Σε ένα πάρκο, μια καθημερινή, ένα παιδί ούτε έξι, όταν ο μπαμπάς του το σήκωσε ψηλά για να ακουμπήσει ένα φύλλο, είπε «μπαμπά, φέρε μου και σύννεφο, μπορείς». Όλα τα έχουν πει τα παιδιά. Με τον πιο αφαιρετικό τρόπο, με την πιο δουλεμένη αλήθεια. Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι λόγια του συγκεκριμένου παιδιού, που θέλει να ακουμπήσει λίγο σύννεφο:
Ο μπαμπάς δουλεύει πολύ. Τον φαντάζομαι κατσούφη, μέσα στο μεγάλο γραφείο του, όμως κάθε φορά που είναι εδώ χαμογελάει. Ξέρω πως μένει ξύπνιος τα απογεύματα για μένα, για να με δει να παίζω ποδόσφαιρο, να με δει να ζωγραφίζω, να με πάει μέχρι εκείνο το πάρτι, που περίμενα όλη την εβδομάδα. Ήρθε και το καλοκαίρι. Κάθε φορά, στη θάλασσα, θα βουτήξουμε όσες φορές του ζητήσω, θα μου πάρει το ζαχαρωτό από τον κύριο πλανόδιο φούρναρη, θα μου φουσκώσει το στρώμα το πορτοκαλί, θα τα κουβαλήσει όλα μαζί του κι ας μην παίξω ούτε με τα μισά. Ο μπαμπάς ευτυχώς κάθε φορά που δε δουλεύει είναι εδώ, μαζί μου, δίπλα μου, με ακουμπάει, με ακούει, μου γελάει δυνατά κι εγώ κάθε φορά που είμαι μαζί του δε φοβάμαι το μεγάλο ψάρι της θάλασσας, ούτε εκείνο το παιδί, που μού φωνάζει στο αυτί, ούτε μήπως δε βάλω γκολ. Κάθε φορά που έχω τον μπαμπά κοντά μου, δε φοβάμαι τίποτα.
Η γιορτή του πατέρα γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, σε πολλές χώρες παγκοσμίως, αν και σε ορισμένες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει. Θεωρείται συμπληρωματική γιορτή μαζί με την ημέρα της μητέρας.
Μπαμπάδες όλου του κόσμου ενωθείτε
Υπάρχουν μπαμπάδες που είναι για ζούληγμα. Μπαμπάδες που είναι σαν νερό. Μπαμπάδες σιωπηλοί. Μπαμπάδες – βράχοι. Μπαμπάδες που φεύγουν. Μπαμπάδες που πάντα είναι παρόντες. Μπαμπάδες που επιστρέφουν. Μπαμπάδες που νιώθουν. Κανένας δε μοιάζει με κανέναν.
Υπάρχουν μπαμπάδες που είναι λες και ξεπήδησαν κατευθείαν από το πενάκι του Νταβίντε Κάλι, όπως εκείνοι οι ωραίοι Βορειοελλαδίτες. Συγκεκριμένα, μια εβδομάδα πριν την επίσημη ημέρα του πατέρα, επτά μπαμπάδες από τη Βέροια έκαναν χαμό στο διαδίκτυο, όταν αποδέχτηκαν την πρόταση να χορέψουν μπαλέτο μαζί με τις κόρες τους, στην ετήσια παράσταση των τμημάτων της Σχολής Χορού «Μελίνα Παπαδοπούλου» .Το τραγούδι, που έδωσε τον ρυθμό, ήταν το «Can’t Help Falling In Love», που ερμήνευσε, για πρώτη φορά το 1961,ο Έλβις Πρίσλεϊ.
Για όλες τις μέρες που οι μπαμπάδες έγιναν το δέντρο για να σκαρφαλώσουν πάνω τους γιοι και κόρες, για όλα τα βράδια που οι μπαμπάδες μιμήθηκαν υπέροχα τη φωνή του πάπιου και του αρκούδου, για όλα τα καλοκαίρια που οι μπαμπάδες έγιναν καράβια με πανιά, για όλα αυτά κι άλλα τόσα, οι μπαμπάδες (και οι μαμάδες) είναι οι υπερήρωές μας, 52 εβδομάδες τον χρόνο.
Ένα μικρό χειροκρότημα.
