Και αυτή η κινηματογραφική εβδομάδα στην Αθήνα είναι γεμάτη από νέες κυκλοφορίες ταινιών και η ταινία που ίσως ξεχωρίζει, γιατί θυμίζει το ρεύμα του πολύ σημαντικού Κεν Λόουτς, είναι το Ρισελιέ. Η ταινία απέσπασε το βραβείο κοινού στις Νύχτες Πρεμιέρας του προηγούμενου έτους, γεγονός ίσως που γεννάει ελπίδα και κάνει μια υπενθύμιση: Οι άνθρωποι με κοινωνική συνείδηση, οι άνθρωποι που πιστεύουν στον άνθρωπο και στηρίζουν τον άνθρωπο, είναι εδώ, μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα και δεν έχουν εκλείψει. Θα τους βρίσκεις πάντα να διαλέγουν να δουν τέτοιες ταινίες για να τις συζητάνε μετά, να τις προτείνουν με ενθουσιασμό και να συνειδητοποιούν προνόμια που νόμιζαν πως δεν είχαν.
Μάλιστα, το ετήσιο αθηναϊκό φεστιβάλ, είχε φιλοξενήσει και τον Καναδό σκηνοθέτη της ταινίας Πιέρ-Φιλίπ Σεβινί, έναν δημιουργό που στη βράβευση της ταινίας του δεν παρέλειψε να πει ότι τον λυπεί (κι ας ορίζει την επιτυχία της ταινίας) που σε ταινίες σαν κι αυτή, σε ταινίες που πραγματεύονται την εργασιακή εκμετάλλευση και την αντιμετώπιση του ανθρώπου αγνοώντας την συναισθηματική του υπόσταση, θεατές των διαφόρων φεστιβάλ βρίσκουν ομοιότητες με τις συνθήκες εργασίας και στη δική τους χώρα.
Η ταινία είναι γυρισμένη στον μακρινό Καναδά, που ζει από τις καλλιέργειες των σιτηρών μιας και το σημείο αυτό είναι πολυ γόνιμο εδαφικά, όπως το φανερώνει και ο γαλλικός τίτλος της ταινίας “Richelieu” (riche = εύφορος, πλούσιος – lieu = τόπος).
Η Αριάν, η πρωταγωνίστρια αυτού του κοινωνικού δράματος, είναι μια ισπανόφωνη διερμηνέας για τους εποχικούς εργάτες από τη Λατινική Αμερική σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας σιτηρών στο Κεμπέκ. Με χρέη που δυσκολεύεται να πληρώσει, εκείνη προσπαθεί να κάνει σωστά τη δουλειά της για να μην απολυθεί, αλλά οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας δεν αφήνουν ήσυχη τη συνείδησή της.
Ο καθένας διαλέγει την ταινία που θα δει έχοντας απολύτως προσωπικά κριτήρια. Η αγαπημένη μου συνήθεια είναι να μοιράζομαι με φίλες και φίλους κοινά κριτήρια και το ακόμα πιο αγαπημένο μου είναι το κοινό συναίσθημα-τίναγμα που μοιραζόμαστε όταν διαβάζουμε σε μια περιγραφή το όνομα του Κεν Λόουτς. Ο Κεν Λόουτς σημαίνει ένα εκατομμύριο πράγματα και εκτός από τα κόκκινα μάτια μετά το τέλος μιας προβολής ταινίας του, σημαίνει σχεδόν σίγουρα ότι δημιουργοί που επηρεάστηκαν και επηρεάζονται από το σινεμά του, έχουν κάτι να πουν και να δώσουν.
Το Ρισελιέ είναι το παράδειγμα εκείνης της ταινίας που ίσως χάνει σε πρωτοτυπία, αλλά δε χάνει σε σκοπιμότητα και ποιότητα. Με άλλα λόγια, θα φτάσεις μέχρι το Newman, την παλιά ιστορική Ανδόρα που άλλαξε για να προλάβει μια άλλη εποχή, και θα παρακολουθήσεις ανθρώπους πάναπλους, που ενώ φαινομενικά δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν ούτε ένα εκατοστό από το σύστημα αυτό, αποφασίζουν να ανοίξουν τα μάτια μπροστά στην υποτίμηση της ύπαρξης, μιας ύπαρξης που καταπατάται λόγω της φτώχειας και του αναλφαβητισμού και των άλλων, ξένων σε εμάς τους δυτικούς, αναγκών που αυτά συνεπάγονται. Θα παρακολουθήσεις ανθρώπους πνιγμένους στις δικές τους δυσκολίες να αγκαλιάζουν με τις πράξεις τους άλλους, ακόμα πιο πνιγμένους. Και θα παρακολουθήσεις εκείνο που το κάθε καταπιεστικό σύστημα δεν μπορεί να εξαφανίσει μ’ όση καταπίεση κι αν ποτίζει τους ανθρώπους του: την αλληλεγγύη.
Ξέρω πως σε μέρες σαν κι αυτές, μέρες που βαραίνουν τον καθένα και την καθεμία διαφορετικά, ψάχνουμε κάτι πιο κοντά στην ξεγνοιασιά, κάτι που έχει τη δύναμη να καθαρίζει το μυαλό και την ψυχή μας. Και μια ταινία δύσκολη, μια ταινία για ένα πρόβλημα τεράστιο και πολύ πραγματικό δεν είναι η καλύτερη επιλογή για το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο ξεκούρασης. Όμως, το καλό σινεμά αυτό δεν είναι; Μια ταινία για ένα πρόβλημα, που σου δημιουργεί κι εσένα πρόβλημα και που μπροστά από το ποτό σου θα το συζητήσεις με έναν φίλο, μια φίλη, που αγαπάνε κι αυτοί τον Κεν Λόουτς – και τους ομοίους του – γιατί ακόμα τους μαθαίνουν τη δύναμη της ανθρωπιάς.
Δείτε τις προβολές της ταινίας, εδώ.
Δείτε το τρέιλερ.
