Με την πανδημία Covid-19 και τις καραντίνες να έχουν γίνει (μακρινό, αλλά όχι ξεχασμένο) παρελθόν, καταλάγιασαν μέσα μου κάποιες σκέψεις και έφτασε η στιγμή να αναλογιστώ πώς με άλλαξε αυτό το συλλογικό τραύμα που ζήσαμε. Αφορμή, μία συζήτηση, που κάναμε με την Ξένια (Σαφαρή), σχετικά με το περιεχόμενο του νέου μας site.

Δεν διανύω την πρώτη μου νεότητα και μόνος λόγος που το μοιράζομαι αυτό είναι γιατί στα 50 έχω ήδη πολλές εμπειρίες από τη ζωή, έχω κατασταλάξει στο τι θέλω και στο τι έχει προτεραιότητα για μένα. Για να είμαι ακριβής, είχα κατασταλάξει στην προ-covid εποχή. Σήμερα, έχοντας κλείσει αυτός ο κύκλος της πανδημίας, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μας άλλαξε όλους, έχουν αλλάξει και οι δικές μου προτεραιότητες και οι επιλογές. Τι, λοιπόν, αντιλήφθηκα ότι κάνω/θέλω πλέον;

Να είμαι χαρούμενη

Σκέψου πόσο μας έλειψαν τα χαμόγελα τόσα χρόνια με τις μάσκες. Πόσους ανθρώπους «ξαναγνωρίσαμε», όταν πια τις βγάλαμε. Η μεταδοτική αυτή χαρά του φωτεινού, του αυθόρμητου, του οικείου χαμόγελου πέταξε μακριά. Σήμερα, το διαπιστώνω παντού και στα πάντα γύρω μου: οτιδήποτε μπορεί να μας δώσει χαρά είναι πολύτιμο και προτιμητέο. Σαν μία άλλη Πολυάννα (είπαμε είμαι 50+, έχω διαβάσει όλη τη σειρά των εφηβικών βιβλίων με πρωταγωνίστρια τη μικρή Πολυάννα που για να υπερνικήσει τις δυσκολίες είχε εφεύρει το παιχνίδι της χαράς!), αναζητώ παντού γύρω μου λόγους για να νιώθω χαρούμενη. Και πίστεψέ με, αν το ψάχνεις, το βρίσκεις!

Να ξοδεύω τα λεφτά μου για καλό φαγητό με καλούς φίλους

Αυτή είναι η αγαπημένη μου μετά-covid«διασκέδαση»: γύρω από ένα τραπέζι με φίλους, να μιλάμε, να γελάμε, να ανταλλάσσουμε νέα και απόψεις, να προβληματιζόμαστε, να γκρινιάζουμε και μετά να γελάμε ξανά. Μπορεί το τραπέζι αυτό να είναι σε ένα «καλό» εστιατόριο, μπορεί σε μια παραλία σε ένα νησάκι με τα δάχτυλα των ποδιών να παίζουν με την δροσερή άμμο, μπορεί να είναι σε ένα καφενείο στη γειτονιά μου, στο Χαλάνδρι.

Αυτό που μετά την πανδημία ξέρω, είναι ότι για να είμαι ισορροπημένη και να κυλάει όμορφα αυτή η ζωή, έχω ανάγκη να κυκλοφορώ έξω, να βλέπω κόσμο, να είμαι ξανά κοινωνική. Και το κάνω στο έπακρο χωρίς να λογαριάζω πρωινά ξυπνήματα για δουλειά και κούραση. Και, ω ναι, το απολαμβάνω!

Να ταξιδεύω

Είπα ψέματα πριν. Δεν ξοδεύω τα λεφτά μου στο φαγητό, γιατί δεν είμαι οπαδός των fancy restaurants και των γκουρμέ πιάτων. Οπότε παρότι βγαίνω συχνά για φαγητό και μπυρίτσες και τσιπουράκια, ο προϋπολογισμός της οικογένειας δεν κλυδωνίζεται. Κινδυνεύει όμως σοβαρά από τη λαχτάρα μου για ταξίδια.

Δεν είναι μόνο ότι αγαπώ τις αποδράσεις, τις εκδρομές, τη θάλασσα, τα βουνά, να βλέπω καινούργιους ανθρώπους, έθιμα, πόλεις. Είναι όλα αυτά, συν εκείνος ο υποσυνείδητος φόβος που μας τσάκισε στην πανδημία, ότι τα πάντα μπορούν να καταρρεύσουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Ότι η υγεία μας είναι πιο εύθραυστη απ’ όσο πιστεύαμε και καθόλου δεδομένη. Ότι ο χρόνος περνάει και είναι αμείλικτος. Το δικό μου αντίδοτο λοιπόν σε όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που πότισαν την ύπαρξή μας για περίπου τρία χρόνια είναι τα ταξίδια.

Παρεμπιπτόντως, αναζητώ για τον Οκτώβριο έναν οικονομικό προορισμό για λίγες ημέρες, αν έχεις καμιά καλή ιδέα, είμαι όλη αυτιά!

Να λέω «όχι»

Δεν ξέρω αν είναι θέμα χαρακτήρα ή γενιάς αλλά μέχρι το ορόσημο της πανδημίας ήμουν ο πιο υποχωρητικός άνθρωπος ever. Πρώτα οι άλλοι και οι επιθυμίες τους και τελευταία τα δικά μου «θέλω». Μέσα στις καραντίνες περπάτησα πολύ και κολύμπησα πολύ. Και στις δύο περιπτώσεις, η άσκηση λειτούργησε σαν ψυχοθεραπεία. Μίλησα πολύ με τον εαυτό μου, αναζήτησα τι έχω κάνει σωστά και τι λάθος και όλα εκείνα τα «όχι» που δεν είχα πει τόσα χρόνια έγιναν πλάκα που μου έκοβε την ανάσα περισσότερο από την υποχρεωτική χρήση μάσκας. Και χωρίς να το προγραμματίσω, χωρίς να το κάνω ενσυναίσθητα, αντιλήφθηκα κάποια στιγμή ότι στη μετά-πανδημίας-εποχή, μετράω τα «ναι» που προσφέρω και όπου χρειάζεται να πω «όχι» το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η ανάγκη της αυτοσυντήρησης που μας κλόνισε στην πανδημία μεταλλάχτηκε σε έναν αυτοσεβασμό, μία βαθιά ανάγκη για ποιότητα και αξία στην κάθε μας μέρα. Εκεί κάπου, τα πολλά «ναι» μετατράπηκαν σε κάποια αναγκαία «όχι».

Τελευταία σκέψη

Αυτή η πανδημία μας άλλαξε. Μας ωρίμασε. Μας έφερε αντιμέτωπους με τη θνητότητά μας και με τον φόβο για τη ζωή των αγαπημένων μας προσώπων. Μας έφερε αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας και τις επιλογές μας. Μας ώθησε να ξεκαθαρίσουμε τι πραγματικά θέλουμε και να προσπαθούμε καθημερινά να ζούμε λίγο καλύτερα, να κερδίζουμε ζωή και ποιότητα ζωής την κάθε μας μέρα.

Εφόσον το κάνουμε με σεβασμό στον εαυτό μας και τους γύρω μας, το λες και κέρδος.