Μια γυναίκα πλένει σχολαστικά ένα κομμάτι μάρμαρο. Ο γνωστός παπαγάλος του κυπαρισσιού «κάνει» πως πέφτει. Κάνει πλάκα. Λυγίζει λίγο το κλαδί και μετά πάλι υψώνεται με τα πράσινα φτερά του. Διάσπαρτοι θρήνοι σε μια τεράστια έκταση από τάφους. Πέντε άνθρωποι, δέκα, είκοσι, πολλοί. Μέσα σε αυτό το άπειρο Α’ Νεκροταφείο.
Γρήγορες κινήσεις, διεκπεραιωτικές, ενίοτε, όμοιες με αυτές στα ταμεία των σούπερ μάρκετ. Τελετές, μία, δύο, τρεις, τέσσερις. Μετά ο ήλιος δύει. Μαραίνονται τα λουλούδια, πετιούνται στους κάδους. Βρέχει, σαπίζουν οι κορδέλες. Αρχίζει η μοναξιά του νεκρού.
Σε πέντε ημέρες, Χριστούγεννα. Λένε θα χιονίσει. Σήμερα, ο ήλιος είναι υπέροχος. Υμηττού, Μάρκου Μουσούρου, Αναπαύσεως, Ηλιουπόλεως. Αυτοκίνητα, άνθρωποι ολόγυρα, ένα μωρό, τρεις ηλικιωμένοι, κουραμπιέδες, στο «Ολύμπιον», αχνίζουν τα ρεβίθια, καφέδες ελληνικοί, σκέτοι όλοι.
Πολύ κοντά στο «Ολύμπιον», πολύ κοντά στην κίνηση των αυτοκινήτων, «υπάρχει» από σήμερα ο σπουδαίος ηθοποιός, ο υπέροχος, νέος άνθρωπος, Δημήτρης Ήμελλος. Τον είχα δει στο θέατρο και δεν θα τον ξεχάσω.
Αποχαιρετισμοί διαρκείς. Άνθρωποι μιλούν, άνθρωποι γράφουν. Νέος, νέος. Σπουδαίος δάσκαλος. Το θέατρο θρηνεί. Αύριο είναι Παρασκευή. Και όλα συνεχίζουν την ύπαρξή τους.
Ο Δημήτρης Ήμελλος είχε καταγωγή από τη Νάξο κι από τους δυο γονείς, από τα χωριά Φιλώτι και Απείρανθο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Νομική Σχολή Αθηνών, εντάχθηκε στο Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου κι έπειτα στη Δραματική Σχολή του Διομήδη Φωτιάδη, απ’ όπου και αποφοίτησε. Σπούδασε, επίσης, στην Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας (ΓΚΙΤΙΣ), στο σκηνοθετικό τμήμα του Λεονίντ Χέιφιτς. Από το 2001 εως το 2007, υπήρξε μέλος της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου υπό τη διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού, με τον οποίο ο ηθοποιός συνεργάζεται στενά. Επίσης, δίδαξε στο Εργαστήρι Σκηνοθεσίας και Υποκριτικής καθώς και στις δραματικές σχολές Ίασμος και Δήλος. Πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 2024, σε ηλικία 57 ετών. Ενταφιάστηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, στις 19 Δεκεμβρίου.
