Κυριακή απόγευμα, ένα απόγευμα συνέχεια μιας συγκέντρωσης, της μεγαλύτερης στην Αθήνα (;), για τα θύματα και τους γονείς αυτών που ζητάνε δικαιοσύνη – και θα ζητάνε δικαιοσύνη μέχρι να μπει τελεία στον αβάσταχτο πόνο. Τελεία κρατική, τελεία στην εκδίκηση.

Κυριακή απόγευμα και πηγαίνω μέχρι το θέατρο Εμπορικόν στου Ψυρρή, να δω μια παράσταση λίγο αστεία, λίγο βαθιά, λίγο μιούζικαλ, λίγο ποιοτική κωμωδία, λίγο να ξεχάσω, λίγο να χαλαρώσω, λίγο να νιώσω καλά παρέα με θεατές που νιώθουν το ίδιο, λίγο να σκεφτώ, λίγο να προβληματιστώ. Όλα από λίγο, αλλά από εκείνο το λίγο που φτάνει για να συζητήσω μετά, να γράψω, να προτείνω την παράσταση, να νιώσω εκ νέου καλά που ένα απόγευμα, μιας Κυριακής πιο δύσκολης από αυτές που έχουν μόνο ύπνο και λογοτεχνία, είδα ένα θεατρικό έργο με μια ιστορία που μου είπε κάτι λίγο.

Αθήνα. Ελλάδα 2.0. Ένα ζευγάρι Ρωμά, ένα ζευγάρι τραπεζιτών και δύο όργανα της τάξης. Ένα loft κάπου στο κέντρο. Μία σακούλα χαρτονομίσματα. Ένα σακουλάκι ναρκωτικά. Και ψάρια.

Ο Κωνσταντίνος είναι διευθυντικό στέλεχος σε τράπεζα. Στα «χέρια» του έχει κάποια ομόλογα που καταρρέουν. Το βράδυ λίγο πριν την οικονομική καταστροφή θα συναντηθεί με τον Χρόνη.

Ο Χρόνης – έμπορος ναρκωτικών μεταξύ άλλων – δουλεύει για τον Κωνσταντίνο. Έχει και μία αρραβωνιαστικιά, την Ρουμπίνη που θέλει να εξασφαλίσει μία καλύτερη συνθήκη για το δάνειο της από τον Κωνσταντίνο ο οποίος, έχει μια «απαγορευμένη» σχέση με την Κλαίρη, επίσης από την τράπεζα.

Εκείνο το βράδυ τα δύο ζευγάρια – από μία σύμπτωση – συναντιούνται και γνωρίζονται. Ο Κωνσταντίνος θέλει κάτι από τον Χρόνη, ο Χρόνης θέλει κάτι από τον Κωνσταντίνο, η Ρουμπίνη θέλει κάτι από τον Χρόνη και η Κλαίρη θέλει κάτι από την Ρουμπίνη. Όλα θα συμβούν μέσα σε ένα βράδυ καταστροφής, παροξυσμού και παρεξήγησης.

Το βασικό όμως είναι ένα: Να ξεφορτωθούνε τα ομόλογα – αυτά που καταρρέουν – πριν βαρέσουν τα «κανόνια»!

Και κάπου εκεί, δύο αστυνομικοί θα επιβάλουν τον νόμο – όπως επιβάλλουν τον νόμο τα όργανα της τάξης στους επιφανείς έχοντες – και όλα θα πάνε καλά.

Για ποιους όμως τελικά πάνε όλα καλά;

Διαβάζω πως ο Γιάννης Τσίρος όταν ξεκίνησε να γράφει το θεατρικό του είχε σκοπό να γράψει ένα δράμα. Όμως άρχισε να αισθάνεται την κωμικότητα να εισβάλλει ύπουλα και με αέρα νικήτριας χωρίς πρόθεση για διαπραγμάτευση ή για ισορροπία και παρά τις προσπάθειές του, την ένιωσε να κατακτά τελικά τις λέξεις, τις εξελίξεις και τα σύννεφα τραγικότητας γύρω από τους χαρακτήρες. «Η Υψηλή Ιδέα και η Σπουδαιότητα ενός Προσώπου καταρρέουν μπροστά σ’ ένα απλοϊκό επιχείρημα και μια πεταμένη μπανανόφλουδα», γράφει στο οπισθόφυλλο του θεατρικού του βιβλίου και σε αυτές τις δύο σειρές είναι που συνοψίζεται ένα ολοκληρωμένο έργο σαν αυτό.

Έτσι ο Γιάννης Τσίρος πετυχαίνει ακριβώς εκείνο που είχε πρόθεση από την αρχή να δείξει: Την κατάρρευση των αξιών μιας αυτοαποκαλούμενης υψηλής κοινωνίας μπροστά σε εισβολείς προερχόμενους από έναν κόσμο τόσο κατά την επιφάνεια διαφορετικό, όσο και αληθινά απλό.

Η παράσταση «Κανόνια και τρομπέτες», είναι μια παράσταση που θα σας θυμίσει πολλά, θα σας κάνει να γελάσετε, να ευχαριστηθείτε ερμηνείες, να νιώσετε την Κυριακή σας διαφορετικά γεμάτη από τις άλλες, να περάσετε απλά και ουσιαστικά καλά. Το γέλιο είναι ανάγκη και ανάσα κι αυτό το έργο εκπληρώνει και τις δύο.

Με παραστάσεις ως τον Απρίλη, κλείστε τις θέσεις σας εδώ.

Ταυτότητα παράστασης – Συντελεστές

Συγγραφέας : Γιάννης Τσίρος

Σκηνοθεσία : Γιώργος Παπαγεωργίου

Σκηνικά : Μαρία Φιλίππου

Κοστούμια : Αλέγια Παπαγεωργίου
Φωτισμοί : Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Μουσική : Γιώργος Δούσος

Βοηθός Σκηνοθέτη : Μαριτίνα Κουτσοχιώνη

Βοηθός Ενδυματολόγου: Νικολέττα Αναστασιάδου

Φωτογραφίες -trailer : Χρήστος Συμεωνίδης

Διεύθυνση Επικοινωνίας: Ελίνα Λαζαρίδου

Τμήμα Επικοινωνίας : Ειρήνη Τσίκα

Social Media : Μαργαρίτα Μαρμαρά

Παραγωγή : Αθηναϊκά Θέατρα

Πρωταγωνιστούν: Έλλη Τρίγγου, Στάθης Σταμουλακάτος, Μάνος Καζαμίας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Μαριτίνα Κουτσοχιώνη