειλά, αλλά αποφασιστικά. Έδωσε στον εαυτό της περίοδο χάριτος και μαθητείας. Η απόφαση -αν και δύσκολη- μονόδρομος. Και δεν μετάνιωσε για την επιλογή της. Ένας καινούριος κόσμος άνοιξε μπροστά της. Και κατάλαβε ότι τώρα βαδίζει στο δικό της δρόμο. Κάθε στιγμή, αναζητεί την έμπνευση. Κάθε μέρα, δημιουργεί. Με αγάπη και μεράκι.
Η κεραμική είναι γι’ αυτήν τέχνη καταβολών. Πώς αλλιώς; Αφού πάει προς το πρωταρχικό. Δημιουργεί πολύ έντονα συναισθήματα. Την παρομοιάζει με τη ζωή, που ενέχει το απρόοπτο. Η κεραμική είναι χώμα και φωτιά. Το χώμα είναι το πραγματικό και η φωτιά είναι το απρόοπτο. Και αυτό της αρέσει.
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, το εργαστήριό της είναι το ορμητήριό της. Πειραματίζεται συνεχώς με τα υλικά. Φτιάχνει χρηστικά αντικείμενα, φωτιστικά και εικαστικά έργα. Δημιουργεί σχέδια με πηλό. Υλικό σταθερό και γήινο δίνει πνοή στα όνειρά της. Ο παραδοσιακός, κόκκινος πηλός, υλικό βαρύ, μετασχηματίζεται σε παραδοσιακά σχήματα και φόρμες. Παράλληλα, ζωντανεύει το φίνο υλικό της πορσελάνης. Ζωγραφίζει πολύχρωμα λουλούδια και πουλιά. Εικόνες της φύσης σε μικρογλυπτική.
Πιστεύει ότι η κεραμική είναι μια μορφή αντίστασης στη σύγχρονη ψηφιοποίηση κι όντως θα μπορούσε να συγκριθεί με τη γιόγκα. Δημιουργεί μια άλλη κουλτούρα και μια άλλη οπτική στα πράγματα. Καλλιεργεί το «μάτι» και επαναπροσδιορίζει, όπως έγινε τον 19ο αιώνα την εποχή της βιομηχανοποίησης.
Η Μαρία Λιναρδάκη μεταπλάθει εικόνες, φιλτράρει, με την δική της τεχνική και αισθητική, χρηστικά αντικείμενα και τα μεταμορφώνει σε μικρούς θησαυρούς. Αύριο, θα βρουν τη θέση τους σε χώρους ιδιαίτερους. Θα συμβιώσουν με ανθρώπους. Θα αποκτήσουν την πατίνα του χρόνου. Έργα της μπορείτε να βρείτε στην οδό Πετράκη 12, στο Σύνταγμα, στην καρδιά της Αθήνας, σε μια παλιά εμπορική στοά, μόνο κατόπιν συνεννόησης.
Σίγουρα, η καλλιτέχνης δεν αρκείται ποτέ σε ό,τι δημιούργησε. Της αρέσουν οι αλλαγές και οι ανατροπές. Το έχει άλλωστε αποδείξει. Ποιος ξέρει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της; Ούτε καν η ίδια!
