Συχνά απευθυνόμαστε στους ψυχολόγους για να μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε μια δύσκολη καθημερινότητα. Έχουν όμως οι ίδιο «λυμένα» όλα τους τα προβλήματα;
Η Μαρίνα Μόσχα είναι Κλινική Ψυχολόγος και Ψυχοθεραπεύτρια με ειδίκευση στη σεξουαλική υγεία και σε αυτό το προσωπικό κείμενο μοιράζεται μαζί μας τα συναισθήματα και τις προκλήσεις που βιώνει στην καθημερινότητά της ως ψυχολόγος.
«Στην καθημερινή μου διαδρομή ως ψυχολόγος, όπως κάθε άνθρωπος, συναντώ προκλήσεις που σμιλεύουν τόσο την προσωπική όσο και την επαγγελματική μου ζωή. Σαν μικρά κύματα που λαξεύουν τον βράχο, κάθε εμπόδιο απαιτεί ευελιξία, αυτογνωσία και κατανόηση. Το άγχος, οι σχέσεις, η ανθεκτικότητα και η αυτοφροντίδα είναι βασικοί άξονες της καθημερινότητάς μου, και χωρίς αυτά, δεν θα μπορούσα να είμαι ούτε πηγή στήριξης για τους άλλους ούτε κέντρο ισορροπίας για τον εαυτό μου.
Το άγχος είναι μια αόρατη, αλλά διαρκής συντροφιά στις ημέρες μας. Μέσα στους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητας, με τις υποχρεώσεις και ευθύνες να συσσωρεύονται, η ανάγκη για ηρεμία γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ. Όταν νιώθω το βάρος τους να με κατακλύζει, επιτρέπω στον εαυτό μου να αποσυρθεί για λίγο, να πάρει ανάσες μέσα από την αγαπημένη μου μουσική, μια βόλτα με το σκύλο μου, τη συντροφιά αγαπημένων προσώπων έστω και μέσα από ένα ολιγόλεπτο τηλεφώνημα ή απλώς λίγες στιγμές σιωπής. Μέσα από την αυτοφροντίδα, τοποθετώ τον εαυτό μου ξανά στο κέντρο της ζωής μου, εστιάζοντας στο παρόν και στο “εδώ και τώρα” αξιολογώντας καταστάσεις και θέτοντας προτεραιότητες.
Η οριοθέτηση επίσης είναι σαν ένα αόρατο προστατευτικό δίχτυ γύρω μου. Το να λέω «όχι» είναι εξίσου σημαντικό με το να λέω «ναι», διότι επιλέγω προσεκτικά πού θα αφιερώσω την ενέργειά μου, αναγνωρίζοντας τις ανάγκες μου και τα «θέλω» μου και διαχωρίζοντάς τα από τα «πρέπει».
Οι διαπροσωπικές σχέσεις, άλλο ένα θεμελιώδες κεφάλαιο, απαιτούν τη δική τους προσοχή και φροντίδα. Κάθε ουσιαστική σύνδεση χτίζεται με την ειλικρινή επικοινωνία, την αμοιβαία κατανόηση και την ενσυναίσθηση. Στις δύσκολες στιγμές με έναν φίλο ή σύντροφο, προσπαθώ να ακούσω αλλά και να εκφράσω τις σκέψεις μου ανοιχτά. Επίσης, κάποιες φορές χρειάζονται και «ξεκαθαρίσματα» καθώς μέσα από συγκεκριμένες συνθήκες αξιολογούνται και όσοι είναι δίπλα μας, αν είναι τελικά δίπλα μας.
Στη θεραπευτική σχέση με τους θεραπευόμενους, προσπαθώ να δημιουργώ ένα ασφαλές περιβάλλον με αποδοχή, ασφάλεια και εμπιστοσύνη, όπου μπορούν να ανοιχτούν και να εξερευνήσουν τα συναισθήματά τους. Η ενσυναίσθηση και η αποδοχή είναι τα μέσα που διευκολύνουν το χτίσιμο αυτής της σχέσης. Όταν, για παράδειγμα, ο θεραπευόμενος βιώνει έντονο άγχος ή προβλήματα στις σχέσεις του, δουλεύουμε μαζί πάνω στις αρνητικές του σκέψεις και αναζητούμε νέους τρόπους αντίληψης και δράσης, νέες οπτικές, είτε αφορούν το άγχος, είτε την προσωπική του ανάπτυξη.
Φυσικά, για να μπορώ να στηρίζω, χρειάζεται και να στηρίζομαι μέσα από τη φροντίδα της ψυχικής μου ανθεκτικότητας ώστε να διατηρώ μια ρεαλιστικά θετική στάση απέναντι στις προκλήσεις. Κάθε εμπειρία γίνεται ευκαιρία μάθησης και ανάπτυξης, ενισχύοντας την εσωτερική μας ισορροπία και τη σύνδεση με τους άλλους. Χωρίς τη φροντίδα αυτή, δεν θα μπορούσα να προσφέρω ουσιαστική υποστήριξη.
Μέσα από όλες αυτές τις πτυχές, οι ανθρώπινες σχέσεις και η ανάγκη για ισορροπία επανέρχονται ως κεντρικά ζητήματα που απαιτούν διαρκή προσπάθεια. Είναι ένας χορός μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, όπου η αφοσίωση και η αυτογνωσία ενισχύουν την ικανότητα να προσφέρω και να εμπνέομαι καθημερινά».
