Είναι 12 παρά 10 το πρωί (ξέρω, σχεδόν μεσημέρι) και περπατάω πιο γρήγορα από ότι αντέχω. Έχει κολλήσει στο μυαλό μου πως έχω ραντεβού στις 12, στρογγυλές εντελώς. Τι νύχια να κάνω;
Βαφτίζω μια καθημερινή με το όνομα Τετάρτη, μέρα καλλωπισμού και θέλω σίγουρα αυτός ο καλλωπισμός να έχει glitter. Είναι 12.15, είναι η σειρά μου, πρέπει να πω πως πέρασα στις γιορτές, ποια μου έφτιαξε αυτά τα πολύ πετυχημένα σχέδια πάνω στα νύχια μου την προηγούμενη φορά, αν δουλεύω μετά, αν παίρνω το λεωφορείο για να φτάσω ή πόσο συμπονώ τους έχοντες αυτοκίνητο που δε βρίσκουν να παρκάρουν στην Κυψέλη, αν διαβάζω τα ζώδια, αν τα λεφτά από τα μαθήματα φτάνουν ως το τέλος του μήνα. Κι αφού απαντήσω, ρωτήσω με τη σειρά μου τα ίδια και λιγότερα, τονίζω τη λέξη γκλίτερ για να σταματήσω να μιλάω όσο το δυνατόν νωρίτερα. Προτιμώ τον καλλωπισμό μέσα στη σιωπή. Σε αυτή τη σιωπή αποκτάω το προνόμιο να ακούω στα αριστερά μου. Ταξίδια, άντρες που γουστάρουν τουρίστριες, φαγητά που σε κάνουν να σου λείπει η ελληνική κουζίνα, ακρίβεια, ανταλλακτήρια συναλλάγματος, αεροπλάνα που τρέμουν, χιτζάμπ. Σε αυτή την τελευταία λέξη αποφασίζω πως πια δεν προτιμάω τη σιωπή.
Ένα κορίτσι που φτιάχνει τα νύχια σε ένα μεγαλύτερο κορίτσι λέει για κάτι γυναίκες που φοράνε χιτζάμπ, που όμως καπνίζουν στον δρόμο, που είναι βαμμένες σα να έχουν επαγγελματία make-up artist κολλητή, που φαίνεται να φοράνε τη χιτζάμπ με τη θέλησή τους. Το μεγαλύτερο κορίτσι λέει πως η χιτζάμπ είναι νόμος, υποχρέωση, υποταγή σε κοινωνία και Θεό, καταπίεση, φυλακή. Το κορίτσι που φτιάχνει τα νύχια απορεί σαν λευκή – σαν κάθε λευκή που σε αυτή και μόνο τη συζήτηση νιώθει τυχερή που μένει στην Ελλάδα – και τελικά ρωτάει πως θα αλλάξει αυτός ο νόμος και τα συνοδευτικά ουσιαστικά του γένους θηλυκού. Το μεγαλύτερο κορίτσι θέλει να απαντήσει με μια λέξη που ξεκινάει από π, αλλά λέει τελικά μια λέξη που ξεκινάει από ε και το ταξίδι της σκέψης στο 2022 είναι αναπόφευκτο.
16 Σεπτεμβρίου 2022. Ιράν. Μάχσα Αμίνι. Χιτζάμπ. Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία.
Ένα κορίτσι στα 23 του πεθαίνει στα χέρια και από τα χέρια της ιρανικής αστυνομίας επειδή δε φορούσε σωστά τη χιτζάμπ της και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα κορίτσια της Τεχεράνης θα βγουν στους δρόμους και θα πατήσουν κάτω ένα σύμβολο υπακοής. Θα κάψουν ένα σύμβολο που η απουσία αυτού τις χαρακτηρίζει γυμνές. Θα το πατάνε και θα το καίνε μέρες. Θα ρισκάρουν για να φτάσουν ως τα πέρατα της δικαιοσύνης, της ζωής, της ελευθερίας. Θα γράψουν ιστορία με κεφαλαία γράμματα, τιμώντας την ντυμένη γύμνια τους. Θα αναγκάσουν, δισεκατομμύρια κόσμου κάθε κοινωνικής τάξης να θυμούνται για πάντα το όνομα της Μάχσα Αμίνι, του κοριτσιού που τόλμησε να δείξει τις σπουδαίες τούφες των μαλλιών του. Θα ελπίσουν σε μία αλλαγή που θα αγγίξει έστω τα πιο απλά από αυτά που τους λείπουν. Θα ενώσουν φωνές που ακούγονται μόνο σε σπίτια σπιρτόκουτα και που σχηματίζουν φράσεις και προτάσεις μόνο με ηθικές λέξεις. Θα πετύχουν τελικά τα πάντα.
(Στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών της Β’ Γυμνασίου ο Λεξιλογικός πίνακας της Ενότητας 4, έχει ομόρριζα, παράγωγα και σύνθετα της λέξης κάλλους και γράφουμε μια πρόταση με τη λέξη καλλωπισμός: «Ο καλλωπισμός είναι δικαίωμα όλων των γυναικών στον πλανήτη χωρίς την παραμικρή εξαίρεση».)
Στις 8.35 μ.μ. στον κινηματογράφο στην πλατεία Κοραή ο καλλωπισμός αφορά την ψυχή. Η ταινία «Ο σπόρος της ιερής συκιάς» έχει για πρωταγωνίστριες ανθρώπους γένους θηλυκού που δεν αντέχουν άλλο να τους ορίζουν το χρώμα των νυχιών τους, το χρώμα των μαλλιών τους, το χρώμα της σχέσης τους με τον Θεό. Μια μητέρα, δύο κόρες, ένα κορίτσι από την επαρχία που σπουδάζει στην Τεχεράνη και μένει στις εστίες, χιλιάδες κορίτσια γυμνά από το κεφάλι και πάνω, μία πόλη ντυμένη στην εξέγερση και την καταστολή, καλλωπίζουν κάποιους θεατές μιας ταινίας που προβάλλεται σε έναν κινηματογράφο και σε μία πόλη φανταστικά πολλά χιλιόμετρα μακριά. Αυτή η ταινία είναι σπουδαία. Κι είναι τόσο σπουδαία που καταφέρνει και καταγράφει τη δυσωδία των αποφάσεων που λαμβάνονται στο όνομα του Θεού. Τη δυσωδία της δημιουργίας οικογενειακών δεσμών στο όνομα του Θεού. Τη δυσωδία των λέξεων που χαρακτηρίζουν τις γυναίκες στο όνομα του Θεού. Τη δυσωδία μιας κοινωνίας που έχει για δικαιολογία πως ζει και πράττει στο όνομα του Θεού.
Σε αυτή τη σπουδαία ταινία το σύνθημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» αντηχεί ακόμα και αν δεν το ουρλιάζει καμιά. Και μονάχα ένα είναι το σίγουρο: Η Μαχσά Αμίνι δε θα ξεχαστεί ποτέ. Δε θα ξεχαστεί ούτε όταν και η τελευταία γυναίκα στη γη κάψει τη χιτζάμπ της.
*Η ταινία «Ο σπόρος της ιερής συκιάς» θα παίζεται στον κινηματογράφο Άστυ και αυτή την εβδομάδα.
