Σου αξίζει ενα καλοκαίρι

που να μην πεθαίνεις στη δουλειά

Να μη μετράς αν φτάνουν τα λεφτά για διακοπές

Να μη ντρέπεσαι να βγεις στην παραλία

Να μη φοβάσαι να περπατήσεις στον δρόμο

Να μην καίγεται το νησί σου, το σπίτι σου, οι γονείς, τα παιδιά σου

Να μην πεθαίνεις επειδή ο κόσμος δε σε χωράει

Να μην πνίγεσαι προσπαθώντας να φτάσεις κάπου με μια τρύπια βάρκα

Να μην σου ρίχνουν βόμβες ή σφαίρες, να μην κινδυνεύεις επειδή είσαι μόνο, ευάλωτο, ξένο, διαφορετικό

Σου αξίζει ένα καλοκαίρι που απλώς κάθεσαι στην άμμο τρως παγωτό και γελάς

Αρχική φωτογραφία και λόγια αγάπης, Ζακλίν Πολενάκη.

Ψάχνοντας για τη Ζακλίν, διαβάζω τα παρακάτω: Η Ζακλίν Πολενάκη γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε ζωγραφική και εικονογράφηση. Όταν δεν ζωγραφίζει γράφει ποιήματα. Ζει και μοιράζεται τα χρωματιστά μολύβια της με ένα παιδί κι έναν σκύλο, στο κέντρο της Αθήνας. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει παιδί και να μάθει να ζωγραφίζει απ’ την αρχή.

Η Ζακλίν λοιπόν, μπορεί να γράψει για τα πάντα και να είναι παρούσα όλες τις εποχές και τις στιγμές του χρόνου. Η Ζακλίν, στέλνει κάρτες με σκίτσα της την Πρωτοχρονιά σε όποιο της το ζητήσει και κάθε της σκίτσο στα κοινωνικά δίκτυα είναι προσιτό να διαμοιραστεί και ανάμεσα σε ατομάκια τυφλά, όπως απευθύνεται σε αυτά. Οι ζωγραφιές της είναι κοντά σου και στις χαρές και στις λύπες, τις δικές σου και του κόσμου γύρω σου. Τα ανθρωπάκια της συχνά έχουν μπλε μαλλιά και ταυτίζομαι κάθε φορά από την αρχή, γιατί κάποτε έβαφα τα δικά μου θαλασσί. Ακολουθώντας τη Ζακλίν, θα ταυτιστείς κι εσύ. Κάποιο από τα ανθρωπάκια της θα είναι το δίδυμό σου και θα μοιράζεται τις ίδιες σκέψεις με εσένα. Έως τότε, επιμένω μαζί της, πως σου αξίζει ένα καλοκαίρι γεμάτο με τις λαχτάρες της ψυχής σου, ένα καλοκαίρι που απλώς θα κάθεσαι στην άμμο τρώγοντας παγωτό και αυτό θα είναι τα πάντα.