Την Φαίη Ξυλά τυχαίνει πάντα να τη συναντώ Δεκέμβρη μήνα. Οπότε και την έχω συνδυάσει με το αθηναϊκό κέντρο, τις γιορτές, με κουβέντες που έχουν να κάνουν με στόχους και όνειρα. Μη έχοντας καμία σχέση με την επανάληψη και την εμμονή με τις μεγάλες ταχύτητες, φέτος, με θεατρική στέγη το θέατρο Αλάμπρα της οδού Στουρνάρη, συμμετέχει στο “2:22 – A Ghost Story”, το υπερφυσικό θρίλερ, που φέρει την σκηνοθετική υπογραφή του Φάνη Μουρατίδη και που έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές στο West End του Λονδίνου, καθώς και το βραβείο «Καλύτερου Νέου Έργου» στα Βραβεία Whats On Stage, το 2022. Υποδύεται την Τζεν και της πάει «γάντι».

Πριν από όλα, μιλάμε για τους χαρακτήρες του έργου, που ξεκινούν ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης, καθώς η ιστορία εξελίσσεται, αλλά και για την έννοια του «υπερφυσικού».

Τα περισσότερα σύγχρονα θεατρικά κείμενα συνδυάζουν πολλά και διαφορετικά είδη. Σε ένα κείμενο, μπορεί να υπάρχουν στοιχεία κωμωδίας, κοινωνικά στοιχεία, αλλά και αναφορές στις διαπροσωπικές σχέσεις. Το συγκεκριμένο, μεταξύ άλλων, είναι κι ένα υπερφυσικό θρίλερ, στοιχείο που δεν συναντάμε συχνά.

«Ο συγγραφέας αναρωτιέται αν θα μπορούσαν να υπάρχουν φαντάσματα στον σύγχρονο κόσμο του Facebook, του Spotify και της Amazon Alexa». Και η κουβέντα πάει στην τεχνολογία, στο δύστροπο ίσως παρόν, στην «επιδημία της νέας μοναξιάς».

Η εποχή αλλάζει. Φυσικά και θεωρώ την τεχνολογία πολύ χρήσιμη και πολύ βοηθητική. Το θέμα είναι να υπάρχει πάντα ένα μέτρο. Είναι λογικό να εξελίσσεται ο κόσμος. Πριν λίγα χρόνια, υπήρχαν άλλα πράγματα, που φάνταζαν τότε πολύ παράξενα και ίσως λίγο τρομακτικά. Το δύσκολο σήμερα και ειδικά στην Ελλάδα είναι η διατήρηση της ανθρώπινης επαφής και συγκεκριμένα μέσα στην οικογένεια. Γιατί από εκεί ξεκινούν όλα. Ζούμε σε μια χώρα, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να δουλεύουν πάρα πολλές ώρες, ενώ παράλληλα τα παιδιά περνούν πάρα πολύ χρόνο στο σχολείο και το φροντιστήριο. Είναι ένα κομμάτι, που πρέπει να φτιαχτεί από την αρχή. Πρέπει να αλλάξει. Αλλά θα γίνει άραγε ποτέ πραγματικότητα αυτή η αλλαγή;

Ο διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας, σήμερα, δε σημαίνει ότι είναι και απαραίτητα κακός. Αν ένα παιδί είναι συναισθηματικά δομημένο, μια τέτοια επιλογή επικοινωνίας δεν μπορεί να είναι κακή. Το έργο θίγει κι αυτό το ζήτημα πολύ απαλά, δηλαδή τη σχέση μας με την τεχνολογία.

Φαίη, σε περιόδους που πρέπει να είσαι πολυπράγμων, πώς νιώθεις, τη ρωτώ.

Σε μένα, λειτουργεί καλά. Νομίζω ότι είμαι ακόμη πιο δημιουργική, όταν πρέπει να ασχοληθώ με πολλά πράγματα. Βέβαια, έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα. Μπορεί σε κάποιους άλλους, κάτι τέτοιο να μην λειτουργεί αποτελεσματικά. Πια, όμως, ο πρακτικός λόγος που δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα είναι ότι είμαι και μαμά ενός παιδιού, οπότε προσπαθώ να οργανώνω τον χρόνο με βάση αυτή τη συνθήκη. Όμως υπάρχουν και στιγμές, όπου τα προγράμματα του παιδιού είναι πιο χαλαρά, οπότε μπορώ να κάνω και κάτι άλλο.

Ένα σημαντικό συμπέρασμα

Το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει ότι, όπως και να έχει, ορθώνεις ανάστημα. Πάντα θα πιστεύω ότι η ζωή είναι πολύ σημαντική. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι μέσα στη ζωή και να ζει τη ζωή. Να είναι παρών.

Για κάποιο λόγο γίνονται όλα

Αν κάποιος ήθελε να γίνει π.χ ηθοποιός και δεν τα κατάφερε, αυτό δεν έχει να κάνει με συμβιβασμούς, αλλά με το μέγεθος της επιθυμίας, τις συνθήκες που βρήκε μπροστά του. Για κάποιο λόγο γίνονται όλα. Μπορεί να ήταν κάποιος άλλος ο προορισμός του. Οι άνθρωποι κάνουμε το καλύτερο, που μπορούμε, στη συνθήκη που έχουμε.

Οι θεατρικές αίθουσες γεμίζουν ολοένα και περισσότερο

Μετά τον covid, πιστεύω ότι ο κόσμος στράφηκε πολύ στο θέατρο. Δεν το περίμενα γιατί μετά από αυτή τη δύσκολη κατάσταση, έβλεπα κάποια πράγματα να γίνονται χειρότερα. Οπότε μιλάμε για μια ευχάριστη και παρήγορη κατάσταση: τα γεμάτα θέατρα. Μας συναντάει κόσμος και μας λέει ότι έχει κλείσει το εισιτήριό του για μετά δυο μήνες από τώρα.

Πόσες φράσεις ξεκινούν με πρώτες τις τρεις αυτές λέξεις: «Μετά τον covid»..

Ναι! Μετά τον covid, λοιπόν, όσοι ήταν επί της ουσίας συνέχισαν να είναι το ίδιο και όσοι ήταν στην επιφάνεια, παρέμειναν στον αφρό. Για μένα, η προσωπική ζωή είναι πάντα πολύ σημαντική. Έρχεται πρώτη. Σίγουρα είναι και η δουλειά μου πολύ κοντά. Γιατί η δουλειά μου είναι και μεγάλο κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Πάντα οι άνθρωποι που έχω γύρω μου, οι οποίοι δεν είναι και πάρα πολλοί, είναι σημαντικοί.

Πες κάτι ωραίο για το τέλος. Για κάποιο βιβλίο που απόλαυσες.

Πρόσφατα, διάβασα το «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος» του ψυχίατρου Scott Peck. Τα τελευταία χρόνια, με τραβούν πολύ αυτά τα βιβλία. Όχι όμως τα βιβλία της αυτοβελτίωσης. Αυτά τα βαριέμαι. Δεν μου κάνουν.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Πληροφορίες

«2:22 – A Ghost Story» του Danny Robbins
Σκηνοθεσία: Φάνης Μουρατίδης
Παίζουν: Φάνης Μουρατίδης, Φαίη Ξυλά, Ναταλία Δραγούμη, Στάθης Μαντζώρος, Γιώργος Ζαφειρόπουλος, Αθηνά Χατζηαθανασίου

Παραστάσεις: Τετάρτη – Κυριακή

Θέατρο Αλάμπρα
Στουρνάρη 53, Αθήνα

*Φωτογραφίες: Χριστιάννα Μαριόλη