Έχω την αίσθηση πως οι ταινίες που μας θυμίζουν πως η απλότητα είναι αντίδοτο σε μια πραγματικότητα που καλύπτεται από κυνισμό, είναι περιορισμένες. Τα κινηματογραφικά αριστουργήματα γύρω μας, ακόμα και αν αδιαμφισβήτητα αναδεικνύουν τους καλλιτέχνες τους και τις δουλειές τους, όλο και πιο σπάνια επικεντρώνονται στην πεζότητα της καθημερινότητας.

Η παρακάτω ταινία, θα μπορούσε να μπει στην κατηγορία ταινιών που ανήκει και το “Perfect Days”, του Wim Wenders, μιας και στο Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως οι πρωταγωνίστριες εκφράζονται μέσα από τη ρουτίνα τους ως εργάτριες σε μια πολύβουη πόλη των αντιθέσεων και μας θυμίζουν πως τέχνη είναι και να έχουμε η μία την άλλη. Η ταινία δανείζεται στοιχεία ντοκιμαντέρ και καταγραφεί άψογα μια πόλη της Ινδίας σχεδόν 16 εκατομμυρίων, μέσα από τα μάτια και τις ιστορίες αυτών που την κατοίκησαν και την κατοικούν με την ελπίδα να ζήσουν φωτεινότερα, μέχρι η αφήγηση να μεταφερθεί σε μια παραθαλάσσια πόλη όπου οι αργοί ρυθμοί και η ησυχία αφήνουν χώρο για να βρουν οι χαρακτήρες το δικό τους, κατά δικό τους φως.

Στη Βομβάη λοιπόν, η ρουτίνα μιας συνεσταλμένης νοσοκόμας, της Πράμπα, ταράζεται όταν λαμβάνει ένα απροσδόκητο δώρο από τον εν διαστάσει σύζυγό της. Η νεότερη συγκάτοικός της, Άνου, νοσηλεύτρια στο ίδιο νοσοκομείο μαζί της, προσπαθεί μάταια να βρει ένα κρυφό σημείο στην πόλη για να μπορεί να απολαύσει την οικειότητα με το αγόρι της, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να αποκρύψει τη σχέση της από την οικογένειά της. Η Παρβάτι, απειλείται με έξωση από μια κατασκευαστική και προσπαθεί να μην τα παρατήσει. Ένα ταξίδι όμως, σε μια παραλιακή πόλη επιτρέπει και στις τρεις να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδά τους και να βρουν ένα χώρο για να εκδηλώσουν τις επιθυμίες τους, κάτω από τα αστέρια, μπροστά στη θάλασσα.

Τρεις γυναίκες, τρεις ιστορίες στην Βομβάη της εργατικής τάξης. Τρεις πόνοι διαφορετικοί που έχουν ανάγκη από τρυφερότητα. Ο πρώτος, έχει ανάγκη έναν άντρα που εξαφανίστηκε, ο δεύτερος μια σχέση που να εξελίσσεται σύμφωνα με συναισθήματα αγάπης, ο τρίτος ένα σπίτι δικό του. Τρεις γυναίκες ψάχνουν την ελπίδα μέσα σε ένα νοσοκομείο, σε ένα βαγόνι ή ένα λεωφορείο, στη βροχή, στον δρόμο, στην αγκαλιά, στα λόγια, σε μια σπηλιά, σε ένα σπίτι που είχε χρόνια να κατοικηθεί, μπροστά από τη θάλασσα, η μια δίπλα στην άλλη. Τρεις ιστορίες, μέσα στον θόρυβο και τους πλημμυρισμένους δρόμους στη Βομβάη, ψάχνουν το φως της συντροφικότητας, της ελευθερίας, της επιβεβαίωσης. Τρεις πόνοι από πληγές, αναζητούν παντοτινή επούλωση στην ηρεμία μιας μικρής πόλης που ζει από τη θάλασσα.

Το Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως είναι μια ταινία για την ευαισθησία του να ελπίζεις ακόμα κι αν οι ουρανοξύστες δίπλα σου απειλούν να σε πνίξουν. Είναι μια ταινία για την ευαισθησία του να υπάρχεις όπως επιθυμείς ακόμα και αν είσαι γυναίκα στη Βομβάη όπου οι επιλογές δεν σου περισσεύουν. Είναι μια ταινία για την ευαισθησία του να αναμένεις πεισματικά κι επαναστατικά την αλλαγή που φαίνεται μονάχα στο φως.

Από την πολύβουη Βομβάη, μέχρι τους ήχους των κυμάτων και τα τζιτζίκια, τρεις γυναίκες θα ανακαλύψουν ότι οι επιθυμίες τους σημαίνουν ζωή, σημαίνουν απελευθέρωση από τα δεσμά του φύλου και της τάξης τους, σημαίνουν αναζήτηση με αίσιο τέλος.

Δυστυχώς, ακόμα κι αν αυτή η ταινία αποτελεί μια ωδή στην ανθρώπινη ελπίδα για ομορφιά, ακόμα κι αν η Παγιάλ Καπάντια έγινε η πρώτη Ινδή σκηνοθέτιδα που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών εδώ και τρεις δεκαετίες κι έγινε η πρώτη γυναίκα από τη χώρα της που κέρδισε ένα από τα σημαντικότερα βραβεία της κριτικής επιτροπής – το Grand Jury Prize – η ταινία δεν υποβλήθηκε από την αρμόδια κρατική επιτροπή ως η επίσημη υποψηφιότητα για το διεθνές Όσκαρ. Η ειδική ομάδα απέρριψε την ταινία με τη θλιβερή δικαιολογία πως η ταινία δεν πληρεί τις τεχνικές προδιαγραφές.

Το Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως είναι μια ταινία που ίσως δεν ξεχάσεις ποτέ, καθώς έχει ένα φως που μπορεί να καλύψει τη ματαίωση της καθημερινότητας, της απόρριψης, της στασιμότητας. Έχει ένα φως που θα δώσει ενέργεια και στο δικό σου, μέχρι να το ξυπνήσει.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας: