Η 3η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Άγριας Ζωής. θεσπίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη για να αναδείξει την άγρια χλωρίδα και πανίδα και τα φυσικά οικοσυστήματα. Η βίδρα, το ζαρκάδι, το αγριόγιδο και το δρακάκι είναι μερικά από τα μοναδικά άγρια ζώα της Ηπείρου και της Στερεάς Ελλάδας. Γνωρίζοντας, λοιπόν, τη σπουδαία δράση του αεικίνητου, ευαίσθητου ανθρώπου, Νίκου Πατερέκα, τού ζήτησα να μου μιλήσει κυρίως γι’ αυτό που έχει καταφέρει: να είναι κομμάτι ενός σύμπαντος, στο οποίο κι ο τελευταίος υγρότοπος παραμένει ακέραιος, άθικτος. Γιατί η ζωή είναι μία και ενιαία και χωρίς έγνοια, όσο αρτιμελής και να είσαι, παραμένεις αόρατος.

«Λένε ότι δύο είναι οι σημαντικότερες ημέρες στη ζωή ενός ανθρώπου: Η μέρα που γεννιέται και η μέρα που μαθαίνει γιατί. Από μικρό παιδάκι, ψαχνόμουν στα χωράφια να μάθω την άγρια ζωή. Δεν μου άρεσε το σχολείο, αλλά λάτρευα να διαβάζω για τα άγρια ζώα. Γεμάτη η βιβλιοθήκη με βιβλία, εκτυπώσεις τότε, όταν το διαδίκτυο, δειλά δειλά, έμπαινε στη ζωή μας.

Μ’ άρεσε να μαθαίνω για τα ζώα κι ας μην υπήρχε όφελος. Περνούσαν τα χρόνια κι έβλεπα ντοκιμαντέρ στο καφενείο του χωριού του Natgeo με ανθρώπους που ασχολούνταν με την άγρια ζωή. Όνειρο ζωής. Φαινόταν απατηλό. Δεν είναι και της μόδας στη χώρα που ζούμε. Αν αγαπάς κάτι, το κυνηγάς όμως. Έκοψα κι έρραψα την αγάπη μου αυτή, να ασχολούμαι με τα άγρια ζώα, στα μέτρα μου, χωρίς σπουδές, αλλά με καθαρή ψυχή και μεράκι.

Κι έφτασε η μέρα που μια γλυκιά, αλλά και τολμηρή μικρή βίδρα, ένα ζώο- φάντασμα, για το οποίο ξαγρυπνούσα στις ερημιές να δω από παιδί, ήρθε να αλλάξει τη ρουτίνα μας και την καθημερινότητά μας. Ορφανή από μάνα, μεγάλωσε στο πλευρό των καλύτερων. Και μετά, έφτασε στη φροντίδα μου. Πραγματικά εύχομαι στον κάθε άνθρωπο να ξυπνά το πρωί και να πηγαίνει στην εργασία του, με τόση ευτυχία όση είχε κατακλύσει εμένα το περασμένο έτος. Αλλά και πέρα από το πόστο, ήταν μια εμπειρία ζωής.

Παρατηρώντας καθημερινά ένα πανέξυπνο ζώο, που, λόγω ευφυΐας, μπορεί να αλληλεπιδρά με έναν ξεχωριστό τρόπο με τον άνθρωπο. Είμαι σίγουρος πως η μικρή βίδρα έμαθε πολλά από εμάς. Ποιον να εμπιστεύεται και ποιον όχι, κυρίως. Το έδειξε, άλλωστε, όταν εμφανιζόταν μόνο στους ψαράδες και σε δύο παιδάκια φέτος που επέστρεψε να πει ένα «γεια» κι ένα «ευχαριστώ» μαζί με το ταίρι της, προτού χαθούν στα απόμερα μέρη της λίμνης ξανά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το ζωάκι, που, ενώ το κοιτούσες και ήθελες να το αγκαλιάσεις, παράλληλα δεν έπρεπε να του δίνεις σημασία, αλλά να σκαρφίζεσαι χίλιους, διαφορετικούς τρόπους ώστε να μην εξοικειωθεί μαζί σου.

Η αφήγηση και η φωτογραφία είναι αφιερωμένη σε όλη την ομάδα που δουλέψαμε μαζί για να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτό το σπάνιο ζώο να επιστρέψει στη φύση και να ζει, κάπου εκεί έξω, ελεύθερο. Τα λόγια αυτά γράφτηκαν με μεγάλη συγκίνηση».

*Για τον Νίκο Πατερέκα διαβάστε περισσότερα εδώ.